Wat ik eigenlijk al 2 dagen voelde aankomen, is bevestigd. We zijn niet zwanger. Na 14 dagen hopen, dromen, vrezen, toch nog hopen, is de klap zeer zwaar. Ik had mezelf nochtans voorgenomen er geen obsessie van te maken, me er niet teveel op te focussen of druk te maken. Maar als het bewijs zwart op wit (in mijn geval rood op wit) aangeleverd wordt, dan ben ik op slag al mijn principes vergeten.
Ik versta er niets van. We hadden nog nooit zo een mooi embryo ingeplant gekregen, mijn baarmoeder was in perfecte conditie, ik ben 'afgekikt' van de cola, heb geen maagpillen genomen, weinig koffie gedronken, ... Wat heeft mijn lichaam verdorie nog nodig om een embryo te laten innestelen? Als het nu niet lukt, wanneer gaat het dan wel lukken? Wat gaat er de volgende keer anders zijn dat het wel lukt? Ik moet eerlijk bekennen dat ik er op dit moment niet meer in geloof, in de hele medische mallemolen.
Alweer dezelfde broodje-aap verhalen. 'De dochter van een vriendin kon ook aan geen kinderen geraken. Na 6 ivf pogingen, niets. Ze hebben het dan opgegeven en 4 maand nadien was ze natuurlijk zwanger. En dat ondanks dat ook daar de man slecht zaad had.' Willen jullie dan dat ik er mee stop, met die hele ICSI rotzooi, en terug de natuur zijn gang laat gaan? 'Een collega heeft ook maar succes gehad in haar 6e poging, net als ze het ging opgeven.' Ik geef het nu al bijna op, laat staan dat ik de 6e poging nog haal. 'Het is een loterij. Het zal wel eens lukken'. Ik heb nog nooit iets gewonnen in mijn leven. ... Ik ben de wanhoop nabij. Heb geen geloof meer in de natuur en al zeker niet in de natuur gecombineerd met een loterij.
Ik spuit mijn lichaam vol vergif, laat om de 2 dagen mijn onderkant zien aan Dr. C, laat mijn eierstokken leegprikken en zit dan geduldig te wachten op een positief resultaat. Maar nee, het is blijkbaar teveel gevraagd. Dus laat me toe een aantal dagen wanhopig, onredelijk en depressief te zijn.
OK, een paar dagen.
BeantwoordenVerwijderenEn dan weer vooruit kijken.
Kus,
W.