Ik moet wel vaker eens naar het buitenland op congres, stage of studiereis en vind dit ook helemaal niet erg. Wel integendeel! Het is meestal verrijkend, je steekt altijd wel iets op en je leert er buitenlandse collega-onderzoekers kennen. Netwerken zoals ze dat noemen. En dit alles in de wetenschap dat manlief nu ook maar eens thuis zijn plan moet trekken en eens kan ervaren hoe stresserend het is om je kind op tijd af te halen en op een deftig uur in zijn bed te krijgen.
En morgen is het weer zover. Ik moet voor 2 volle dagen naar Frankrijk. Naar Lusignan, niet slecht qua bestemming. En het beloofd ook leerrijk te worden, we gaan er leren hoe je grassen moet kruisen.
Maar naar het buitenland voor het werk, dat betekent ook een aantal dagen non-stop gezellig samenzijn met (één of meerdere) collega's. En collega's, hoe leuk ook, je moet daar niet over liegen, dat blijven collega's. Er is niet voor niets een serie naar genoemd. Collega's, die kies je niet zoals een vent, die krijg je op je bord en neem je erbij. Nu, ik kan zeker niet klagen. Mijn collega's vallen zeer goed mee. Hier en daar een raar geval, maar dat maakt het juist boeiend.
Aangezien ik bij de Vlaamse Overheid werk, en we dus een beetje op onze centen moeten letten, gaan we morgen met de auto naar Lusignan en vrijdag met de auto weer terug. Dat betekent dat het non-stop-gezellig-samenzijn meteen ook heel intens wordt, op 2 dagen 14 uur samen in de wagen.
Ik zal me dus niet mogen gedragen zoals ik doe als manlief naast me zit. Ik zal moeten mijn schoenen aanhouden en mijn voeten niet op het dashbord leggen. Ik zal niet teveel mogen drinken zodat ik niet elk uur moet zagen dat ik naar het toilet moet. Ik zal moeten onderhoudende gesprekken voeren, misschien wel veel over het werk praten... Maar ik troost me met de gedachte dat het allemaal niet zo erg is, zeker niet met de collega's in kwestie.
Ook het schuldgevoel zal weer gezellig met me meegaan. Misschien deze keer iets koppiger dan de andere keren. Want op dit moment zit mijn wederhelft voor 2 dagen in Londen. Dan ben ik 2 dagen weg. Ons kind wordt dus deze week opgevoed zoals in co-ouderschap, wat waarschijnlijk redelijk verwarrend overkomt. Nu leest mama verhaaltjes voor, dan weer komt papa hem afhalen aan school, ...
Maar het is maar voor 2 dagen. Zaterdag zal ik alweer één en al aandacht zijn voor mijn zoon en vol trots gaan kijken naar zijn optreden op het schoolfeest. En met die gedachte blijft het schuldgevoel min of meer op zijn plaats zitten in mijn achterhoofd en kan ik toch gerust vertrekken morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten