Intussen ben ik al 3 jaar moeder. Dat is toch inderdaad iets dat moet gevierd worden! Moederdag staat in het teken van verwend worden en cadeautjes. Nu mijn zoon naar school gaat kreeg ik dan ook voor het eerst een zelf geknutseld cadeautje. Het afgeven van dit cadeautje ging gepaard met een ontroerend gedichtje 'Liefste mama, ook al ben ik nog maar klein, ik wil voor altijd je zonnetje zijn'. Mijn dag kon niet meer stuk!
De voorbije 3 jaren kenden natuurlijk ook een aantal dieptepuntjes. De help-telefoontjes naar mijn moeder als ik pas bevallen was van onze zoon en ik bij deze besefte dat romantische fims over mooie gezinnetjes maar films zijn en soms verre van de realiteit. Of die keren dat ik testte hoeveel stress ik kon verdragen door 's morgens nog naar de dokter te gaan en nadien een ziek kind naar oma te brengen en toch nog op tijd op 't werk te geraken.
Stress en moederschap gaan blijkbaar goed samen. Tegenwoordig krijg ik al stress als ik moet toegeven dat alle goeie en mooie broeken van mijn zoon in de was zitten en hij dus noodgedwongen een broek moet aandoen die zijn bilspleet laat zien wanneer hij zich bukt (ik geef toe, ik doe af en toe eens een miskoop, ook voor mijn zoon). Wat gaan de mensen wel niet denken?
De gebruikelijke ongelukjes zijn er ook geweest gedurende mijn 3 jaar moederschap. Zoals die keer dat mijn zoon van het verzorgingskussen tuimelde wanneer ik hem ververste. Hij was amper 3 maand. Gelukkig lag het verzorgingskussen op de salontafel en viel hij dus van niet hoog. Maar ik heb hem sindsdien nooit meer ververst terwijl ik naar TV aan het kijken was.
Maar de dieptepunten vergeet ik graag. Voor elk dieptepunt kan ik ook vele hoogtepunten bedenken. Elke avond voor ik zelf ga slapen, ga ik eerst nog eens kijken naar mijn zoon en telkens besef ik hoe gelukkig ik ben dat deze toch nog kleine schat van mij is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten