Meisje Evenwicht heeft het hele weekend vrijaf genomen. Meisje bitterheid daarentegen heeft hier duidelijk haaar tent opgeslagen de laatste 2 dagen. Zelfs het concert van Bart Peeters zaterdag kon me maar moeilijk opbeuren. Ik hoop vurig dat zijn tekst 'En plots valt alles in de plooi en lijkt het leven mooi en zelfs bijzonder. Plots valt alles op z'n plaats, draait niks nog tegendraads. Het is een wonder' ooit voor ons waarheid mag zijn. Maar op dit moment heb ik daar serieus mijn twijfels bij...
Ik wens ze niemand toe, de gevoelens die mij nu overspoelen (en mij eigenlijk al het hele laatste jaar overspoeld hebben), de gevoelens van machteloosheid, van woede, van frustratie, van mislukking. Withete en pijnlijke woede tegen alles en iedereen. Woede tegen anderen die zonder problemen zwanger worden, woede tegen mijn lichaam dat niet wil doen wat anderen al jaren doen, woede tegen mijn relatie, woede tegen mezelf. Waarom kan ik zo goed als alles, behalve dat stomme zwanger worden. Woede tegen alle goedbedoelde commentaar, tegen iedereen die komt aandraven met DE oplossing.
Het enige waar ik nood aan heb, is iemand die me met zekerheid kan zeggen dat het volgende keer wel zal lukken. Zal ik volgende keer de cryo's kunnen laten terugplaatsen in een natuurlijk cyclus? Of zal ik weer hormonen moeten nemen? Zullen de cryos het ontdooiproces overleven? Al die onzekerheden. Waar is verdorie die glazen bol als je hem nodig hebt?
Maar goed, tristesses komen en gaan. Mijn tristesse is tijdelijk weer even gaan liggen. Zoals de vorige keren zal ik opnieuw goede voornemens nemen en nieuwe projecten aangaan. Om te beginnen zal ik volgende keer weer een positievere post schrijven op deze blog. Ik heb jullie nu wel genoeg verveeld met mijn bitterheid. En daarna zien we wel weer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten