Nooit gedacht dat ik vandaag aanwezig zou zijn op de begrafenis van een wielerlegende. Ik ben namelijk absoluut geen wielerliefhebber, dat weet iedereen. Maar wanneer ik op het nieuws of in de krant iets hoorde of las over Wouter Weylandt, dan was ik wel geïnteresseerd. Nogal logisch als je de zus van Wouter zeer goed kent... Vorige week maandag kreeg ik plots een sms van mijn wederhelft 'Wouter Weylandt is zwaar gevallen en overleden in de giro'. Aan de grond genageld was ik. Vol ongeloof zette ik de TV aan om daar een bevestiging te krijgen van dit vreselijke nieuws.
De begrafenis vandaag was een massagebeuren maar toch ingetogen. De tekst die Elke aan het begin voorlas was prachtig. Het getuigde van heel veel moed en dapperheid om zoiets moois naar voor te brengen in zo'n moeilijk moment. Ik ken er maar weinig die dit zouden kunnen en zeker ik niet... De foto's die werden geprojecteerd, toonden Wouter niet enkel als wielrenner maar ook als familieman. Het deed iedereen kippevel en tranen in de ogen krijgen.
Ik ben er nog steeds niet goed van, het blijft ook in mijn kleren zitten. Ik kan me niet voorstellen wat het is om je man, je zoon, je broer te verliezen. Het moet verschrikkelijk zijn. Hoe verwerk je zo'n immens drama? Michael en Elke, ik hoop dat jullie kracht zullen halen uit de vele mooie herinneringen die jullie ongetwijfeld hebben aan Wouter en wens jullie veel sterkte. Weet dat we er zijn voor jullie, anytime.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten