We zijn nog lang niet aan de nieuwe patatjes!

GGO's?!? Eikes! GGO, dat is manipuleren en dat klinkt verdacht. En zo gebeurde het dat ons ggo-patattenveld werd vernield. Ja, ik zeg 'ons', ik voel me namelijk een beetje betrokken partij, enkele van mijn ILVO-collega's hebben namelijk meegewerkt aan dit onderzoek. Daarom voel ik mij gemachtigd enige wetenschappelijke duiding te geven. Want blijkbaar hebben vele mensen, de 250 activisten inclusief, niet goed begrepen waar het over gaat.

Onderzoekers hebben aardappelen resistent gemaakt tegen Phytophthora infestans (aardappelziekte) door resistentiegenen van wilde aardappelsoorten te introduceren in gecultiveerde aardappelsoorten. Aardappelgenen in aardappelsoorten dus. Sorry, maar ik zie het probleem niet. Het resultaat van deze cisgenetische modificaties is hetzelfde als wat bekomen wordt met klassieke veredeling, maar het gaat alleen sneller. En toch spreekt men van 'Frankenstein-aardappelen'. Beste mensen, jullie weten toch dat de tarwe die jullie dagelijks eten natuurlijke transgenen zijn, waarin de genen van 3 verschillende planten zitten?

De genetisch gemanipuleerde aardappelen zijn in veldproef-fase. Hierbij werden heel wat veiligheidsmaatregelen genomen. Een 20-tal GGO-aardappellijnen staan aangeplant samen met een aantal conventionele lijnen. De conventionele lijnen dienen als bufferzone, mooi volgens de regels. Om de ziekte in het veld te krijgen - hoe anders kan je resistentie testen - werden een aantal ziektegevoelige lijnen in het veld aangeplant. Dus geen artificiële infectie, ook weer mooi volgens de regels. Opnieuw zie ik niet waar het probleem zit. 

Ik zie vooral de voordelen die resistente aardappelsoorten bieden. Niet meer hoeven spuiten tegen de aardappelziekte, geen milieuvervuiling door chemische bestrijdingsmiddelen, goede opbrengsten, ...De onderzoekers echter hadden protest voorzien. Dag en nacht werd het proefveld bewaakt. Maar het heeft niet mogen zijn... Onder mediale belangstelling werd gisteren jarenlang werk van vele onderzoekers alsnog vernield. Gelukkig bleek achteraf de schade nog enigszins mee te vallen. Overigens wou ik dat ik nu ook kon zeggen 'Haha, grapje, het GGO-aardappelveld lag 100 m verderop, activisten jullie hebben het verkeerde veld vernietigd!'. Maar helaas...

Ik heb niets tegen mensen die het niet hebben met GGO's. Iedereen heeft recht op een eigen mening. Maar de actie van gisteren vind ik een echte schande. Wat is het volgende dat de activisten gaan doen? Onze labo's in brand steken? 

Ik las ergens 'Ggo's dat is privatisering en industrialisatie'. Wel, mensen als jullie er zo over denken, ga dan aan de deuren van Bayer of Monsanto staan betogen. Maar dit aardappel-proefveldje staat nog mijlenver van commercialisatie. Dit is zuiver wetenschappelijk onderzoek.

Dat men debat wenst te voeren, dat vind ik prima. Maar is het daarom nodig om een veld patatten te gaan kapot trekken, hoe fotogeniek ook? De vaststelling blijft dat het GMO debat na al die jaren nog altijd even geblokkeerd zit in welles-nietes standpunten en dat uitleg door wetenschappers daarover niet echt lijkt te werken, integendeel soms...

Nergens beter dan Thuis

December 1995. Frank, Jenny en Bianca vormen een gelukkig gezin. Maar schijn bedriegt, want Frank heeft een geheime relatie met Simonne. Het is een kwestie van dagen voordat Jenny de affaire ontdekt… In totaal acht personages, dat was de volledige cast van Thuis toen de eerste dagelijkse soap van de toenmalige BRTN van start ging. Een seizoen later was het aantal acteurs verdrievoudigd en schoten ook de kijkcijfers de hoogte in. Ook ik was één van die kijkers toen. Alles was toen goed om niet te moeten studeren tijdens de examens!

Maar ik ben afgehaakt na een jaar, keek maar af en toe nog eens. Het wel en wee van Frank, Simonne, Luc, Rosa, Marianne en de rest van de Thuisfamilie kom me niet meer boeien. Totdat onze zoon geboren werd en die toevallig altijd rond 20u borstvoeding moest krijgen. En wat doe je als mama tijdens het voeden van je baby? Juist ja, TV kijken. En zo begon het dat ik terug elke dag naar Thuis begon te kijken. En ik kijk nog steeds...

Ja, lach me maar uit. Ik van één van die Vlamingen die elke dag rond 20u de gordijnen dicht trek om gezellig op TV naar de miserie van de buren te zitten koekeloeren! En ik weet eigenlijk niet waarom. De verhalen zijn voor mij in ieder geval niet uit het leven gegrepen. Ik ben niet ongewenst zwanger zoals Paulien, ik heb geen kind geadopteerd zoals Ann, moet niet kiezen tussen 2 mannen zoals Rosa en Katrien en heb geen eigen zaak zoals Peggy. Alhoewel allemaal wel aantrekkelijk...

Vanavond was echter de laatste aflevering van dit seizoen. Een dubbel-aflevering. Het kon niet op! De aflevering was wel een beetje bij het haar gegrepen. Alle personages maakten nog snel iets mee, maar geen enkele verhaallijn is duidelijk geëindigd. Zal Frank Bram iets aandoen omdat nu uitgekomen is dat niet Franky maar wel Bram de messteek toegediend heeft aan Frank? Zullen Leo en Jenny nu eindelijk een koppel worden? Idem voor Ann en Mayra? Zullen Femke en Sandrientje de brand in Ter Smissen overleven? Is Freddy nu dood? Zal Paulien haar baby houden? Wie zal Katrien nu uiteindelijk kiezen, Stijn of Tim?

Met al die vraagtekens moet ik nu de zomer in...

Vuvuzela

Al sinds de paasvakantie hadden we in de garage een doos gezet met het doel dat Vuvuzela, onze poes, daar haar kittens ter wereld zou brengen. Vuvuzela vond die doos echter maar niets, liep er steeds van weg. Dus zorgden we voor een alternatief, een andere doos met een zachter dekentje. Ook hierover was Vuvuzela maar weinig enthousiast. Dus nog een 3e alternatief, de oude tuinstoelkussens werden op de garagevloer gelegd. Benieuwd waar de poes de bevalling zou doen?

Op 3 mei kwam ik onze garage binnengereden. De poes lag in de doos die we eerst hadden klaargezet. Ik had direct door dat de gezinsuitbreiding een feit was. Vier kittens waren we rijker, tussen de 94 en 120 gram. 'Zo schattig. Ja, we gaan ze houden. We geraken ze wel kwijt.' En nu citeer ik mijn wederhelft. Want als het aan mij gelegen had... 

En ja, ze zijn schattig. Maar ze worden ook groter. Ik weet al wie vanaf volgende week elke avond op zoek zal kunnen gaan naar 4 kittens die her en daar onder de zetels, in de gordijnen, in de boekenkast... kattenkwaad aan het uithalen zijn? Inderdaad ... Dus, u begrijpt, ik ben zeer gemotiveerd om reclame te maken voor onze kittens. Affichekes in de Delhaize, bij de bakker, op het werk. Ik maak gebruik van alle mogelijke kanalen. Alles, als ik maar niet blijf zitten met 5 katten. 

Ook dit blog-kanaal ga ik bij deze gebruiken. Aan al die dit leest, hierbij een warme oproep! Iemand interesse om een klein lief schattig katje in huis te nemen? 

Meisje bitterheid

Meisje Evenwicht heeft het hele weekend vrijaf genomen. Meisje bitterheid daarentegen heeft hier duidelijk haaar tent opgeslagen de laatste 2 dagen. Zelfs het concert van Bart Peeters zaterdag kon me maar moeilijk opbeuren. Ik hoop vurig dat zijn tekst 'En plots valt alles in de plooi en lijkt het leven mooi en zelfs bijzonder. Plots valt alles op z'n plaats, draait niks nog tegendraads. Het is een wonder' ooit voor ons waarheid mag zijn. Maar op dit moment heb ik daar serieus mijn twijfels bij...

Ik wens ze niemand toe, de gevoelens die mij nu overspoelen (en mij eigenlijk al het hele laatste jaar overspoeld hebben), de gevoelens van machteloosheid, van woede, van frustratie, van mislukking. Withete en pijnlijke woede tegen alles en iedereen. Woede tegen anderen die zonder problemen zwanger worden, woede tegen mijn lichaam dat niet wil doen wat anderen al jaren doen, woede tegen mijn relatie, woede tegen mezelf. Waarom kan ik zo goed als alles, behalve dat stomme zwanger worden. Woede tegen alle goedbedoelde commentaar, tegen iedereen die komt aandraven met DE oplossing.

Het enige waar ik nood aan heb, is iemand die me met zekerheid kan zeggen dat het volgende keer wel zal lukken. Zal ik volgende keer de cryo's kunnen laten terugplaatsen in een natuurlijk cyclus? Of zal ik weer hormonen moeten nemen? Zullen de cryos het ontdooiproces overleven? Al die onzekerheden. Waar is verdorie die glazen bol als je hem nodig hebt?

Maar goed, tristesses komen en gaan. Mijn tristesse is tijdelijk weer even gaan liggen. Zoals de vorige keren zal ik opnieuw goede voornemens nemen en nieuwe projecten aangaan. Om te beginnen zal ik volgende keer weer een positievere post schrijven op deze blog. Ik heb jullie nu wel genoeg verveeld met mijn bitterheid. En daarna zien we wel weer...

Vierde keer slechte keer

Wat ik eigenlijk al 2 dagen voelde aankomen, is bevestigd. We zijn niet zwanger. Na 14 dagen hopen, dromen, vrezen, toch nog hopen, is de klap zeer zwaar. Ik had mezelf nochtans voorgenomen er geen obsessie van te maken, me er niet teveel op te focussen of druk te maken. Maar als het bewijs zwart op wit (in mijn geval rood op wit) aangeleverd wordt, dan ben ik op slag al mijn principes vergeten.

Ik versta er niets van. We hadden nog nooit zo een mooi embryo ingeplant gekregen, mijn baarmoeder was in perfecte conditie, ik ben 'afgekikt' van de cola, heb geen maagpillen genomen, weinig koffie gedronken, ... Wat heeft mijn lichaam verdorie nog nodig om een embryo te laten innestelen? Als het nu niet lukt, wanneer gaat het dan wel lukken? Wat gaat er de volgende keer anders zijn dat het wel lukt? Ik moet eerlijk bekennen dat ik er op dit moment niet meer in geloof, in de hele medische mallemolen.

Alweer dezelfde broodje-aap verhalen. 'De dochter van een vriendin kon ook aan geen kinderen geraken. Na 6 ivf pogingen, niets. Ze hebben het dan opgegeven en 4 maand nadien was ze natuurlijk zwanger. En dat ondanks dat ook daar de man slecht zaad had.' Willen jullie dan dat ik er mee stop, met die hele ICSI rotzooi, en terug de natuur zijn gang laat gaan? 'Een collega heeft ook maar succes gehad in haar 6e poging, net als ze het ging opgeven.' Ik geef het nu al bijna op, laat staan dat ik de 6e poging nog haal. 'Het is een loterij. Het zal wel eens lukken'. Ik heb nog nooit iets gewonnen in mijn leven. ... Ik ben de wanhoop nabij. Heb geen geloof meer in de natuur en al zeker niet in de natuur gecombineerd met een loterij.

Ik spuit mijn lichaam vol vergif, laat om de 2 dagen mijn onderkant zien aan Dr. C, laat mijn eierstokken leegprikken en zit dan geduldig te wachten op een positief resultaat. Maar nee, het is blijkbaar teveel gevraagd. Dus laat me toe een aantal dagen wanhopig, onredelijk en depressief te zijn. 

108

Nooit gedacht dat ik vandaag aanwezig zou zijn op de begrafenis van een wielerlegende. Ik ben namelijk absoluut geen wielerliefhebber, dat weet iedereen. Maar wanneer ik op het nieuws of in de krant iets hoorde of las over Wouter Weylandt, dan was ik wel geïnteresseerd. Nogal logisch als je de zus van Wouter zeer goed kent... Vorige week maandag kreeg ik plots een sms van mijn wederhelft 'Wouter Weylandt is zwaar gevallen en overleden in de giro'. Aan de grond genageld was ik. Vol ongeloof zette ik de TV aan om daar een bevestiging te krijgen van dit vreselijke nieuws.

De begrafenis vandaag was een massagebeuren maar toch ingetogen. De tekst die Elke aan het begin voorlas was prachtig. Het getuigde van heel veel moed en dapperheid om zoiets moois naar voor te brengen in zo'n moeilijk moment. Ik ken er maar weinig die dit zouden kunnen en zeker ik niet... De foto's die werden geprojecteerd, toonden Wouter niet enkel als wielrenner maar ook als familieman. Het deed iedereen kippevel en tranen in de ogen krijgen.

Ik ben er nog steeds niet goed van, het blijft ook in mijn kleren zitten. Ik kan me niet voorstellen wat het is om je man, je zoon, je broer te verliezen. Het moet verschrikkelijk zijn. Hoe verwerk je zo'n immens drama? Michael en Elke, ik hoop dat jullie kracht zullen halen uit de vele mooie herinneringen die jullie ongetwijfeld hebben aan Wouter en wens jullie veel sterkte. Weet dat we er zijn voor jullie, anytime.

Kindje van de dag

Vandaag was mijn zoon 'kindje van de dag'. In de klas is het de gewoonte dat elke dag een ander kindje 'kindje van de dag' is. Het 'kindje van de dag' wordt verwend, krijgt aandacht, is content! Het 'kindje van de dag' krijgt 's avonds ook een extra rugzakje mee met daarin de klaspop Jules, een boekje en een spelletje. Ook zit er een schriftje bij waarin de ouders kunnen neerschrijven wat hun oogappel allemaal gedaan heeft met de inhoud van het rugzakje.

Een bloemlezing van de activiteiten van klaspop Jules, zoals neergeschreven in het schriftje:

• Jules werd onmiddellijk in pyama gestoken en daarna mocht hij mee spelen. Wanneer Jules moegespeeld was, mocht hij mee spaghetti eten en dan naar bed.
• Jules mocht eerst alles ontdekken thuis, 't speelgoed, de zetel en zelfs het potje.
• Na al dat spelen werd Jules een beetje moe en mocht hij wat TV kijken.
• Jules heeft mee melkje gedronken om daarna te kunnen gaan slapen.
• Jules heeft de hele familie leren kennen, oma en opa en nonkel en tante.
• We gingen pannekoeken maken. Jules heeft ze het liefst met witte suiker en een beetje ijs.

Mijn zoon heeft echter door dat Jules maar een pop is, die niet moe kan worden, geen honger kan krijgen en die je dus best in het rugzakje laat zitten. Hooguit wil hij dat we het boekje eens voorlezen. Zo heb ik toch ook iets om in het schriftje te schrijven... Of zouden die andere ouders ook zomaar iets verzinnen?

Wachten op het wonder

Iemand zou een knopje moeten uitvinden om de 14 dagen wachten op fast forward te zetten. Nog 7 dagen tot de verlossende bloedprik. Tenzij ik binnen 4 dagen mijn regels krijg, zoals vorige keer. Mijn lichaam houdt het mysterie vooralsnog in stand.

Ik probeer me niet te focussen op elk krampje of pijntje, in de hoop meer duidelijkheid te krijgen over de stand van zaken in mijn baarmoeder. Want met eierstokken die flink gestimuleerd en vervolgens leeggeprikt werden en daarbovenop nog wat extra viezigheid te verwerken krijgen, is het waarschijnlijk niet zo abnormaal dat ik af en toe een krampje of pijntje voel, zonder dat dat iets met een potentiële zwangerschap te maken heeft.

Ik hebt er alles aan gedaan wat ik kon. Alle tekenen kunnen een goed voorteken zijn, maar kunnen ook niets betekenen of wishful thinking zijn en het enige dat ik kan doen is afwachten…

Maar vandaag had ik heel de dag een zeurderig gevoel in mijn onderbuik en onderrug. Af en toe een krampje erbij. Is mijn embryootje bezig zich stevig te verankeren in mijn baarmoeder? Of is mijn baarmoeder aan een hardnekkig tegenoffensief bezig tegen deze indringer? Ik vrees een beetje voor het tweede... Ik wil me er niet op focussen, maar vandaag gingen mijn gedachten vaak, te vaak, naar de woelige strijd in mijn buik. Ik begin nu toch echt wel een beetje een bang hartje te krijgen... Bang voor de mogelijke ontgoocheling... Wat als?...

Eigen kind, schoon kind

Een trotse mama was ik vandaag! Trots op mijn zoon die zo enthousiast optrad op het schoolfeest. Verkleed als Calimero, dansend op de vogeltjesdans...

Ik moest wel veel moeite doen om hem te zien. Want net zoals Duitsers in hotels, nog voor ze ontbijten, hun handdoek op een ligzetel gaan leggen om zo de beste plaats aan het zwembad te reserveren, zo waren er vandaag ouders die al een uur op voorhand een zitplaatsje vooraan bezet hielden om zeker te zijn dat ze geen seconde zouden missen van het optreden van hun kleuter. Maar wij, de eeuwige laatkomers, dachten toch ook nog een perfect plaatsje te hebben gevonden, vanwaar we alles goed zouden kunnen zien. Op de eerste rij staanplaatsen, achter de rijen stoelen. En als al die mensen die zo hun best hadden gedaan om een zitplaatsje te hebben, daadwerkelijk hadden blijven zitten wanneer hun kleuter de scène opkwam, dan zou het ons gelukt zijn om alles te zien. Sommige mensen kennen echt geen gêne als het om hun eigen-kind-schoon-kind gaat... Maar bon, mits enig rek- en duwwerk, heb ik toch kunnen zien dat mijn zoon flink meedanste als één van de betere in zijn klas! Mijn kind, schoon kind:-)

Met collega's naar het buitenland

Ik moet wel vaker eens naar het buitenland op congres, stage of studiereis en vind dit ook helemaal niet erg. Wel integendeel! Het is meestal verrijkend, je steekt altijd wel iets op en je leert er buitenlandse collega-onderzoekers kennen. Netwerken zoals ze dat noemen. En dit alles in de wetenschap dat manlief nu ook maar eens thuis zijn plan moet trekken en eens kan ervaren hoe stresserend het is om je kind op tijd af te halen en op een deftig uur in zijn bed te krijgen.

En morgen is het weer zover. Ik moet voor 2 volle dagen naar Frankrijk. Naar Lusignan, niet slecht qua bestemming. En het beloofd ook leerrijk te worden, we gaan er leren hoe je grassen moet kruisen.

Maar naar het buitenland voor het werk, dat betekent ook een aantal dagen non-stop gezellig samenzijn met (één of meerdere) collega's. En collega's, hoe leuk ook, je moet daar niet over liegen, dat blijven collega's. Er is niet voor niets een serie naar genoemd. Collega's, die kies je niet zoals een vent, die krijg je op je bord en neem je erbij. Nu, ik kan zeker niet klagen. Mijn collega's vallen zeer goed mee. Hier en daar een raar geval, maar dat maakt het juist boeiend.

Aangezien ik bij de Vlaamse Overheid werk, en we dus een beetje op onze centen moeten letten, gaan we morgen met de auto naar Lusignan en vrijdag met de auto weer terug. Dat betekent dat het non-stop-gezellig-samenzijn meteen ook heel intens wordt, op 2 dagen 14 uur samen in de wagen.

Ik zal me dus niet mogen gedragen zoals ik doe als manlief naast me zit. Ik zal moeten mijn schoenen aanhouden en mijn voeten niet op het dashbord leggen. Ik zal niet teveel mogen drinken zodat ik niet elk uur moet zagen dat ik naar het toilet moet. Ik zal moeten onderhoudende gesprekken voeren, misschien wel veel over het werk praten... Maar ik troost me met de gedachte dat het allemaal niet zo erg is, zeker niet met de collega's in kwestie.

Ook het schuldgevoel zal weer gezellig met me meegaan. Misschien deze keer iets koppiger dan de andere keren. Want op dit moment zit mijn wederhelft voor 2 dagen in Londen. Dan ben ik 2 dagen weg. Ons kind wordt dus deze week opgevoed zoals in co-ouderschap, wat waarschijnlijk redelijk verwarrend overkomt. Nu leest mama verhaaltjes voor, dan weer komt papa hem afhalen aan school, ...

Maar het is maar voor 2 dagen. Zaterdag zal ik alweer één en al aandacht zijn voor mijn zoon en vol trots gaan kijken naar zijn optreden op het schoolfeest. En met die gedachte blijft het schuldgevoel min of meer op zijn plaats zitten in mijn achterhoofd en kan ik toch gerust vertrekken morgen.

PU, TP en WW

Als je al enige tijd bedreven bent in ivf en icsi, dan ken je het vakjargon wel al een beetje. Als ik nu ergens op internet of gelijk waar lees over een PU, een TP of de WW, dan weet ik dat het over de Pick-Up, de TerugPlaatsing en de WachtWeken gaat.

De PU hebben wij vrijdag gehad. Onder verdoving hebben ze 11 eicellen weggehaald. Hiervan waren er 10 rijp genoeg om te bevruchten. Wanneer we zaterdag belden naar het ivf-labo, kregen we het goeie nieuws dat er 8 embryo's verkregen waren. Bevruchtingsslagingspercentage van 80% is in ieder geval al zeer goed. Bij onze eerste poging lag dit percentage maar op 45%.

De TP is vandaag uitgevoerd. Van onze 8 embryo's zijn er 3 van zeer goede kwaliteit. Hiervan is er dus vandaag eentje teruggeplaatst. De andere 2 gaan het cryovat in... Niet veel kinderen krijgen foto's te zien van als ze nog maar 8 cellen groot waren. Maar als deze poging lukt, dan kunnen wij later aan ons kind een foto tonen van als hij of zij nog in het 8-cellig stadium was.

En nu zitten we dus officieel in de WW. Als je het mij vraagt het vervelendste van de hele ivf procedure. Je hoopt, je hoopt zo hard, je droomt, je droomt zo vaak... Maar anderzijds wil je ook niet te hard hopen en dromen, omdat de ontgoocheling nadien dan zo groot is. Ook manlief herinnerde me eraan dat de kans bestaat dat het embryootje het niet red, de kans dat het lukt is maar 1 op 3. En dat weet ik natuurlijk best. Maar ik weet zeker dat het mentale effect heeft op het fysieke. Ik weet wel dat ik niet door mijn wilskracht kan maken dat het gebeurt, maar het minste dat ik kan doen is ons embryootje een positieve start geven in het leven.

Moederdag!

Intussen ben ik al 3 jaar moeder. Dat is toch inderdaad iets dat moet gevierd worden! Moederdag staat in het teken van verwend worden en cadeautjes. Nu mijn zoon naar school gaat kreeg ik dan ook voor het eerst een zelf geknutseld cadeautje. Het afgeven van dit cadeautje ging gepaard met een ontroerend gedichtje 'Liefste mama, ook al ben ik nog maar klein, ik wil voor altijd je zonnetje zijn'. Mijn dag kon niet meer stuk!

De voorbije 3 jaren kenden natuurlijk ook een aantal dieptepuntjes. De help-telefoontjes naar mijn moeder als ik pas bevallen was van onze zoon en ik bij deze besefte dat romantische fims over mooie gezinnetjes maar films zijn en soms verre van de realiteit. Of die keren dat ik testte hoeveel stress ik kon verdragen door 's morgens nog naar de dokter te gaan en nadien een ziek kind naar oma te brengen en toch nog op tijd op 't werk te geraken.

Stress en moederschap gaan blijkbaar goed samen. Tegenwoordig krijg ik al stress als ik moet toegeven dat alle goeie en mooie broeken van mijn zoon in de was zitten en hij dus noodgedwongen een broek moet aandoen die zijn bilspleet laat zien wanneer hij zich bukt (ik geef toe, ik doe af en toe eens een miskoop, ook voor mijn zoon). Wat gaan de mensen wel niet denken?

De gebruikelijke ongelukjes zijn er ook geweest gedurende mijn 3 jaar moederschap. Zoals die keer dat mijn zoon van het verzorgingskussen tuimelde wanneer ik hem ververste. Hij was amper 3 maand. Gelukkig lag het verzorgingskussen op de salontafel en viel hij dus van niet hoog. Maar ik heb hem sindsdien nooit meer ververst terwijl ik naar TV aan het kijken was.

Maar de dieptepunten vergeet ik graag. Voor elk dieptepunt kan ik ook vele hoogtepunten bedenken. Elke avond voor ik zelf ga slapen, ga ik eerst nog eens kijken naar mijn zoon en telkens besef ik hoe gelukkig ik ben dat deze toch nog kleine schat van mij is!

Chicklit

Ik lees graag boeken. Zo las ik het laatste jaar onder andere de populaire Millenium trilogie boeken van Stieg Larson, Het Diner en Zomerhuis met zwembad van Herman Koch, 1000 schitterende zonnen van Khaleid Hosseini en De eenzaamheid van de priemgetallen van Paolo Giordano.

Maar ik geef het toe, ik lees af en toe ook wel eens een chicklit boek. Chicklit betekent eigenlijk: literatuur voor chicks. De boeken zijn speciaal voor vrouwen bedoeld. Bij een chicklit boek hoef je doorgaans niet na te denken. Het verhaal leest gemakkelijk weg en zit vol humor. De laatste jaren wordt chicklit alsmaar populairder, las ik laatst. Ik vind dit logisch. Veel vrouwen, waaronder mezelf, vinden het namelijk heerlijk om na een drukke dag even wat te lezen. Een ontspannen boek, om zo aan de drukte te ontsnappen. En chicklits zijn nu éénmaal leuk om te lezen.

Chicklit is een statement: wij zijn slim, onafhankelijk en we willen ook begeerlijk zijn. Het is zelfverkozen oppervlakkigheid als fier uitgedragen lifestyle. Een willekeurige greep uit het aanbod levert de volgende thema’s op: jonge vrouw krijgt te horen dat ze kanker heeft en beschrijft haar ziekte en genezing, jonge vrouw krijgt gecompliceerde relatie na serie internetdates, vrouw is de routine in haar huwelijk beu en gaat op zoek naar een minaar, chardonnay-bitches zoeken hun prins op het witte paard en komen die ook tegen, maar niet voordat alles flink in de mist is gelopen. De vraag of de hoofdpersoon wel knap/slank/sexy genoeg is, en of het object van haar begeerte haar liefde wel beantwoordt, is onderdeel van elk boek van het 'lichtere genre'.

Interessant is waarom sommige auteurs kiezen voor het chicklit genre, terwijl ze ongetwijfeld meer in hun mars hebben. Het idee dringt zich op dat dit niet is uit onmacht, maar expres. Ook het commerciële argument ligt voor de hand: er is vraag naar. Het is veelzeggend dat een aantal van deze auteurs zelf eerst een column of weblog had, of als journaliste werkzaam was. Met mijn blog ben ik dus op goeie weg...

Maar ook de mannen laten zich niet langer buitensluiten, de opkomst van de ‘ladlit’ is onmiskenbaar. Als grote voorganger geldt Nick Hornby, maar er komen er steeds meer: anti-bildungromans met slimme, luie, cynische hoofdpersonen die niet wensen op te groeien. Niets mag zo’n hoofdpersoon werkelijk raken, behalve de liefde. Soms, eventjes. Schrijver Nick Hornby wil nog wel eens eindigen in een sentimenteel slot, maar sommige van zijn collega’s blijven doorgaans nihilistisch.

Of de ladlit even succesvol wordt als de chicklit zal echter de vraag blijven. Want de échte man, die in chiklit-boeken o zo vaak een hoofdrol speelt, die leest niet.

Een aantal chicklit boeken die ik dit jaar las:

* Komt een vrouw bij de dokter -Kluun

* De weduwenaar - Kluun

* Mijn toekomstige ex - Kim Wright

* Vruchteloos - Ben Elton

* De baby planner - Barbara Muller

De laatste 2 chicklit boeken zijn, gezien onze eigen ivf perikelen, geen onlogische keuze...

Ontgoochelingen en verleidingen

Opnieuw een afspraak met Dr. C. vandaag. Opnieuw een vervelend-maar helaas-al-zo-vertrouwd onderzoek om de groei van mijn eicellen te aanschouwen. Goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat mijn waarschijnlijk-10-eicellen mooi verder gerijpt zijn. Het slechte nieuws is dat ik nog 2 dagen extra moet hormonen spuiten, de follikels moeten 2 cm zijn en die van mij zijn nog maar 1.4 à 1.6 cm. Aan mijn buik te voelen, die ontploft bijna, vind ik 1.6 cm al meer dan genoeg. Maar bon, nog even doorbijten. De wachtzaal van Dr. C. zat weer goed vol, allemaal lotgenoten. Ik ben dus niet de enige die altijd maar opnieuw moet doorbijten. Daar trek ik me aan op!

En waar ga je als vrouw heen als je wat tijd hebt tussen een bezoek aan Dr. C en een bezoek aan K&K, onze vrienden-die-in-Australië-wonen-en-nu-eventjes-in-België-zijn. Juist, de schoenenwinkel! Het plan was om juist eens wat aan window-shopping te doen. Maar toen zag ik een tof paar schoenen in de etalage en die wou ik toch wel eens passen.

De winkeljuffrouw reikt me zonder een woord te zeggen de schoenen aan. Ze zijn te klein, maar toch wurm ik mijn voeten erin en ga ik voor de spiegel staan. Heel geraffineerd en prachtig, zoals deze schoenen je benen langer maken, tot op ooghoogte van de klant. Doen ze iets dergelijks in de supermarkt ook niet met snoepgoed bij de kassa? Zo gaat het in de wereld. Wat je ziet, is wat je wilt. Iets waaraan je je bezondigd, iets waarvan je weet dat het slecht voor je is, maar wat je toch neemt. Je pakt het gehaast, snel, terwijl je over je schouder kijkt om te controleren of niemand je gulzigheid opmerkt. Ik sta te wankelen op de hoge hakken en draai met mijn heupen voor de spiegel. Vijf minuten later sta ik buiten en loop verder de winkelstraat zonder de schoenen. Ik heb kunnen weerstaan aan de verleiding... Neuriënd loop ik verder in de winkelstraat. Op weg naar de kinderwinkel waar ik enkel in de etalage zal kijken:-) Op weg naar de parfumwinkel waar ik op elke pols een andere parfum zal spuiten. Op weg naar de boekenwinkel waar zoveel verhalen over zoveel mensen te vinden zijn. Op weg naar waar vrouwen zoals ik graag heen gaan, waar dat ook is.

En dan is het tijd om naar K&K te gaan. Het was een zeer aangenaam weerzien, na zo een lange tijd! Wel lastig om te zien dat iedereen intussen al 2 kindjes heeft en wij nog steeds zijn blijven steken op eentje. In onze vriendenkring kweken ze gelijk konijnen!