Juf Ellen in de bloemetjes gezet

Morgen is mijn zoon zijn laatste schooldag. Maar vandaag hebben we zijn juf al in de bloemetjes gezet. De mama van een klasgenootje had het initiatief genomen om een gezamenlijk cadeau aan te kopen, iedereen die wou kon bijleggen. Ik ben altijd te vinden voor gezamenlijke cadeaus! En blijkbaar was ik niet alleen...

Zijn juf verdient het zeker om in de bloemetjes gezet te worden! Mijn zoon was dan ook helemaal weg van zijn Juf Ellen. En juf Ellen, op haar beurt, leerde hem ongelofelijk veel bij. Knutselen, educatieve spelletjes, dansen, klimmen, gedichtjes, liedjes, de kleuren, de dagen van de week, ... Het was zalig om te zien hoe zoonlief gedurende het jaar veranderde en openbloeide. Plots kon hij dingen die hij niet van thuis leerde, zong hij liedjes die wij niet kenden en droeg hij gedichtjes op met nieuwjaar, moeder- en vaderdag. Ongelofelijk wat die-toch-nog-kleine-peuters allemaal kunnen en doen in de klas! Bedankt aan Juf Ellen, het was een fijn schooljaar!!

Blog backstage

Je begint aan een blog en je denkt 'geen mens gaat dat lezen'. Maar al bij al valt dat wel mee! Een kleine kijk achter de schermen van mijn blog, geeft enkele leuke feiten weer. Bij deze wat insider informatie.

• 933 keer werd mijn blog al bekeken. Niet slecht vind ik zelf, wetende dat ik pas van maart aan het schrijven ben. Of hij effectief wordt gelezen dat weet ik niet, maar laten we -positief zoals we zijn- daarvan uitgaan. En neen, mijn checks niet inbegrepen!
• Meest gelezen blogbericht: Kindje van de dag. Toeval of niet, maar vandaag is mijn zoon opnieuw kindje van de dag! En ook vandaag heb ik erop los geschreven in het bijhorende-kindje-van-de-dag-schriftje, wat deze keer niet moeilijk was, het was een ideale gelegenheid om zijn juf te bedanken om mijn zoon zoveel bij te leren gedurende zijn eerste schooljaar.
• Ook de GMO-perikelen en de laatste aflevering van thuis vonden jullie blijkbaar interessant.
• Vele doorkliks komen van deze blog! Mijn welgemeende dank daarvoor!
• Vele verwijzingssites komen via google. Spijtig genoeg worden alleen de topper-zoekwoorden bijgehouden, spijtig want er zitten echt leuke tussen! Zo wordt ik niet alleen gevonden via 'curieuzeneuzemosterdpot' of 'ivf blog' -misschien wel de hoofdingrediënten van deze blog-, maar ook via 'alle thuis acteurs van vroeger en nu' en ja hoor 'Jules de Klaspop'. Uit nieuwsgierigheid heb ik ook eens 'curieuzeneuzemosterdpot' ingetikt in google. Ik moet nog steeds de duimen leggen tegen Bart De Wever zijn schoot-nota, maar sta toch op pagina 1 van de google-zoekpagina. Vandaag toch...
• Meestal Belgen, dat had ik wel verwacht, maar ook mensen uit 9 andere landen lezen mijn blog zo nu en dan. Met aan kop Duitsland, Nederland en Verenigde Staten. Maar ook Frankrijk, Oostenrijk, UK, Spanje, Singapore en Iran. Geen idee hoe die erop kunnen gekomen zijn.

Ben al benieuwd -ja, ik ben ook een curieuzeneuzemosterdpot- hoe de statistieken er binnen 3 maand zullen uitzien...

ivf-lotgenoten

We zitten in de geboortekaartjes-en-babyborrel-fase. Zelfs zo erg dat ook mensen die we al lang niet zagen -en zelfs niet wisten dat ze überhaupt zwanger waren- ons ook een geboortekaartje van hun 2e aanwinst sturen. En zo worden wij nog maar eens met de neus op de feiten geduwd. Een babyborrel organiseren behoort nu niet direct tot mijn ambitie. Cava gecombineerd met een dessertenbuffet geeft bij mij achteraf toch maar een mottig gevoel. Maar nog eens geboortekaartjes kunnen sturen is wel mijn grootste wens! Helaas... 

Onlangs leerden we echter mensen kennen die in dezelfde medische mallemolen zitten als wij. We hadden vandaag nog eens afgesproken met hen in de Mosquito coast. Gezellige locatie in Gent. Maar bovenal zeer deugddoend om eens te praten met ivf-lotgenoten. Ervaringen uitwisselen over hormoonspuiten zetten, verhalen over de pick-up en de ellendige wachtweken. Dat kan je toch alleen maar met mensen die hetzelfde –maar dan anders- meemaken. Maar ook lachen, met het vullen van klinische potjes, bijvoorbeeld, en een vergelijkende studie doen van de kleinste kamertjes van het ziekenhuis waar dit vullen moet gebeuren. Ook dat kan alleen maar met mensen die in dezelfde situatie zitten.

We hebben ook dokters en procedures vergeleken. Zeer verhelderend. Het heeft ons doen besluiten om Dr. C in te ruilen voor Dr. D. Verandering van lucht kan misschien eens geen kwaad? En Dr. D schijnt zeer goed in zijn vak, geen protocol-uitvoerder zoals Dr. C, maar een wetenschapper. En wetenschappers hebben bij mij nu eenmaal altijd een voetje voor… Wordt vervolgd…

De mensen waarmee we afgesproken hadden zijn er eigenlijk nog ‘erger’ aan toe dan wij. Een beetje ouder dan ons en nog helemaal geen kinderen. Dus al bij al zijn wij er nog zo slecht niet aan toe. We gingen als het ware met een euforisch gevoel naar huis. Thuisgekomen ben ik dan ook meteen eens naar mijn slapende zoon gaan kijken...

Oudercontact

Mijn zoon gaat intussen al een jaar naar school. Mijn kleine kindje wordt stilaan groot. Bij die gedachte voelde ik me deze morgen op slag 10 jaar ouder. 

Mijn zoon draagt zijn juf op handen. Maar ik was toch wel weer een beetje zenuwachtig om haar vandaag te moeten ontmoeten. Want zeg nu zelf, oudercontacten zijn altijd een beetje dubbel. Je hoopt te horen dat je kind perfect is, slim, sociaal, lief, ... Maar wij hadden al eens een oudercontact-op-vraag-van-de-juf achter de rug. We weten dus wel al dat ons kind ook wel mindere kantjes heeft. Zouden de mindere kantjes in positieve zin geëvolueerd zijn? Thuis vinden we van wel. Maar thuis is tenslotte de school niet.

De juf haalde weer haar grote A3 blad boven met daarop alle categorieën die bij een kind van 3 aan de orde zijn. Grove motoriek is goed geëvolueerd, maar wel nog leren fietsen. Fijne motoriek is ook positief geëvolueerd, maar wel nog zeer experimenteel. Blijkbaar kunnen ook al veel kindjes kopventjes tekenen, terwijl onze zoon enkel krabbels tekent. We weten dus wat te doen in de zomervakantie:-) Taalgebruik en cognitieve is zeer goed, en daar zijn we natuurlijk trots op. Is tellen tot 10 niet belangrijker dan kopventjes tekenen? Behalve dan als je een artistieke carrière op het oog hebt? Maar het zeer goed scoren op cognitief vlak wordt onmiddellijk gecompenseerd door zijn slechter scoren op sociaal vlak. Mijn zoon kan kindjes 'verdragen' in zijn buurt, loopt soms spontaan hand in hand en begint pogingen te ondernemen om samen te spelen. Maar owee als ze zijn speelgoed afnemen. Dan slaat hij erop los...

Zoals elke keer op oudercontact hoor ik andere dingen dan manlief. Ik hoor 'Ja, maar...' met een focus op de 'maar' en kom met een slecht gevoel buiten. Manlief hoort enkel de 'ja', vergeet de 'maar' en komt buiten met het gevoel dat ons kind zeer goed bezig is. Thuisgekomen moeten we dan onze versies naast elkaar leggen en tot een consensus komen. Vanavond kwamen we tot de gemeenschappelijk conclusie dat onze zoon nog maar een peuter is die nog in vanalles moet en zal evolueren. Dus is mijn kleine kindje toch nog steeds klein en voel ik me opnieuw 5 jaar jonger dan deze morgen...

All the way met collega's

Lang geleden dat ik nog eens all-the-way gegaan was bij het uitgaan. Tot gisteren. Geen gedoe met babysit want manlief bleef thuis. Uitgebreid aperitieven, lekker gaan eten, muziekfestival slash kroegentocht, slaapmutsje in de gîte waar we bleven slapen, om 5u nog je bed staan maken, om 9u alweer wakker door het licht, koffie, koffie, koffie, geen kater, wel doodvermoeid vandaag.

En dit alles met collega's. Ik was wel al vaker eens iets gaan drinken met mijn collega's, maar all-the-way-uitgaan is toch net iets anders. De collega's die meegingen gisteren waren uiteraard streng geselecteerd op voorhand. Niet door mij, maar door M die haar afscheid aan ILVO vierde. Met als meest doorslaggevende criteria: geen baas zijn en elke middag – of toch zeer af en toe- mee gaan eten in de Caritas.

Het all-the-way-uitgaan-gebeuren ging door in Doornik. Ook dat maakte het nog specialer. M woont nu eenmaal in Doornik. Dat is ineens ook de reden van haar nakende afscheid: Doornik – Melle: 80 km ofte 50 minuten, toch op die 3 dagen in het jaar dat er geen file is.

Behalve in de Ardennen was ik nog niet in Waalse contreien geweest. Je rijdt de taalgrens nog maar over en, ondanks dat de nummerplaten van de auto's dezelfde is, heb je het gevoel in een ander land te zijn. Wijds, plots zijn de huizen verdwenen en is alles in het Frans. M en haar man spreken echter ook Elio-Di-Rupo-Nederlands. Onze all-the-way-uitgaan-uitstap voelde aan als een toeristische buitenlandse citytrip.

We hebben de gîte (en M) alvast gereserveerd eind maart 2012 voor een 2e all-the-way-uitgaan-versie-Carnaval!

Een Kind. En nu?

'Het is een van die weinige clichés die tegelijk taboe zijn. Dat samen met het eerste kind het laatste hoofdstuk van je relatie begint: een shiftenbestaan als papa en mama, in voltijdse functie van Het Kind. Of hoe de liefde plots een vzw wordt. Liefst een op de drie koppels kraakt binnen de drie eerste levensjaren van hun kind.' Dit was de intro van een artikel in DSM dit weekend. Gelukkig, dacht ik, ons kind is al 3,5 jaar, we zitten safe...

Maar er zit wel wat herkenbaar in het artikel. Wanneer je verlangt naar een kind, zijn de liefde en de passie zeer intens. Maar wanneer het kind er is, kan je niet meer terug. Vanaf dan ben je full-time mama en papa, met alles erop en eraan. Je leven is niet meer zo vrijblijvend als daarvoor. Je hebt nu een grote verantwoordelijkheid. Je kan niet meer weg wanneer het je uitkomt. Het is soms organisatorisch kunst- en vliegwerk wanneer je kind ziek is en je toch naar een belangrijke meeting moet. Je moet weglopen uit vergaderingen om je kind op tijd te kunnen afhalen aan school of creche. Je kind komt steeds op de eerste plaats. En als vrouw ben je vaak zo bezeten van je moederrol, dat je soms geen energie meer hebt voor het spelen van andere rollen.

Ann Van Elsen liet het te ver komen – Ja ik lees af en toe eens een themaboek zoals de Story:-) - Ze wou alles te perfect doen voor haar dochter en verwaarloosde haar man. Resultaat: man Gunther gaat op een ander. Is het niet overdreven dat je je relatie kapot laat maken door het mooiste dat je kan overkomen, een kind? En dat alleen omdat je vrouw veranderd blijkt te zijn in een neuroot? Of begrijp ik de mannen gewoon niet goed?

Als je zwanger bent, lees je boeken over het verloop van de zwangerschap, over de bevalling, over het geven van borstvoeding en over het opvoeden van een kind. Maar niemand die mij ooit aangeraden heeft om een boek te gaan lezen over hoe mijn relatie zal zijn na het krijgen van een kind. Begrijp me niet verkeerd, met mijn relatie is niets mis. Ikzelf vind eerder dat een kind een zeer grote meerwaarde geeft aan je relatie.

Niet alleen het krijgen van een kind is belastend voor je relatie. Het niet-kunnen-krijgen-van-een-kind is zoniet nog zwaarder. Dus theoretisch zitten wij in een dubbele lastige situatie:-)

Maar ikzelf laat het allemaal niet aan mijn hart komen. Geniet met volle teugen van man en kind. Ik laat me niet in statistieken duwen.

Jalna

Trommel een aantal vrienden en/of familie op. Begeef je naar het charmante maar doodse dorpje Heure in de Ardennen. Check in in het natuur educatief centrum 'Jalna'. En je komt terecht in een schitterend domein, midden in de groene heuvels van de Famenne, tussen Durbuy en Marche. Een zeer eenvoudig recept voor een zalig weekendje weg.

Al een aantal jaar op rij volgen wij dit recept met Pinksteren. En elke keer is het een zeer leuk weekend met een perfecte match tussen vrienden en familie, prachtige wandelingen, gezellige aperitiefjes, lekker eten-door-de-uitbaters-bereid, vriendschappen tussen achterneefjes en -nichtjes, kampvuurke-stook, basic comfort en aangenaam relaxen. Zo ook dit jaar... 

Vaderdag

Zo rijden wij voortaan rond. Ondanks dat mijn zoon een echt mama's-kindje is, stond hij te springen om zijn vaderdagcadeautje aan zijn papa te geven. Vol trots kregen we te horen 'Liefste papa, hiep hiep hoera, het is feest voor mijn papa! Neuzeneuzeneuze, smaksmakzoen, vandaag is papa mijn kampioen!'. De neuzeneuzeneuze en smaksmakzoen werden vakkundig uitgebeeld!

Ik was wel eens benieuwd wat het vaderschap eigenlijk betekent voor manlief. Na bevraging kreeg ik te horen dat het hem een absoluut gevoel van volwassen zijn geeft, mede door de grote verantwoordelijkheid. Maar het is een dankbare rol om te spelen in het leven van onze zoon. En geef toe, het is een mooi plaatje...

Feesten... met mijn leeftijd mee!

Voor alles is een leeftijd... Ook voor uitgaan.

Mijn eerste fuifjes op 16-jarige leeftijd vonden plaats in de plaatselijke fuifzaal Lodejo. Waar is de tijd!... Mijn uitgaansleven verplaatste zich algauw naar Gent, en daar ben ik blijven uitgaan. Hierbij is wel een belangrijke evolutie op te merken.

Aan de Unief, jeetje ondertussen al 14 jaar geleden, startte een uitgaansavond steevast aan de watersportbaan, om een baantje of 40 te zwemmen in 't GUSB. We waren er ons toen goed van bewust dat in bier, coctails en cola caloriën zitten. Dus het leek een goed idee om eerst wat caloriën te verbranden. Na de 40 baantjes ging ik mee naar het kot van mijn vriendinnen (zelf had ik wel een wagen, maar geen kot), om daar iets te eten, meestal spaghetti met saus uit een mama-miracoli-pot. Hierbij een glas witte wijn, want rode wijn vonden we toen nog niet lekker. Daarna stapten we richting Overpoort om ons verder te amuseren. Of we gingen naar een van de boerenkotfuiven om uit de bol te gaan op boerenkotmuziek. Dit tot een gat in de nacht. De les van 9u brosten we, we sliepen uit.

Nu op stap gaan is helemaal veranderd. Eerst een babysit vinden. Dat is bij ons nu wel nooit een probleem, we moeten immers maar 1 kind ergens kunnen droppen. Zwemmen doen we niet meer en het eten komt niet uit een mama-miracoli-pot, maar eerder uit de keuken van één of ander restaurant of uit de keuken van de hobbykoks uit mijn vriendenkring. De Overpoort weten we al lang niet meer liggen. En ook op boerenkotfuiven zijn we niet meer welkom. In plaats daarvan gaan we gezellig iets drinken in een café-voor-volwassenen. En het liefst zijn we op een redelijk uur thuis, zodat de babysit nog naar huis kan. Heel af en toe gaan we -na uitgebreid te tafelen- nog eens uit de bol, tot diep in de nacht, en daar moeten we dan 3 dagen van recupereren.

Gisteren was het mijn verjaardag. Het zou een ideale gelegenheid zijn om nog eens 'uit te gaan', of op zijn minst eens te gaan eten. Maar stap 1 – het vinden van een babysit – vonden we al te veel moeite. Het was tenslotte maar een verjaardag, en ik ben niet gewend dit zeer uitbundig te vieren. Dus zijn we thuisgebleven. Ik heb cadeautjes gekregen en door mijn intrede op facebook ook veel meer verjaardagswensen dan gewoonlijk. Dus dat was al meer dan voldoende!

Mijn zoon verkondigde gisteren aan iedereen die het horen wou 'mijn mama is vandaag oud geworden'. Zou hij gelijk hebben? Of doorloop ik gewoon de normale stadia in het uitgaan, meegaand met mijn leeftijd? Hoe gaat mijn uitgaansleven er dan uitzien over tien jaar?

Is adoptie een optie?

Het duurt lang, het wachten op een zwangerschap. Het duurt lang, het wachten tot we een nieuwe icsi poging kunnen ondernemen. Het duurt lang, het wachten op zekerheid in verband met onze gewenste gezinsuitbreiding. En omdat het zo lang duurt, heb ik teveel tijd om te piekeren. Zal ik ooit nog eens zwanger geraken? Zullen we ooit nog een 2e kind hebben? Wat als het nu eens niet zou lukken? Wat zijn de alternatieven?

In de media is er de laatste tijd veel te doen omtrent adoptie. En dus ben ik eens gaan lezen op internet onder het moto 'is adoptie misschien voor ons een optie?' Een zeer deprimerende onderneming. Adoptie komt tegenwoordig slecht in het nieuws, terwijl het vroeger bijna op een voetstuk werd geplaatst. Wat is er aan de hand in adoptieland?

Het taboe over onvruchtbaarheid is totaal gebroken. De vraag naar adoptiekinderen is hierdoor enorm toegenomen, terwijl het aanbod gelijk gebleven is. Bovendien zijn een aantal adoptiekanalen gesloten, onder andere Kazachstan. Over adopties uit Kazachstan lees ik veel. Echte wantoestanden soms, foute dossiers, geld onder tafel, is dit nog adoptie of eerder kinderhandel kan je dan denken. Dit wil je uiteraard niet voor je kind. Adoptiekanalen saneren en heropenen of andere kanalen creëren is moeilijk. Resultaat van dit alles: acht à tien jaar wachten op een adoptiekind is tegenwoordig de norm. Spontaan ben ik beginnen rekenen. Binnen 10 jaar ben ik 42, is mijn zoon 13. Dan nog terug aan een baby/peuter beginnen, ik weet het nog zo niet.  

Over heel de wereld zijn er zoveel kinderen in weeshuizen. Kinderen in nood, gekwetste kinderen die in hun oorspronkelijke omgeving geen opvang meer hebben. Deze kinderen kunnen onderbrengen bij liefdevolle ouders, die de eigen kinderwens niet vervuld zien. Dat is toch mooi? Maar dit zijn natuurlijk de gedachten van iemand die graag een kind wil. In de media verschijnen veel berichten waarin opgeroepen wordt om ook de kant van de geadopteerden te bekijken. Geadopteerden werden weggerukt uit hun vertrouwde omgeving. Ze zien er anders uit dan de andere kindjes in hun klas, worden daardoor misschien wel gepest. Ze moeten plots alleen slapen in een weliswaar prachtig ingerichte kamer. Ze krijgen plots in-hun-ogen-vreemd-Belgisch-voedsel voorgeschoteld. Ze hebben even totaal geen houvast meer. Het is ongetwijfeld veel om te verwerken...

Adoptie is duidelijk niet iets dat je zomaar eens doet als alternatief als icsi niet lukt. Laat ons dus voorlopig nog maar een beetje geloven in de wetenschap en in de kunde van Dr. C. Ook al betekent dit wachten, wachten en nog eens wachten. 

Weekend Ardennen

De Ardennen, een mens komt er te weinig. Je vindt er dezelfde capaciteiten van het Zuiden van Frankrijk, maar dan dichter bij huis. Nergens voel je je zo in het buitenland (en dus op reis) als in de Belgische Ardennen. Zon, riviertjes, La Chouffe, wijn, BBQ, wandelingen door de prachtige natuur, Hollanders en andere buitenlanders, ... Dat is toch leven als God in Frankrijk! Met dank aan zus en schoonbroer voor dit zalige weekendje!

Maar dat we er 5 uur zouden over rijden om terug thuis te geraken, dat hadden we niet voorzien. Wat een rit van 2 uur had moeten worden is uitgedraaid in een gigantische ergernis-sessie. Waarom moeten ardense wegenwerken bij voorkeur uitgevoerd worden op zomerse lange weekends? Waarom bleken al onze nochthans-goed-uitgedachte-alternatieve-wegen ons in steeds langer wordende files te leiden? Waarom moesten al die Hollanders zo nodig op hetzelfde uur als ons naar huis rijden? Manlief kon zijn stress en ergernis niet te baas. Ik kon dus maar beter zwijgen en alles ondergaan. En onze zoon, die was zo slim om al aan zijn nachtrust te beginnen. Kan je je voorstellen hoe gezellig onze terugrit was?

De paniekzaaiers

Beeld je in... Je schoonmoeder dacht verkeerdelijk dat zij je zoon deze middag moest afhalen aan school. Je schoonmoeder is, zoals altijd, te vroeg en gaat dus je zoon als eerste van zijn klas afhalen. Toevallig is vandaag je zoon (weeral) 'kindje van de dag' en heeft hij niet één maar twee rugzakjes bij zich. Je schoonmoeder kent dit systeem 'kindje van de dag' niet en vraagt dus aan de juf of het normaal is dat haar kleinzoon twee rugzakjes meekrijgt naar huis. De juf zegt 'ja, dat is omdat hij 'kindje van de dag is'' en heeft meteen dus gezien dat je zoon afgehaald is.

Beeld je vervolgens in... Je vader gaat, zoals jij met hem had afgesproken, ook je zoon afhalen aan school. Je vader is, zoals altijd, wat te laat en je schoonmoeder (samen met je zoon) is dus al weg. Je vader komt aan de klas en vraagt aan de juf waar zijn kleinzoon is. De juf is vergeten dat je zoon al afgehaald is door je schoonmoeder en slaat in paniek. Doordat de juf in paniek slaat, slaat ook je vader in paniek. Er ontstaat een cascade van paniek, de juf en je vader blokkeren volledig.

Beeld je verder in... Je moeder zit thuis te wachten met haar eten en vraagt zich af waar haar man (je vader dus) samen met je zoon blijven. Je moeder belt haar man, krijgt je in-paniek-zijnde-vader aan de lijn die verkondigt dat hun kleinzoon verdwenen is. Je moeder kan gelukkig haar koelbloedigheid, door de tranen heen, bewaren en rijdt ook naar school.

Het gaat verder... Als je moeder toekomt op school, treft ze de directrice, je in-paniek-zijnde-vader en de-volledig-geblokkeerde-juf aan volop aan het zoeken naar je zoon in de zandbak, de speeltuin en de andere klassen. Twee andere juffen zijn intussen op hun fiets gesprongen om je zoon te gaan zoeken in het dorp. Je kan nooit weten dat een kind van 3,5 op zijn eigen houtje te voet naar huis is gegaan:-)

Maar dan komt een hoopgevende suggestie... Na 20 minuten paniek... Je moeder stelt voor eens naar de schoonmoeder te bellen, want misschien dacht zij dat het 'haar week was'. Maar je schoonmoeder is nog onderweg van de school naar haar huis en neemt dus de telefoon niet op. Terug paniek... Tien minuten laten belt je moeder opnieuw naar je schoonmoeder en ja hoor, je zoon is terecht! En dan pas is de blokkage bij de juf hersteld en herinnert ze zich plots weer dat je schoonmoeder haar aansprak over de twee rugzakjes...

Zo zet je de hele school gedurende een half uur op stelten. Zo bezorg je je vader bijna een hartaanval. Zo sta je (en ook de school) er wel eens bij stil 'Wat als niet je schoonmoeder je zoon meegenomen had, maar wel één of andere Dutroux-alike?'. Zo is je zoon 'kindje van de dag' en mag je dit vrij letterlijk nemen.