Lang geleden dat ik nog eens all-the-way gegaan was bij het uitgaan. Tot gisteren. Geen gedoe met babysit want manlief bleef thuis. Uitgebreid aperitieven, lekker gaan eten, muziekfestival slash kroegentocht, slaapmutsje in de gîte waar we bleven slapen, om 5u nog je bed staan maken, om 9u alweer wakker door het licht, koffie, koffie, koffie, geen kater, wel doodvermoeid vandaag.
En dit alles met collega's. Ik was wel al vaker eens iets gaan drinken met mijn collega's, maar all-the-way-uitgaan is toch net iets anders. De collega's die meegingen gisteren waren uiteraard streng geselecteerd op voorhand. Niet door mij, maar door M die haar afscheid aan ILVO vierde. Met als meest doorslaggevende criteria: geen baas zijn en elke middag – of toch zeer af en toe- mee gaan eten in de Caritas.
Het all-the-way-uitgaan-gebeuren ging door in Doornik. Ook dat maakte het nog specialer. M woont nu eenmaal in Doornik. Dat is ineens ook de reden van haar nakende afscheid: Doornik – Melle: 80 km ofte 50 minuten, toch op die 3 dagen in het jaar dat er geen file is.
Behalve in de Ardennen was ik nog niet in Waalse contreien geweest. Je rijdt de taalgrens nog maar over en, ondanks dat de nummerplaten van de auto's dezelfde is, heb je het gevoel in een ander land te zijn. Wijds, plots zijn de huizen verdwenen en is alles in het Frans. M en haar man spreken echter ook Elio-Di-Rupo-Nederlands. Onze all-the-way-uitgaan-uitstap voelde aan als een toeristische buitenlandse citytrip.
We hebben de gîte (en M) alvast gereserveerd eind maart 2012 voor een 2e all-the-way-uitgaan-versie-Carnaval!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten