We zitten in de geboortekaartjes-en-babyborrel-fase. Zelfs zo erg dat ook mensen die we al lang niet zagen -en zelfs niet wisten dat ze überhaupt zwanger waren- ons ook een geboortekaartje van hun 2e aanwinst sturen. En zo worden wij nog maar eens met de neus op de feiten geduwd. Een babyborrel organiseren behoort nu niet direct tot mijn ambitie. Cava gecombineerd met een dessertenbuffet geeft bij mij achteraf toch maar een mottig gevoel. Maar nog eens geboortekaartjes kunnen sturen is wel mijn grootste wens! Helaas...
Onlangs leerden we echter mensen kennen die in dezelfde medische mallemolen zitten als wij. We hadden vandaag nog eens afgesproken met hen in de Mosquito coast. Gezellige locatie in Gent. Maar bovenal zeer deugddoend om eens te praten met ivf-lotgenoten. Ervaringen uitwisselen over hormoonspuiten zetten, verhalen over de pick-up en de ellendige wachtweken. Dat kan je toch alleen maar met mensen die hetzelfde –maar dan anders- meemaken. Maar ook lachen, met het vullen van klinische potjes, bijvoorbeeld, en een vergelijkende studie doen van de kleinste kamertjes van het ziekenhuis waar dit vullen moet gebeuren. Ook dat kan alleen maar met mensen die in dezelfde situatie zitten.
We hebben ook dokters en procedures vergeleken. Zeer verhelderend. Het heeft ons doen besluiten om Dr. C in te ruilen voor Dr. D. Verandering van lucht kan misschien eens geen kwaad? En Dr. D schijnt zeer goed in zijn vak, geen protocol-uitvoerder zoals Dr. C, maar een wetenschapper. En wetenschappers hebben bij mij nu eenmaal altijd een voetje voor… Wordt vervolgd…
De mensen waarmee we afgesproken hadden zijn er eigenlijk nog ‘erger’ aan toe dan wij. Een beetje ouder dan ons en nog helemaal geen kinderen. Dus al bij al zijn wij er nog zo slecht niet aan toe. We gingen als het ware met een euforisch gevoel naar huis. Thuisgekomen ben ik dan ook meteen eens naar mijn slapende zoon gaan kijken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten