'Het is een van die weinige clichés die tegelijk taboe zijn. Dat samen met het eerste kind het laatste hoofdstuk van je relatie begint: een shiftenbestaan als papa en mama, in voltijdse functie van Het Kind. Of hoe de liefde plots een vzw wordt. Liefst een op de drie koppels kraakt binnen de drie eerste levensjaren van hun kind.' Dit was de intro van een artikel in DSM dit weekend. Gelukkig, dacht ik, ons kind is al 3,5 jaar, we zitten safe...
Maar er zit wel wat herkenbaar in het artikel. Wanneer je verlangt naar een kind, zijn de liefde en de passie zeer intens. Maar wanneer het kind er is, kan je niet meer terug. Vanaf dan ben je full-time mama en papa, met alles erop en eraan. Je leven is niet meer zo vrijblijvend als daarvoor. Je hebt nu een grote verantwoordelijkheid. Je kan niet meer weg wanneer het je uitkomt. Het is soms organisatorisch kunst- en vliegwerk wanneer je kind ziek is en je toch naar een belangrijke meeting moet. Je moet weglopen uit vergaderingen om je kind op tijd te kunnen afhalen aan school of creche. Je kind komt steeds op de eerste plaats. En als vrouw ben je vaak zo bezeten van je moederrol, dat je soms geen energie meer hebt voor het spelen van andere rollen.
Ann Van Elsen liet het te ver komen – Ja ik lees af en toe eens een themaboek zoals de Story:-) - Ze wou alles te perfect doen voor haar dochter en verwaarloosde haar man. Resultaat: man Gunther gaat op een ander. Is het niet overdreven dat je je relatie kapot laat maken door het mooiste dat je kan overkomen, een kind? En dat alleen omdat je vrouw veranderd blijkt te zijn in een neuroot? Of begrijp ik de mannen gewoon niet goed?
Als je zwanger bent, lees je boeken over het verloop van de zwangerschap, over de bevalling, over het geven van borstvoeding en over het opvoeden van een kind. Maar niemand die mij ooit aangeraden heeft om een boek te gaan lezen over hoe mijn relatie zal zijn na het krijgen van een kind. Begrijp me niet verkeerd, met mijn relatie is niets mis. Ikzelf vind eerder dat een kind een zeer grote meerwaarde geeft aan je relatie.
Niet alleen het krijgen van een kind is belastend voor je relatie. Het niet-kunnen-krijgen-van-een-kind is zoniet nog zwaarder. Dus theoretisch zitten wij in een dubbele lastige situatie:-)
Maar ikzelf laat het allemaal niet aan mijn hart komen. Geniet met volle teugen van man en kind. Ik laat me niet in statistieken duwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten