Het duurt lang, het wachten op een zwangerschap. Het duurt lang, het wachten tot we een nieuwe icsi poging kunnen ondernemen. Het duurt lang, het wachten op zekerheid in verband met onze gewenste gezinsuitbreiding. En omdat het zo lang duurt, heb ik teveel tijd om te piekeren. Zal ik ooit nog eens zwanger geraken? Zullen we ooit nog een 2e kind hebben? Wat als het nu eens niet zou lukken? Wat zijn de alternatieven?
In de media is er de laatste tijd veel te doen omtrent adoptie. En dus ben ik eens gaan lezen op internet onder het moto 'is adoptie misschien voor ons een optie?' Een zeer deprimerende onderneming. Adoptie komt tegenwoordig slecht in het nieuws, terwijl het vroeger bijna op een voetstuk werd geplaatst. Wat is er aan de hand in adoptieland?
Het taboe over onvruchtbaarheid is totaal gebroken. De vraag naar adoptiekinderen is hierdoor enorm toegenomen, terwijl het aanbod gelijk gebleven is. Bovendien zijn een aantal adoptiekanalen gesloten, onder andere Kazachstan. Over adopties uit Kazachstan lees ik veel. Echte wantoestanden soms, foute dossiers, geld onder tafel, is dit nog adoptie of eerder kinderhandel kan je dan denken. Dit wil je uiteraard niet voor je kind. Adoptiekanalen saneren en heropenen of andere kanalen creëren is moeilijk. Resultaat van dit alles: acht à tien jaar wachten op een adoptiekind is tegenwoordig de norm. Spontaan ben ik beginnen rekenen. Binnen 10 jaar ben ik 42, is mijn zoon 13. Dan nog terug aan een baby/peuter beginnen, ik weet het nog zo niet.
Over heel de wereld zijn er zoveel kinderen in weeshuizen. Kinderen in nood, gekwetste kinderen die in hun oorspronkelijke omgeving geen opvang meer hebben. Deze kinderen kunnen onderbrengen bij liefdevolle ouders, die de eigen kinderwens niet vervuld zien. Dat is toch mooi? Maar dit zijn natuurlijk de gedachten van iemand die graag een kind wil. In de media verschijnen veel berichten waarin opgeroepen wordt om ook de kant van de geadopteerden te bekijken. Geadopteerden werden weggerukt uit hun vertrouwde omgeving. Ze zien er anders uit dan de andere kindjes in hun klas, worden daardoor misschien wel gepest. Ze moeten plots alleen slapen in een weliswaar prachtig ingerichte kamer. Ze krijgen plots in-hun-ogen-vreemd-Belgisch-voedsel voorgeschoteld. Ze hebben even totaal geen houvast meer. Het is ongetwijfeld veel om te verwerken...
Adoptie is duidelijk niet iets dat je zomaar eens doet als alternatief als icsi niet lukt. Laat ons dus voorlopig nog maar een beetje geloven in de wetenschap en in de kunde van Dr. C. Ook al betekent dit wachten, wachten en nog eens wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten