Zoek de verschillen

Onze tweeling is intussen 3 maanden. Een mooi moment om eens op zoek te gaan naar een foto van onze zoon toen hij 3 maanden was. Gewoon om eens te kijken wie op wie lijkt.

                                                                    Dochter 1

                                                                     Dochter 2

                                                                    Zoon

Het valt me onmiddellijk op dat onze zoon op zijn 3 maanden al veel kloeker was dan onze dochters. Hij woog dan ook bij zijn geboorte 3.600kg, al direct een voorsprong van 1.200kg op zijn zussen. Op wie dochter 1 lijkt, daar ben ik zelf nog niet uit. Dochter 2 lijkt een kopie van onze zoon. Een geruststelling, met ivf weet je immers maar nooit...:-)  

Waarom?

Waarom wordt het donker? Waarom moet ik naar bed? Waarom heeft oma grijs haar? Waarom gaan we fietsen? Waarom ben ik een jongen? Waarom, waarom, waarom...? Mijn zoon vult er zijn dag mee, met zijn ontelbare waarom-vragen.

Soms weet ik het antwoord ook niet.

Omdat de goede god dat zo gewild heeft, antwoord ik dan.

Waarom heeft de goede god dat zo gewild?

Dat weet ik niet en we kunnen het hem niet vragen want God zit hoog in de hemel.

Waarom? Hoe hoog is dat De Hemel?

Enzovoort enzoverder…

Deze week kwam ik de juf van zijn klas tegen. Ze vroeg al lachend of wij onze zoon zo godsdienstig opvoeden. Blijkbaar had hij op een vraag van de juf geantwoord: ‘omdat de goede God het zo gewild heeft’.

Ik wil niet weten wat hij nog vertelt van thuis aan zijn juf. Maar zulke anekdotes doen me er telkens aan denken dat ik maar beter oplet wat ik hem allemaal vertel…

Mama van een tweeling

De een begint te jengelen. Ja, het is weer etenstijd. Ik maak de fles klaar en geef de eerste de fles. Ben ik halverwege, begint de ander ook te jengelen. Ze zal toch nog even moeten wachten, want baby 1 moet eerst nog een boertje laten. Tegen dan ligt baby 2 te krijsen. Honger is de boodschap. Baby 1 in de relax en snel baby 2 nemen om haar eten te geven. Terwijl baby 2 goed aan het drinken is, krijgt baby 1 krampen en begint opnieuw te wenen. Stress… 

Na het eten, pampers verversen. Nog even op de schoot. Alletwee samen, een mens wordt met de dag handiger in het vasthouden van 2 baby’s tegelijk. Of nog even in het park. Baby 1 en baby 2 worden moe. Wie krijgt de gezellige wieg om te slapen en wie het grote park? Hoe was het weer daarnet? Baby 1 heeft moeite om in slaap te vallen en weent af en toe. Baby 2 was mooi aan het slapen, maar wordt wakker van het gehuil van baby 1, en begint ook te wenen. Stress…

Maar baby 1 en baby 2 slapen alletwee de volledige nacht door van 22u tot 8u ’s morgens. Dat maakt natuurlijk veel goed!

En wat krijg ik veel bekijks als ik buiten aan het wandelen bent. Ongevraagd duiken heel wat koppen in de buggy. Ohh wat lief...!! Is het een tweeling? Soms zou ik willen antwoorden ‘nee, 1 is er bij me aan de deur gezet’, maar tot nu toe heb ik die neiging altijd kunnen onderdrukken:-)

Maar er zijn ook veel leuke momenten! ’s Morgens als ik ze uit bed haal, word ik begroet met een mooie glimlach. Als ze op mijn schoot liggen –zonder honger of krampen- beginnen ze al een beetje te ‘vertellen’ en te lachen. En dit allemaal in het dubbel! Ze kijken op als hun grote broer van school komt en tegen hen vertelt wat hij gedaan heeft in de klas. Ik ben bij de kindjes van onze zoon zijn klas op dit moment de populairste mama! En laatst ging ik bij Kind en Gezin en werd ik enorm bestoeft. Hoe goed ik het wel deed, hoe goed de baby’s erop vooruit gingen. Want met een tweeling is het toch allemaal niet evident... Ik zou wat meer moeten langsgaan bij Kind en Gezin! 

Winteruur

Er waren tijden dat die verandering naar wintertijd een beetje een feest was, een uurtje langer slapen, of een uurtje langer blijven plakken. Maar dat waren dan toch de tijden voor ik een nageslacht op de wereld zette. Want wintertijd betekent nu dat onze zoon niet om zeven uur maar om zes uur wakker is. En ook een baby van 8 weken –en ik heb er zo 2- is lastig van de verandering. Hoera, en dit op een zondag, met zowel voor als na de middag bezoek, en die minstens tot 20 uur 's avonds vollenbak zal duren. En hoera, ook vandaag waren mijn kinderen duidelijk nog niet aangepast aan het winteruur.

Om zes uur gewekt worden door de kindervreugde van mijn zoon, nadat je tussen half vijf en half zes in de weer bent geweest met het voeden van 2 baby’s, is pijnlijk. Zeker in het besef dat je niet eens rustig in de zetel zal kunnen zitten voor acht uur ’s avonds. Komt daarbij dat ik net vandaag ook mijn nichtje van 18 maand op bezoek had, dat mijn tweeling-dochters met problemen zaten die ik niet kon doorgronden -laat staan verhelpen- en daardoor dus vaak synchroon weenden –zeg maar krijsten- en dat mijn zoon 101 dringende waarom-vragen beantwoord wilde hebben.

Pedagogische principes werden vandaag dus aan de kant geschoven, de televisie kon het leed wat verzachten, oud speelgoed werd van achter uit de kast gehaald. En wat was ik blij als zoonlief deze namiddag bij een vriendje mocht gaan spelen.

Heel de dag lonkte de zetel zeer uitdagend. En nu eindelijk kan ik me uitstrekken op de sofa. Doodmoe. Maar de glimlach die mijn jongste tweeling-dochter me schenkt, maakt ook deze moeilijke dag weer goed.

Mijlpalen

Een eerste mijlpaal is bereikt: onze twee dochters wegen elk 3 kg! Ze zijn volledig goedgekeurd door de kinderarts op Kind en Gezin. Ze krijgen dan ook krachtvoer -moedermelk aangereikt met bouchées, doopsuikers en taart- toegediend.

En ook onze zoon heeft een mijlpaal bereikt: hij durft het eindelijk aan om zijn zusjes eens in zijn armen te nemen.

Uitgerekende datum

Ik behoor duidelijk niet tot de 5% van de zwangeren die op de uitgerekende datum bevalt. Onze tweeling was namelijk voorzien voor vandaag. Maar ondertussen zijn mijn 2 baby-dames al 3 weken oud, wegen ze 2.630kg en 2.550kg, meten ze elk 47 cm en hebben ze elk hun eigen temperament, wat we beter en beter leren kennen. Ik kan het me echt al niet meer voorstellen, een leven zonder mijn 2 dochters erbij.

Van 3 naar 5

3 September 2012

11.24u - 2.430 kg - 44.2 cm

11.32u - 2.340 kg - 45.3 cm

De eerste schooldag van onze zoon was dit jaar wel heel speciaal! Hij kreeg er 2 zusjes bij en stond dus al direct in het middelpunt van de belangstelling in de klas.

Het werd een korte maar heftige bevalling. Een epidurale verdoving die niet werkt is echt wel een ontgoocheling. En nadat het eerste baby'tje eruit is, komt plots het besef dat je er niet vanaf bent, er moet zo nog eentje uit.

Maar het resultaat mag er zijn. Al ben ik waarschijnlijk bevooroordeeld:-) Vandaag kwam ook Dr. Decleer -the creator- eens op bezoek. Ook hij was tevreden van het resultaat. Er moest niet gefotoshopt worden aan het fotootje voor in het ivf-centrum:-)

Blue moon

Het jaar dat onze zoon geboren werd -2008- was een ware babyboom in onze vriendenkring. De ene na de andere baby zijn we toen gaan bezoeken. De tweede babyboom was in 2010. Maar hieraan hebben wij niet kunnen meedoen, hoewel dit wel de bedoeling was. En nu, 2012/2013, is en wordt een 3e babyboomjaar, waar wij -na alle ivf-miserie- terug aan kunnen meedoen. En dan ineens met een tweeling!

Maar met 17.5 kg en 31 cm buik erbij -en over mijn gezwollen voeten en benen nog maar gezwegen-, vind ik het nu wel genoeg geweest. Maar nee, eerst moet ik alle moeite doen om de tweeling niet te vroeg te laten geboren worden, en nu ze eruit mogen, willen ze niet. Zelfs niet onder invloed van de Blue Moon.

Ik had nochtans een voorgevoel dat het vannacht ging gebeuren. Ik heb namelijk iets met vervelende geboortedagen. Onze zoon is geboren op de eerste dag van het kalenderjaar, dus het had perfect gekund dat de tweeling werd geboren op de eerste dag van het schooljaar (tenminste op de dagen dat 1 september niet in een weekend valt). En bovendien, op 2 augustus was de eerste volle maan te zien deze maand, precies op de dag dat ik in het ziekenhuis belandde met vroegtijdige weeën. Gisteren was het de 2e volle maan deze maand, dus het zou wel grappig geweest zijn mocht ik ook nu weer weeën gekregen hebben. Maar blijkbaar is symboliek nog niet besteed aan de 2 baby's. 

De volgende volle maan is op 30 september:-)

Verveling

Twee weken geleden zag ik nog de voordelen van mijn verplichte rusten. Nu echter slaat de verveling hardnekkig toe en vind ik er niets meer aan. Ik genoot ervan boeken te lezen, maar na 4 weken kan ik geen boek meer zien. Ik genoot ervan mij te laten dienen en mijn huishouden uit handen te geven, nu stoort het me dat niets gebeurt op de manier die ik gewend ben te doen. Afhankelijk zijn is duidelijk niet aan mij besteed, of toch hoogstens maar voor een week.

Ik krijg ook steeds meer last van het fenomeen 'nestdrang', maar kan deze niet 'bevredigen'. Frustrerend....

Manlief doet zijn best. Maar ziet het nut niet in van de lakens te verversen -ze zijn toch nog niet vuil- of van kasten die moeten herschikt worden -de baby's zijn er toch nog niet en nu is het toch perfect. 

En zodoende had ik dit weekend echt een baalweekend. In zoverre dat mijn zoon liever zou verhuizen naar een andere mama, wat mijn humeur uiteraard niet ten goede deed.

Maar gelukkig ben ik vandaag 36 weken zwanger, het doel is min of meer bereikt. Woensdag worden de gewichten van de baby's nog eens gecontroleerd. Als die ook ok zijn, mag ik stoppen met de weeremmende medicatie. Maar intussen is mijn buik zo dik geworden en doet mijn rug enorm zeer, dat ik zowieso tot niets meer in staat ben. Dus kasten herschikken zit er niet meer in...

Misschien moet ik maar beginnen breien of naaien?...

Koningin

Mijn ziekenhuisperiode zit er voorlopig op. Maar rusten is nog steeds aan de orde. Dus nu volg ik alle taferelen thuis vanuit mijn zetel - tuinstoel- terwijl ik me laat dienen als een koningin:-)

Ik hoop om van deze luxe nog zeker 2 weken te kunnen profiteren!

Morele voorbereiding

Een verblijf in de gang van de materniteit -al is dat dan zonder baby- bereid je wel enigszins voor op een nakende bevalling.

Als we toekwamen op het verloskwartier voor het eerste onderzoek, hoorden we al van ver een krijsende vrouw. Het gekrijs kwam blijkbaar vanuit de verloskamer. Ik werd er ineens aan herinnerd dat bevallen pijn, veel pijn, doet. En ik ga er zo 2 baby's moeten uitkrijgen binnen -hopelijk ten vroegste- 3 weken.

Op de gang van de materniteit zelf, in de buurt van mijn kamer, liggen 2 andere mama's met een pasgeboren kindje.

Rechtover mij ligt Jitske. Jitske krijgt immens veel bezoek. Per dag worden in die kamer verschillende flessen Cava ontkurkt en ontelbare hoeveelheden chips gegeten. Zusje Gitte vindt het maar niks. Ze is jaloers op alle cadeautjes die Jitske krijgt en begint telkens opnieuw te jengelen waneer Jitske eten krijgt van haar mama. Alleen de chips kunnen Gitte bekoren. Ik vraag me af hoe onze zoon zal reageren op zijn 2 speelkameraadjes in spe. Jaloers, zoals Gitte, of eerder lief en zorgzaam?

Naast mij ligt Richard. Richard wil niet eten bij zijn mama. Gevolg: dag en nacht gekrijs. Zelf heb ik oorstoppen om te slapen. Maar ik heb medelijden met de mama, die hier waarschijnlijk niet veel kan slapen en hoop dat het bij ons vlotter mag verlopen.

En dan is er nog de andere commotie rond de doopsuiker en kaartjes. De fotograaf moest komen om Jitske deftig op de foto te krijgen -was blijkbaar niet eenvoudig- en er stond een foute geboortedatum op de doopsuiker van Richard.

Ik lig hier, kijk ernaar en tel af... En intussen weet ik dat ik nog een tijdje hier zal moeten blijven. Dus dat aftellen zou wel eens heel lang kunnen duren...

Kamer met zicht op Gent

Het 'kalmkes aandoen' veranderde diezelfde nacht nog in 'opname ziekenhuis met diagnose dreigende vroeggeboorte'. Achtenveertig uur aan een baxter met weeënremmend middel, 2 spuitjes om de longrijping van de baby's te stimuleren en min of meer platte rust, waren mijn lot de voorbije 3 dagen.

Ik kan er echt maar 2 voordelen bij bedenken. Ik word zeer regelmatig aan de monitor gelegd en kan dan een half uurtje luisteren naar de hartslag van de baby's. Altijd geruststellend en grappig. Soms heeft er eentje de hik, soms hoor je ze letterlijk verschuiven of elkaar een stamp geven. En een tweede voordeel is dat ik nu op doktersbevel het ene boek na het andere kan lezen, terwijl ik op mijn wenken bediend word.

Maar dit gedurende 3 weken -zolang moet ik nog om de 36 weken te halen-, pff...

Afwachten of ik morgen naar huis mag om mijn platte rust in eigen zetel verder te zetten, zonder infuus in mijn arm...

Kalmkes aan

Het kalmkes aan doen. Moeilijk te interpreteren, vind ik dat. 

Het is nochtans wel de boodschap die ik daarnet meekreeg van Dr. B. De baby's zijn ok, eentje weegt iets meer dan het andere, maar daarover moeten we ons geen zorgen maken. Uiteraard maak ik me daar wel zorgen over -dat is nu eenmaal mijn natuur- maar ik veronderstel dat dat niet strookt met het-kalmkes-aan-doen. 

De reden van de boodschap 'het kalmkes aandoen': de doorgang onderaan is niet meer volledig toe-toe. En de bevalling zou toch nog zeker 2 weken moeten uitgesteld worden om de kritieke fase gepasseerd te zijn. En eigenlijk zou ik het ook nog wel iets langer willen uitstellen, zodat de kindjes niet meer in de couveuse moeten.

Maar ik mag wel nog deze week werken, als ik tenminste op mijn bureaustoel blijf zitten. Ik moet ook niet echt platliggen, maar toch vermijden om rond te lopen. Moeilijk interpreteerbaar dus.

Een namiddag naar de Ikea en een dagje zee, zoals ik deze week nog gepland had, zal ik dus maar laten zeker? En naar de speeltuin of zwembad gaan met een kind van 4 is waarschijnlijk dan ook niet meer aan te raden? Maar ik kan onze zoon toch ook niet verplichten om ganse dagen naast mij in de zetel te komen zitten? Ik moet er duidelijk nog aan wennen, aan het idee het kalmkes-aan-doen...

Van mij alleen

Onze zoon geniet ervan nog even kindje alleen te zijn en alle aandacht te krijgen. Hij verwoordt het ook zo grappig, mama, nu ben je nog van mij alleen, hé  Zo ook aan zee de voorbije week. Putten graven was manliefs afdeling, knutselen de mijne.

Drie kilo kind

Op dit moment zit er 3 kilo kind in mijn buik. Mooi verdeeld over 2 kindjes. Beide kindjes zitten perfect op schema, zitten zelfs alletwee op de curve van een een-ling. Mocht ik nu zwanger zijn van een een-ling i.p.v. twee-ling, dan was ik qua kind-gewicht min of meer klaar voor te bevallen. Nu moeten er nog wat kilo's bij...

Sinds vandaag zijn ook de geboortekaartjes en doopsuiker geregeld. Niet evident. Geboortekaartjes voor tweelingen zijn vrijwel onbestaande. Als iemand een eigen business wil opstarten en op zoek is naar het gat in de markt... tweelinggeboortekaartjes. Alhoewel, met maar 2% tweeling-geboortes is de markt hiervoor waarschijnlijk niet groot genoeg om veel geld te verdienen.

Voor de rest: Uitzet, check. Meter, peter, check. Aanvraag kraamgeld -laat ons er ook maar iets aan verdienen-, check. Geboortelijst, check. Opstellen adressenlijst voor geboortekaartjes, check. Na deze week verlof nog 4 weken halftijds werken en dan zijn we er helemaal klaar voor!

Zee, strand en slecht weer

De laatste weken zijn enorm druk en slopend geweest. Juni is de periode om af te spreken met vrienden, elkaar nog eens te zien vooraleer iedereen vakantie neemt. En in ons geval, voor we met 2 kleine en een iets grotere koters ‘opgescheept’ zitten. Tussendoor hebben we onze voortuin volledig heraangelegd. Zelfs delegerend vanuit de zetel, was dit een lastig karwei. En daarbij nog eens de voorbereidingen voor het wetenschappelijk congres dat ik mee organiseerde en het congres zelf.

Ik wordt met de dag dikker, voel me elke week een jaar ouder. Een week platte rust aan zee was dus super welkom.

Mijn plannen om aan ’t strand rustig een paar boeken te verslinden terwijl manlief onze zoon animeert met het bouwen van mega-zandkastelen, heb ik helaas moeten opbergen. Tegen beter weten in gingen we gisteren toch naar strand. Het windzeil begaf het bijna onder de wind, maar hield ons toch een beetje warm. En tussen de er-zit-zand-in-mijn-ogen en mama-ik heb-koud zwakke momenten van mijn zoon, heb ik toch 20 pagina’s kunnen lezen in het 2^e boek van de trilogie van Katherine Pancol.

Ook vandaag hielden we rekening met het slechte weer dat Frank De Boosere voorspeld had. Lang leve de Dopido Zomerboek vol creatieve knutselideeën…       

Maar laat me vooral niet overdrijven. De vele regen die Frank De Boosere voorspelde –ook aan zee- hebben we nog niet gezien. Zoonlief heeft hier ook al veel kunnen fietsen, goed-voor-je-kijken, pas-op-van-de-andere-fietsers, ideaal om te oefenen hier op de zeedijk. En daarnet zijn we naar de avondmarkt geweest met zowaar de zon op ons gezicht.

Benieuwd hoeveel van de regen die voorspeld is voor morgen we zullen zien. Maar we hebben nog de kinderboerderij, aquarium en vele creatieve knutselideeën in Dopido achter de hand. 

25 weken

Nog niet echt fotogeniek, maar wel volledig af!

We zijn intussen 25 weken zwanger en alles zit op schema. Mijn buik ziet er wel al hoogzwanger uit, en zo voel ik me ook. Maar ik zet door...

Verjaardagsfeestjes

Constatatie: ik ben niet goed mee met de huidige trends inzake kinderfeesten. Een babyborrel voor de geboorte van onze zoon heb ik niet gegeven, ik heb er zelfs niet aan gedacht er een te geven. En zijn doopfeest was heel bescheiden in familiekring in mijn veel-te-kleine-living.

Tegenwoordig verschillen sommige babyborrels nog maar weinig van een chique trouwfeest. Een heuse receptie, een mega dessertenbuffet tot zelfs een uitgebreid warm-eten-buffet. Vaak ga je naar huis zonder dat je de baby in kwestie zelfs maar gezien hebt. En als ik soms mensen hoor vertellen over het communiefeest of doopfeest voor zoon- of dochterlief, dan is ook daar de vergelijking met een chique trouwfeest niet meer veraf.

Sinds onze zoon in de 2e kleuterklas zit, word ik nu ook geconfronteerd met verjaardagsfeestjes. Toen ikzelf 5 jaar werd, was de regel '5 jaar = 5 vriendjes'. Mijn mama bakte pannenkoeken en samen met mijn 5 vriendjes ravotten we buiten in de tuin. Maar ook deze feest-formule lijkt volledig achterhaalt. Nu wordt de helft van de klas uitgenodigd, liefst op verplaatsing, de pannenkoeken zijn vervangen door een dessertenbuffet en wanneer het feestje gedaan is, krijgt iedereen nog een cadeautje mee naar huis.

Mijn zoon mocht zaterdag ook nog eens naar een verjaardagsfeestje. De helft van de klas was uitgenodigd en uiteraard aanwezig -handig toch om eens een zaterdagnamiddag je kind uit te besteden zodat je zelf ongestoord in de tuin kan werken- in een binnenspeeltuin. Zoonlief had er zin in! Als ik hem 3 uur later terug kwam ophalen, kwam hij me volledig nat van het zweet en uitgelaten tegemoet, met een cadeau in zijn hand en zijn buik vol frieten en frikandel (een soort worst zoals hij zelf zei). Het feestvarken echter stond te schreien en de mama van het feestvarken zag er volledig uitgeteld uit.

Ik heb veel zin om de '5 jaar = 5 vriendjes' regel terug in te voeren en een old-fashion-verjaardagsfeestje te houden als mijn zoon 5 jaar wordt. Maar hoe krijg ik dit nog verkocht aan mijn zoon als hij zelf al naar een aantal van die new-fashion verjaardagsfeestjes geweest is?

Zwanger in Jalna

Pinkerweekend is Jalna-weekend. Elk jaar hetzelfde stramien, elk jaar een zalig weekend!

De wandelingen moest ik dit jaar, wegens de omvang van mijn buik en de daarbij horende rugpijn, aan mij voorbij laten gaan. Maar des te meer genoot ik van de rust -en 'de gele ogen van de krokodillen' van Katherine Pancol- terwijl de rest gaan wandelen was. 

Moederdag

"Klein zijn is niet altijd gemakkelijk,
soms gaat het ook wel fout.
Ik probeer echt mijn best te doen,
 maar soms ben ik ook stout.
De fee leerde Pinokkio wat goed is en wat kwaad.
Jij staat altijd voor mij paraat!
Je maakt me gelukkig en blij,
Lieve, blauwe fee van mij!"

Daar smolt ik toch even van...

20 weken

Vandaag zit ik officieel in de helft van mijn zwangerschap. 20 weken! We kunnen beginnen aftellen! De baby's doen het nog steeds zeer goed. De echo deze week toonde 2 baby's met alles erop en eraan. Baby 1 weegt 312 g, baby 2 is iets lichter, 250 g, alletwee perfect op schema. We kennen nu ook het geslacht van baby 1 en baby 2, maar laat me toe dit hier nog even te verzwijgen...

De misselijkheid heeft plaatsgemaakt voor het zuur. Dus echt genieten van eten zit er nog steeds niet in. Lange -en dan bedoel ik langer dan 500m- wandelingen zijn ook niet meer aan mij besteed of ik besterf het van de rugpijn. Eens rap de trap oplopen om een trui te gaan halen, betekent 5 minuten compleet buiten adem. Krampen in mijn benen, vooral 's nachts of tijdens het zwemmen. En ik heb er al 14 cm buik -noem mij een freak- en 8 kg gewicht bij.

Maar mij hoor je niet klagen! Manlief is bezorgt genoeg om een aantal huishoudelijke taken over te nemen, terwijl ik in de zetel zit te genieten van de beweging die nu echt al duidelijk voelbaar is in mijn buik. Zalig is ook het samenstellen van een nieuwe uitzet. Vandaag heb ik een tweelingbuggy 2e hands -hoewel hij er als nieuw uitziet- op de kop kunnen tikken. En nadien ben ik bij een andere vriendin nog een hele lading babyspullen gaan ophalen. En ook het snuisteren in de spullen die ik nog heb van mijn zoon, doet me echt al uitkijken naar de 2 nieuwe baby's. De zwangerschaps-ongemakken ben ik dan zo vergeten!