Een verblijf in de gang van de materniteit -al is dat dan zonder baby- bereid je wel enigszins voor op een nakende bevalling.
Als we toekwamen op het verloskwartier voor het eerste onderzoek, hoorden we al van ver een krijsende vrouw. Het gekrijs kwam blijkbaar vanuit de verloskamer. Ik werd er ineens aan herinnerd dat bevallen pijn, veel pijn, doet. En ik ga er zo 2 baby's moeten uitkrijgen binnen -hopelijk ten vroegste- 3 weken.
Op de gang van de materniteit zelf, in de buurt van mijn kamer, liggen 2 andere mama's met een pasgeboren kindje.
Rechtover mij ligt Jitske. Jitske krijgt immens veel bezoek. Per dag worden in die kamer verschillende flessen Cava ontkurkt en ontelbare hoeveelheden chips gegeten. Zusje Gitte vindt het maar niks. Ze is jaloers op alle cadeautjes die Jitske krijgt en begint telkens opnieuw te jengelen waneer Jitske eten krijgt van haar mama. Alleen de chips kunnen Gitte bekoren. Ik vraag me af hoe onze zoon zal reageren op zijn 2 speelkameraadjes in spe. Jaloers, zoals Gitte, of eerder lief en zorgzaam?
Naast mij ligt Richard. Richard wil niet eten bij zijn mama. Gevolg: dag en nacht gekrijs. Zelf heb ik oorstoppen om te slapen. Maar ik heb medelijden met de mama, die hier waarschijnlijk niet veel kan slapen en hoop dat het bij ons vlotter mag verlopen.
En dan is er nog de andere commotie rond de doopsuiker en kaartjes. De fotograaf moest komen om Jitske deftig op de foto te krijgen -was blijkbaar niet eenvoudig- en er stond een foute geboortedatum op de doopsuiker van Richard.
Ik lig hier, kijk ernaar en tel af... En intussen weet ik dat ik nog een tijdje hier zal moeten blijven. Dus dat aftellen zou wel eens heel lang kunnen duren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten