Het 'kalmkes aandoen' veranderde diezelfde nacht nog in 'opname ziekenhuis met diagnose dreigende vroeggeboorte'. Achtenveertig uur aan een baxter met weeënremmend middel, 2 spuitjes om de longrijping van de baby's te stimuleren en min of meer platte rust, waren mijn lot de voorbije 3 dagen.
Ik kan er echt maar 2 voordelen bij bedenken. Ik word zeer regelmatig aan de monitor gelegd en kan dan een half uurtje luisteren naar de hartslag van de baby's. Altijd geruststellend en grappig. Soms heeft er eentje de hik, soms hoor je ze letterlijk verschuiven of elkaar een stamp geven. En een tweede voordeel is dat ik nu op doktersbevel het ene boek na het andere kan lezen, terwijl ik op mijn wenken bediend word.
Maar dit gedurende 3 weken -zolang moet ik nog om de 36 weken te halen-, pff...
Afwachten of ik morgen naar huis mag om mijn platte rust in eigen zetel verder te zetten, zonder infuus in mijn arm...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten