Een congres meevolgen over fundamenteel onderzoek i.v.m. chromosomen is zwaar, ronduit zwaar. De lezingen zijn van een heel hoog niveau, interessant -sommige toch- maar soms gaat het toch ook mijn petje te boven. De collega-onderzoekers hier leven voor hun research, kunnen alleen maar spreken over genomen, chromosomen of over hun indrukwekkende carrière.
Het is dus niet gemakkelijk om contacten te leggen met deze fundamentici als je gewoon maar op siergewassen werkt, eerder toegepast onderzoek doet en bovendien net een maand verlof achter de rug hebt waarin je amper je mails gelezen -laat staan beantwoord- hebt. Gelukkig kende ik al een Hollander-collega-onderzoeker die al lang in het wereldje vertoeft. En voor één keer was ik blij een Hollander te kennen, want dit was zeer handig om aan mensen voorgesteld te worden en om 's avonds niet alleen te moeten gaan eten.
Maar na al dat geluister, gepraat over het werk en het ondernemen van pogingen om contacten te leggen met andere onderzoeksgroepen, was een eenzame avondwandeling door Manchester zeer welkom. In de Lonely Planet staat 'Manchester is one of the few spots on the islands that can look London squarely in the eye and say "This is how it's done mate." Sure, it's a little bit of northern bluster, but it's not that far off the mark.'
Akkoord, Manchester is een zeer moderne metropolis met een aantal impressionante gebouwen en aangename winkelstraten. Maar wat mij betreft is London nog altijd veel leuker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten