Onze laatste 2 dagen in Bohinj-Slovenië waren zeer aangenaam. Veel gezwommen, genoten van het zalige weer, geluierd...
Het vertrek en de terugkeer van een vakantie bestaat meestal uit een strak en duidelijk plan. Er moet 1000 km (in ons geval 1246 km) gereden worden. We delen dat getal door 100, et voila een rit van 12 uur voor de boeg. De GPS spreekt ons in eerste instantie zelfs niet eens tegen. We waren goed vertrokken. Om 7u ontbijt in het hotel, snel wat broodjes pikken van het ontbijtbuffet voor de pick-nick straks, en om 7.30u de baan op. De Bohinj vallei zag er nooit zo rustig uit. De ergste flessenhalzen -de Katschbergtunnel en de Tauerntunnel- reden we bijzonder vlot door. We lopen zelfs flink in op de GPS.
En net als je denkt dat het wreedste voorbij is, dan begint het. Heel stilletjes. Het wordt drukker. Je zoekt wanhopig naar verklaringen: veel dagjesmensen waarschijnlijk, de zon schijnt. Het wordt nog drukker en dan staan we stil. Koekenbak. Salzburg blijkt overbelast en het begint ons te dagen dat het prijs zal zijn tot voorbij Stuttgart. We maken ons op voor wat nerveus gefoefel op de GPS, die met zijn tijdsaanduiding al lang het noorden kwijt is. We balanceren op een slappe koord: zullen we nog op tijd thuis zijn om het gras af te rijden? In ons binnenste weten we dat het al lang om zeep is, maar we overleven onze miserie op hoop. Halverwege de ring van München bedraagt het verlies op de GPS 25 minuten, inclusief een pauze van 15 minuten, waar spreken we eigenlijk nog over. Maar toch... Het ergste van al blijkt nog de wispelturigheid van de GPS en de veelheid aan keuzes en scenario's. Rijden we door het centrum of nemen we de ring? Het moge duidelijk zijn, gelijk wat je kiest, je verliest. Onze zoon begint zich stilletjesaan lethargisch en verveeld te voelen, mijn voeten liggen al lang op het dashboard en ik begin tot vervelens toe de rijstijl van manlief te becommentariëren. Boren-in-den-Duits of eerder file-rijden-in-den-duits....
Maar het ergste moest nog komen. Wanneer we stoppen voor de lunch -5 uur gereden nog 850 km te gaan- tracteert onze zoon ons op een eerste kotssessie. Wagenziek? Eén of ander virus? Hij blijkt niet al te ziek, wil daarna gewoon een pistolet eten, zal wel meevallen denken we...
Niets van. Gedurende het vervolg van de rit moeten we 7 kotssessies opvangen in de bidet, moeten we bijna door heel Duitsland file rijden, moeten we om 19u -het tijdstip dat we zouden kunnen thuis zijn als we vlot konden doorrijden- nog steeds 400 km afwerken. Uiteindelijk zijn we om 22u thuis, na een rit van meer dan 14u. Reizen, je moet er wat voor over hebben!
Maar intussen zijn we het leed vergeten, genieten we enkel nog na van een zalige reis wanneer we de foto's op de computer zetten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten