Als je een man hebt, ben je nooit meer alleen. Dat is wat ik vroeger dacht, toen ik nog geen lief had en af en toe een avond alleen voor de TV zat met het enige gezelschap van een stuk chocolade. Ondertussen weet ik uiteraard dat dit een zeer naïeve gedachte was. Niet dat ik enkel om het alleen zijn te verhelpen een man in huis gehaald heb natuurlijk. Laat dat duidelijk zijn..
En ik kan er nog steeds niet goed mee overweg, met het alleen zijn zo nu en dan. Ook op dit moment, alleen op mijn hotelkamer in Manchester, in afwachting van het 4-dagen-durende-congres dat morgen begint, kan ik enkel zaken bedenken die ik thuis liever had willen doen. De koppels die beweren dat ze graag nog eens op hun eentje zijn en -meer nog- alleen in bed willen liggen, ik begrijp ze niet. Teveel plaats in bed, teveel koude plekken. Ik hoef niet dwars te liggen in bed, met mijn benen en armen elk in een andere hoek. Alleen slapen is niet aangenaam. Punt.
Om alles wat te 'compenseren' heb ik daarnet de lastige klant uitgehangen in het hotel. Manlief belde me op mijn kamer-telefoon. Deze bleek niet te werken. Dan maar een duur Gsm-gesprek, goed voor 1 keer. Nadien ging ik naar de receptie met de vraag mijn telefoon te herstellen. Te moeilijk. Van kamer wisselen bleek gemakkelijker. Op 't eerste zicht was de nieuwe kamer een upgrade. Totdat ik de ramen wou dichtdoen voor de kou en het lawaai en bleek dat de ramen al dicht waren. Ik kon dus kiezen: op deze lawaaierige kamer -met telefoon- blijven of gewoon teruggaan naar mijn oude kamer zonder telefoon. Ik ging voor de kamer zonder telefoon en zou dit morgenvroeg wel aan de receptie laten weten. Totdat er plots één of andere Aziaat in mijn kamer -zonder telefoon- stond. Ik samen met die Aziaat naar de receptie. Of ik terug in de kamer zonder telefoon mocht i.p.v. op de lawaaierige kamer? En of die Aziaat een andere kamer kon krijgen? De-met-de-ogen-rollende receptionist was gelukkig een man en ik had een decolleté.
Maar goed. Ik ben hier nu geraakt. De vlucht viel mee, de rit in de Engelse taxi was een belevenis en mits enige omwegen heb ik nu ook een deftige kamer, weliswaar zonder telefoon. Ik zal er nu maar het beste van maken. En bovendien, een mens in zelfontplooiing moet ook eens alleen kunnen zijn, niet? Op die momenten leer je jezelf kennen en kom je tot rust -een beetje me-time- zonder invloeden van buitenaf. Zo staat het toch in de boekskes. Benieuwd wat ik de volgende 4 dagen over mezelf zal leren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten