Vruchteloos

Soms voel ik me wanhopig en moet ik echt vechten om niet jaloers te zijn op vriendinnen die wel baby's hebben, en ik haat mezelf daarom. Maar toch, en ik zeg dit heel overtuigd, toch ben ik vastbesloten om me door dit alles niet te laten obsederen. Maar het is godverdomme niet altijd evident. Het zelf onvruchtbaar zijn en proberen te bestaan in een wereld vol zwangere buiken en kleine kinderen is gewoon moeilijk. Er zullen best vrouwen zijn die hier geen probleem mee hebben. Maar bij mij werkt het zo niet.

Gisteren heb ik nog eens mijn onder-binnenkant laten zien aan Dr. C. We hebben ondertussen alweer 12 dagen hormonen ingespoten. Elke dag opnieuw de spuit prepareren. Elke dag opnieuw die ellendige prik in mijn buik. Elke dag opnieuw een klein blauw plekje erbij.

Natuurlijk, niet te vergeten, het foliumzuur dat al vier eeuwen en een dag mijn vaste bestelling is bij de apotheek om de hoek. Ik geef eerlijk toe dat ik niet steeds bij dezelfde apotheek ga, om niet als een zielige probeerder over te komen. Of om niet de pillenslikker van de buurt te worden.

Negen eicellen zitten in de pipeline. Nog 4 dagen extra spuiten. Please... laat de eicellen mooi verder rijpen. Please... laat moeder natuur van mij ook nog eens een moeder maken!