Over hoe je niet altijd krijgt wat je graag zou willen....

Dit belooft een lang blogbericht te worden...

April 2009, onze zoon wordt bijna 1,5 jaar, we krijgen stilaan zin in een 2e kindje. Zo gezegd, zo gedaan, we stoppen met de pil en gaan ervoor. De positieve zwangerschapstest kwam er in september 2009! Euforie...! We lopen op roze wolkjes tot 2 maand later op een echo bij de gynaecoloog bleek dat het hartje niet meer klopt. Onze wereld stort in. Even toch, want we zijn beiden realistisch, als er een chromosomale fout opgetreden was in het vruchtje, is het beter dat de natuur beslist het te aborteren, nee toch?

Een week later krijg ik een curettage. Een maand later gaan we er terug voor, vol goede moed dat het deze keer wel goed gaat gaan, het is nu december 2009. Vanaf nu heeft 'het bedrijven van de liefde' (om een literaire term te gebruiken) opnieuw meer diepgang, er kan immers weer nieuw leven ontstaan, hopelijk deze keer zonder chromosomale fouten. Het is een opwindende gedachte dat het terug zomaar ineens raak kan zijn. De wens om zwanger te raken houdt me ook deze keer weer behoorlijk in de greep. Dat het de eerste 4 maand nog niet zover is, kan je nog verdragen, je moet tenslotte realistisch blijven. Na 6 maand wordt je toch wel een beetje ongerust...

Mei 2010, we gaan naar de dokter. Eerst het zaad van man-lief laten testen. Eenvoudige test, wel een beetje denigrerend, dat klinisch potje. Maar bon, een formaliteit, daar waren we van overtuigd, we hebben immers al een zoon en een miskraam gehad. Niks formaliteit dus, zaadkwaliteit en -kwantiteit zijn slechter dan slecht. Gelukkig, de weinige onderzoeken die ze op mij gedaan hebben, wijzen gelukkig uit dat met mij alles in orde is daar vanbinnen. We worden overspoeld door een verpletterend gevoel van zelfmedelijden. Maandenlang tegen beter weten in hopen dat het gelukt was. Na iedere mooie vrijpartij ervan overtuigd zijn dat ik bevrucht was. Wat een schijnvertoning! Maar bovenal, we begrijpen er niets van. Wat is er gebeurd dat mijn man zijn zaadkwaliteit plots zo achteruit is gegaan?

Uren hebben we erover gepraat. Ik heb manlief kunnen overtuigen dat ik niet boos op hem ben, hij kan er immers niets aan doen. Zelfs de dokters, en geloof me we hebben er veel geadviseerd, weten niet wat de oorzaak is. Onbegrepen infertiliteit. Maar hoe je het ook draait of keert, als de man verminderd vruchtbaar is, is de vrouw de sigaar. Ik wist toen nog niet zoveel af van onvruchtbaarheid, maar wat ik wel wist, was dat er geen technieken bestaan om de mannelijke vruchtbaarheid op te krikken, behalve dan gezond eten, geen koffie, geen alcohol, extra vitamines, ... Maar dit hadden we allemaal al geprobeerd.

Om grip te krijgen op deze nieuwe situatie, willen we meer over het onderwerp te weten komen. Het eerste woord dat we in Google intikken is 'onvruchtbaarheid'. 156.000 pagina's. Onder het motto 'gedeeld leed is half leed' beginnen we te lezen. Nooit hebben we ons gerealiseerd dat er zoveel mensen kampen met vruchtbaarheidsproblemen. Ook niet dat er best veel mogelijkheden zijn om toch nog zwanger te geraken. We stuiten op forums waar koppels hun verhalen en emoties met elkaar delen. We lezen over het verdriet en de pijn wanneer een behandeling niet lukt. We voelen medeleven en warmte voor de forum-leden. Maar toch lijkt het alsof dit onderwerp niet op ons van toepassing is. Helaas, nog niet...

Onwennig en zenuwachtig zitten we in de wachtkamer van de (in)fertiliteitsarts, Dr. C. (eind juli 2010). Vreemd idee, nu staan we echt aan het begin van het onvruchtbaarheidscircuit, een totaal andere wereld. Gewone IVF is geen optie. Het zal ICSI worden, waarbij 1 zaadcel wordt geselecteerd onder de microscoop en met een zeer fijne naald in een eicel wordt geïnjecteerd. De embryo's die daaruit ontstaan, worden dan teruggeplaatst in mijn baarmoeder op het gepaste moment. De wetenschapper in mij vindt dit allemaal zeer boeiend, de rest in mij is er niet gerust in...

Het eerste probleem dat moet overwonnen worden, is dat er eerst een voorraad goede zaadcellen in de diepvries moet zitten, als een soort back-up voor het geval dat er niet voldoende goede zwemmertjes in een vers 'staal' zitten. Pas dan kunnen we aan ICSI beginnen denken. Dus, manlief moet onder het mes in september 2010. Korte operatie, redelijk wat pijn achteraf. Maar vooral die 24u wachten op de uitslag waren moordend. Midden in een vergadering op het werk, kwam het nieuws. Zaadcellen zitten in de vloeibare stikstof. Let's go for ICSI!

20 oktober 2010: Mijn eerste hormoonspuit. Gelukkig hebben we een nogal medisch aangelegde familie, schoonzus was zo lief de eerste 2 spuiten te zetten, zodat mijn ventje kon kijken en leren. De derde dag was het aan hem. Er schuilt een beetje een masochist in mijn man, heb ik ontdekt, hij vond het spuiten zetten helemaal niet erg:-). Op een week tijd staat mijn buik vol met prikjes, ik ben precies een junkie. Maar het komt goed, de eerste keer is het vast en zeker raak. Wat waren we toen nog naïef en enthousiast...

• Decapeptyl: zorgt ervoor dat mijn lichaam geen natuurlijke eisprong meer aanmaakt; frequentie: 1x per dag, gedurende 7 dagen; bijwerkingen: opvliegers, stemmingswisselingen, hoofdpijn, moeheid, huisuitslag, misselijkheid, duizeligheid. Vergif dus...Gelukkig heb ik niet teveel last van de bijwerkingen.
• Menopur: bevordert de groei van de follikels; frequentie: 1x per dag, gedurende 12 dagen; bijwerkingen: hoofdpijn, cysten, reacties op de plaats van de injectie, misselijkheid, buikpijn, gewichtstoename. Opnieuw vergif dus... Gelukkig heb ik ook hier niet teveel last van de bijwerkingen.

Na 18 dagen hormonen inspuiten volgt de eicel pick-up. Onder verdoving, ik heb wel al genoeg afgezien de voorbije 3 weken. Pick-up valt goed mee, duurt maar een goeie 15 minuten, in totaal ben ik 30 minuten in slaap. Resultaat: een goede 'oogst' van 15 eicellen, waarvan er 13 konden gebruikt worden voor een bevruchting! En nu weer een dag wachten totdat we weten hoeveel embryo's er hieruit ontstaan zijn.

ICSI is een onzeker en spannend traject. Mijn gezonde lichaam wordt vol hormonen gepompt, ik onderga nare en pijnlijke onderzoeken en we zweven zo'n beetje de hele behandeling ergens tussen hoop en wanhoop. Terwijl we niet weten of de behandeling succesvol gaat zijn. De dag nadien om 12u bellen we naar het ivf-labo en mijn hart bonst bijna mijn borstkas uit. Verdict: 6 embryo's, 4 van goede kwaliteit. Iets onder het gemiddelde, maar toch 4 potentiële kinderen. Aan 1 hebben we genoeg... Please...

Twee dagen later krijgen we een terugplaatsing van 1 embryo'tje. Normaal gesproken lig je tijdens de bevruchting romantisch in bed of op de keukentafel, op het strand, in het bos, of... In elkaar verstrengeld, elkaar liefdevol aankijkend. In mijn geval zat Dr. C. tussen mijn benen om ons embryo terug te plaatsen. Geassisteerd door een verpleegkundige. Toch ben ik blij dat we het al zo ver gered hebben. Ik voel iets kouds in mijn binnenste glijden, Dr. C. desinfecteert mijn entrée, ik ben er intussen al aan gewend. Dr. C. klopt op het schuifje. Het schuifje gaat open. De persoon achter de schuif, spreekt mijn naam en geboortedatum uit. Oef, het is het juiste embryo! Ons embryo wordt binnen enkele seconden teruggeplaatst. Dankzij jarenlange research en inspanning van wetenschappers, krijgen wij een kans om zwanger te raken.

We tellen de dagen en hopen, hopen ontzettend dat het raak is. Wanneer je zwanger bent, weet je waarom je de drank laat staan. Maar wij weten helemaal nog niet of we zwanger zijn, en toch leef ik al een beetje zoals een zwangere. Geloof me, 14 dagen duren ontzettend lang als je aan het hopen bent.

24 november 2010: De teleurstelling... Een negatieve bloedtest maakt een einde aan de hoop. Ons verdriet hangt onuitgesproken in de lucht. We zijn machteloos, radeloos. Het enige tastbare op dit moment is de diepgewortelde pijn in ons hart. 'Gaat het wel ooit eens lukken?' Eén lichtpuntje: we hebben nog 3 embryo's in het cryovat. Deze kunnen ze terugplaatsen in een natuurlijke cyclus, zonder dat je hormonen moet inspuiten. Mijn lichaam krijgt dus voorlopig wat rust.

Dr. C. zit opnieuw tussen mijn benen om onze eerste cryo-embryootje terug te plaatsen. Dit kan niet anders dan lukken, het is immers een sterk embryo dat het ontdooiproces al overleefd heeft. Helaas, na 14 dagen bang afwachten, weer een negatieve bloedtest. Ook dit embryootje wou niet innestelen. Opnieuw is ons verdriet enorm... We zijn nu eind januari 2011.

Een maand later krijgen we een nieuwe terugplaatsing van een cryo-embryootje. Een beetje geforceerd want we vertrekken op skivakantie en willen de terugplaatsing nog doen net voor we vertrekken. Vanaf nu bepalen wij immers de agenda, niet de dokters! Bijna liep het slecht af, toen we 's ochtends belden naar het ivf-labo om de status van onze embryo's te horen, en de mevrouw aan telefoon compleet uit de lucht viel. De fax was niet binnengekomen, onze embryo's waren niet ontdooid. Een fax, hoe middeleeuws! Maar goed, de noodprocedure werd ingezet, onze 2 resterende embryo's werden onmiddellijk ontdooid en al na 2 uur (i.p.v. 12 uur) teruggeplaatst. De kans op innesteling van een cryo-embryo is slechts 10%. Maar toch vertrokken we op skivakantie in het idee dat er wel eens een tweeling kon groeien in mijn buik... Maar een negatieve bloedtest maakte ook weer een einde aan deze mooie gedachte...

Lees dit alles in de wetenschap dat ongeveer al onze vrienden, nichten, schoonzussen, ... zwanger zijn of net een baby hebben gekregen, en je begrijpt hopelijk direct dat ik er af en toe eens afwezig en moe bijloop...

Maar goed, vandaag zijn we opnieuw bij Dr. C. geweest. Klaar voor een nieuwe poging! Deze keer is mijn hoofd meer gebogen dan de eerste keer. Ik voel me nederiger, meer afwachtend. Ik ging er teveel van uit dat het de eerste keer raak zou zijn. Het is zo'n geschenk wanneer het zou lukken, er is niets vanzelfsprekend aan. We zien wel... En beginnen terug te hopen...