Manlief heeft ook goesting om eens iets te bloggen... En wel over zijn suburbaan leven in Lochristi.
Niemand minder dan Bart De Wever schreef recent (vreemd dat die man daar eigenlijk tijd voor heeft) in De Standaard een zeer interessante column die het succes van Lochristi verklaart. Ik denk dat de meeste van onze dorpsgenoten, mezelf incluis, zich rechtstreeks kunnen aangesproken voelen.
En ja, ik ben ook een Gentenaar, stedeling, ondertussen al 4 jaar gelukkig getrouwd met een native Lochristise, en sinds evenlang genieter van de geneugten van suburbia in Lochristi. Voor jonge gezinnen is het nu eenmaal de hemel op aarde. Brave gezinswoningen in confiturenwijken, met twee wagens op de oprit. 's Zaterdags tuffen op de steenweg ter bevrediging van ons aller drang naar consumptie. De files. L'enfer, c'est les autres. Maar ook: een merkwaardig homogene bevolking van blanke middenklassers, statusangst. Het hoort er allemaal bij.
Ik heb het geluk, doordat mijn vrouw van Lochristi afkomstig is, iets dieper bij de wortels van de bloemengemeente te kunnen vertoeven, en het dorp daardoor misschien iets beter te begrijpen. Ik stel vast dat het dorp van weleer er niet meer is, de oorspronkelijke ziel is verkocht samen met de verkavelde bouwgronden, en dat is misschien wel mijn grootste desillusie geweest toen ik hier aankwam. Dit is niet den buiten. Maar gaandeweg ben ik mij ook gaan realiseren dat het net dat is wat me hier aantrekt. Het is eigenlijk urban living met iets meer groen, het biedt dezelfde anonieme geborgenheid en commercie zoals je dat van een grootstad kunt verwachten. Maar je kunt er wel parkeren. Eigenlijk is wonen in Lochristi de ultieme vorm van American Living. De Antwerpsesteenweg als onze eigen Route 66, de shopping malls, de barbecues, ...nooit gedacht dat ik mijn American Dream zo dicht bij huis zou kunnen realiseren.
De column van Bart De Wever vind je hier:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten