Wat is hij toch schattig, mijn zoon...
Maar soms zóóóooo koppig!
Zoals laatst op carnaval. De kinderen mochten allemaal verkleed naar school gaan. Toegegeven, ik ben ook geen grote voorstander van carnaval en verkleden. Logischerwijs wou ik dus ook geen geld uitgeven aan verkleedkleren. Maar gelukkig heeft mijn zoon een oma die zeer graag naait en prutst, zij ging wel een kostuum maken voor mijn lieve schat. Uren werk zijn er ingekropen! Maar de gedachte aan hoe leuk mijn zoon er ging uitzien de volgende dag in zijn bakkerskostuum, maakten het werk 'draagbaar'.
Helaas... Het is bij de gedachte gebleven... Mijn zoon wou voor geen geld van de wereld zijn bakkerskostuum aandoen: 'Neen, ik wil het niet!'. Ook op school zelf, wanneer hij zag dat al zijn klasgenootjes wel rare mutsen en vreemde jassen aanhadden was het nog steeds: 'Neen, ik wil niet!'. En zodoende was mijn zoon de enige niet-verkleedde van zijn klas. Oma zal nog eens heel de avond zitten naaien!
Of zoals vandaag nog, toen hij geen Dankuwel wou zeggen toe hij een koekje kreeg bij de bakker! Pedagogisch zoals ik ben, kreeg hij dit koekje enkel wanneer hij Dankuwel zei. Pertinente weigering van mijn zoon. Dus ik, consequent als ik ben, zelfs als de winkel vol andere mensen staat, heb het koekje dan maar zelf aangenomen, nadat ik Dankuwel had gezegd uiteraard! Veel tranen en een scène-om-U-tegen-te-zeggen waren het antwoord van mijn zoon, kwade blikken waren het resultaat van sommige andere mensen in de winkel! De gevolgen van pedagogie en consequent optreden...
Ooit krijg ik die koppigheid er wel uit! Of zijn erfelijke eigenschappen sterker dan pedagogie?!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten