Waar mijn vorige 2 posts gingen over mijn ietwat suburbaan leventje, waar ik overigens perfect gelukkig in ben, nu nog eens iets over mijn zoon.
Dat was vroeger... Toen durfde mijn zoon alles. Geen glijbaan kon hij voorbij gaan, zonder er op te willen. Hij beleefde uren plezier aan balletjes weggooien voor de hond van mijn zus. En de grasmachine van papa intrigeerde hem.
Nu is het wel anders. De laatste paar maanden, krijgen we bij alles wat een beetje 'avontuurlijk' is te horen: 'Ik is er een beetje bang van'. Telkens opnieuw verbeteren we hem (Ik BEN er een beetje bang van) en proberen we hem ervan te overtuigen dat het helemaal niet erg is om het wel te doen. Maar zonder succes. Geen glijbanen voor hem, de hond van mijn zus moet buiten als we daar zijn en als papa het gras afrijdt verstopt hij zich achter mijn benen....
Voorlopig... daar gaan we vanuit... dat het maar een fase is...
Daarnet, als ik mijn zoon in bed stak, zei ik: 'nog 10 keer slapen en we gaan op reis naar Spanje met het vliegtuig'. Waarop mijn zoon: 'Neen, ik wil niet met het vliegtuig'. Ik terug: 'Waarom wil je niet met het vliegtuig?'. Het antwoord van mijn zoon: 'Ik is er een beetje bang van'... Of wat had je gedacht?:-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten