Eén keer per jaar heb ik een formeel planning- en evaluatiegesprek. In overheidstermen: het PLOEG-moment.
Elk jaar opnieuw ben ik op dit gesprek gewapend met mijn PLOEG-schrift waarin al mijn frustraties (werk-gerelateerde frustraties uiteraard), conflicten met collega's, dingen die ik denk die beter kunnen, ... staan neergeschreven. Elk jaar opnieuw komt het gesprek op compleet andere dingen, waardoor de zaken in mijn schrift niet aan bod komen. Elk jaar opnieuw een nieuwe frustratie bij om in mijn schrift neer te schrijven.
Dit jaar ging ik mij niet laten doen! Mijn doctoraat is al 2 jaar achter de rug, tijd dus om mij ook eens te laten gelden! En ja, hoor, dit jaar geen frustratie! Het was een geslaagd planning- en evaluatiegesprek. Ik kreeg positieve feedback op wat ik het voorbije jaar heb afgeleverd aan werk. Mijn baas stond open voor al mijn frustraties, noden, ideeën en beloofde werk te maken van een aantal zaken die ik had aangehaald. Meer nog, een aantal ideeën die ik had ter verbetering van de communicatie binnen ons team vond hij zelfs zeer goed. Mijn dag kon niet meer stuk. Dat is busIness!
Toevallig moest ik vandaag zelf op cursus 'PLOEG voor evaluatoren', zodat ik zelf deze planning- en evaluatiegesprekken kan voeren met mijn hiërarchische ondergeschikten (overheidsvakjargon). De dag begon al slecht. Een kraan op de treinsporen in Ternat zorgde voor 30 minuten vertraging van mijn trein naar Brussel. Ik was dus 10 minuten te laat in de les, terwijl de lesgever net gezegd had dat leidinggevenden altijd het goede voorbeeld moeten geven en afspraken strikt dienen na te komen. De rest van de dag moest ik allerhande rollenspellen spelen met andere leidinggevende ambtenaren. Morgen nog een dag. Dit in het idee dat ik nadien een betere leidinggevende ga zijn. Leuk, dat wel, maar voor de rest echte busYness als je het mij vraagt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten