"Ik is er een beetje bang van..."

Waar mijn vorige 2 posts gingen over mijn ietwat suburbaan leventje, waar ik overigens perfect gelukkig in ben, nu nog eens iets over mijn zoon.

Dat was vroeger... Toen durfde mijn zoon alles. Geen glijbaan kon hij voorbij gaan, zonder er op te willen. Hij beleefde uren plezier aan balletjes weggooien voor de hond van mijn zus. En de grasmachine van papa intrigeerde hem.

Nu is het wel anders. De laatste paar maanden, krijgen we bij alles wat een beetje 'avontuurlijk' is te horen: 'Ik is er een beetje bang van'. Telkens opnieuw verbeteren we hem (Ik BEN er een beetje bang van) en proberen we hem ervan te overtuigen dat het helemaal niet erg is om het wel te doen. Maar zonder succes. Geen glijbanen voor hem, de hond van mijn zus moet buiten als we daar zijn en als papa het gras afrijdt verstopt hij zich achter mijn benen....

Voorlopig... daar gaan we vanuit... dat het maar een fase is...

Daarnet, als ik mijn zoon in bed stak, zei ik: 'nog 10 keer slapen en we gaan op reis naar Spanje met het vliegtuig'. Waarop mijn zoon: 'Neen, ik wil niet met het vliegtuig'. Ik terug: 'Waarom wil je niet met het vliegtuig?'. Het antwoord van mijn zoon: 'Ik is er een beetje bang van'... Of wat had je gedacht?:-)

Maak je huishouden gemakkelijk!

Maandag was het steevast overschotjes van in het weekend, woensdag frieten, vrijdag vis, ... Weekmenu's. Nooit zou ik weekmenu's opmaken! Geef mij maar een lekker chaotisch bestaan waarbij je niet weet wat de pot die avond zou schaffen, wie er allemaal aan tafel zou zitten en wanneer je nadien de afwas zou doen.

Maar toen werd het op 't werk een tikkeltje drukker en moest ik mijn doctoraat schrijven. Elke avond naar de Delhaize en nadenken 'wat gaan we deze avond weer eten?'. Ik had er hoe langer hoe minder zin in. En nadien kwam de zoon en het gehol naar de crèche en nu naar school. Het huishoudelijk leven werd steeds moeilijker en chaotischer.

Maar nu heb ik de perfecte oplossing. Ik eet warm op het werk... een weekmenu, weliswaar, maar ik moet op zijn minst niet zelf de gerechten bedenken. Manlief eet warm op het werk en de zoon eet warm bij oma. Gedaan met naar de Delhaize te hollen elke dag, gedaan met koken elke avond. Lang leve de lange, rustige avonden!! 

Ook voor het kuisen en het strijken heb ik een ideale oplossing: kuisvrouw en strijkdienst. We werken toch voor iets, nietwaar! Enkel de was sorteren, was in het machine steken, achteraf de strijk van de opvouw scheiden en af en toe eens stofzuigen, zijn nu zowat de enige huishoudelijke taken die ik heb. Waarschijnlijk vinden jullie mij nu allemaal een beetje lui. Maar ik vind mezelf vooral slim, wanneer ik plezier beleef aan alle niet-huishoudelijke zaken waar ik nu wel tijd voor heb!

En voor wie wel nog elke week een weekmenu moet uitvinden, rekening houdend dat uw lief op maandag gaat sporten en op donderdag een late vergadering heeft, jijzelf op dinsdag weg wil met een vriendin en je menu op woensdag kindvriendelijk moet zijn, ziehier voor inspiratie: http://weekmenuten.blogspot.com/.

Lofzang van suburbia

Manlief heeft ook goesting om eens iets te bloggen... En wel over zijn suburbaan leven in Lochristi.

Niemand minder dan Bart De Wever schreef recent (vreemd dat die man daar eigenlijk tijd voor heeft) in De Standaard een zeer interessante column die het succes van Lochristi verklaart. Ik denk dat de meeste van onze dorpsgenoten, mezelf incluis, zich rechtstreeks kunnen aangesproken voelen.

En ja, ik ben ook een Gentenaar, stedeling, ondertussen al 4 jaar gelukkig getrouwd met een native Lochristise, en sinds evenlang genieter van de geneugten van suburbia in Lochristi. Voor jonge gezinnen is het nu eenmaal de hemel op aarde. Brave gezinswoningen in confiturenwijken, met twee wagens op de oprit. 's Zaterdags tuffen op de steenweg ter bevrediging van ons aller drang naar consumptie. De files. L'enfer, c'est les autres. Maar ook: een merkwaardig homogene bevolking van blanke middenklassers, statusangst. Het hoort er allemaal bij.

Ik heb het geluk, doordat mijn vrouw van Lochristi afkomstig is, iets dieper bij de wortels van de bloemengemeente te kunnen vertoeven, en het dorp daardoor misschien iets beter te begrijpen. Ik stel vast dat het dorp van weleer er niet meer is, de oorspronkelijke ziel is verkocht samen met de verkavelde bouwgronden, en dat is misschien wel mijn grootste desillusie geweest toen ik hier aankwam. Dit is niet den buiten. Maar gaandeweg ben ik mij ook gaan realiseren dat het net dat is wat me hier aantrekt. Het is eigenlijk urban living met iets meer groen, het biedt dezelfde anonieme geborgenheid en commercie zoals je dat van een grootstad kunt verwachten. Maar je kunt er wel parkeren. Eigenlijk is wonen in Lochristi de ultieme vorm van American Living. De Antwerpsesteenweg als onze eigen Route 66, de shopping malls, de barbecues, ...nooit gedacht dat ik mijn American Dream zo dicht bij huis zou kunnen realiseren.

De column van Bart De Wever vind je hier: 

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=M72UVGQ3&kanaalid=151&s=1 

Verslavingen en gewoontes

Verslavingen... Iedereen heeft er wel een paar. Ook ik moet in dit fenomeen mijn meerdere erkennen. 

Ik kan mijn werkdag niet beginnen zonder een grote tas koffie. Ik heb daar zelfs een speciale tas voor op het werk waarop staat 'voor het zonnetje in huis'. Zonder mijn tas koffie ben ik eerder 'de donderwolk op het werk', dus ik geef maar beter toe aan deze verslaving! 

Tegen half 11 krijg ik steevast een chocolade-aanval. O wee als ik dan mijn snoep-schuif opentrek en constateer dat deze leeg is. In dat geval wordt het moeilijk. Ik moet dan naar de snoepautomaat op 't werk, zo een oud geval dat enkel iets lekkers geeft in ruil voor 70 cent, meer bepaald een stuk van 50 cent en een stuk van 20 cent. Hoeveel keer heb je tegelijkertijd een stuk van 50 cent en 20 cent in je portefeuille zitten? Ik kan het je zeggen... niet veel! Meestal moet ik een ganse ruil-actie op touw zetten om mijn chocolade-aanval de baas te kunnen.  

Na het middageten, gelukkig altijd met veel groenten op mijn bord om mijn ongezonde verslavingen goed te maken, heb ik goesting in een cola. Gelukkig is de drankautomaat niet zo strikt en aanvaardt hij alle soorten klein geld, geeft zelfs terug als je er teveel geld in steekt.

's Avonds, tijdens het TV-kijken, krijg ik weer een zoet-aanval. Liefst van al vul ik deze in met een bouchée.  Geen zoet in huis halen, is geen oplossing. Ik vind altijd wel iets, desnoods een mespuntje choco. Tegenwoordig biedt een glaasje amaretto soms ook een goed alternatief. Maar hier let ik mee op, stel je voor, een alcoholverslaving bovenop een zoet-verslaving. Dat zou teveel van het goeie zijn, niet?

Wie dacht dat ik enkel verslavingen en gewoontes heb op vlak van eten, heeft het helaas mis. Een aantal van mijn neurosen vindt mijn man niet echt grappig, zoals wanneer ik hem uit bed stuur als de deur niet voldoende dicht is of als er een spleetje tussen de gordijnen zit. De douche moet uitgekuist worden na gebruik en schoenen horen niet onder de salontafel!

Maar voor de rest ben ik een heel gemakkelijke om mee samen te leven!...

Lente!

Sinds gisteren is het officieel lente. En ja, hoor, de natuur heeft het juist begrepen dat het 21 maart gepasseerd is. Ook vandaag heeft de zon echt geschenen. Misschien is het na een half jaar winter toch tijd om aan de lente te denken. En als ik aan de lente denk, dan denk ik aan verschillende dingen.

De lente heeft zijn typische geur. De natuur ruikt anders. En ziet er ook anders uit. Mijn tuin komt weer tot leven, begint uit zijn voegen te barsten. De narcissen staan volop te bloeien. Tijd om de 'status' van onze tuin op de maken en te bekijken welke werken er allemaal moeten gebeuren. In ons geval is dit de afbraak van ons oude tuinhuis, het zetten van een nieuw tuinhuis, de buitengevel van ons huis schilderen en een klein moestuintje aanleggen voor zoonlief. Als ik dit hier zo lees, zal de lente langer moeten duren... Mij niet gelaten!...  

De lente doet me ook denken aan buiten op het terras een koffietje drinken terwijl mijn zoon zijn zandbak herontdekt. Als de zon dan weg is uit onze tuin (door het bos achter onze tuin is de zon al weg rond 16u), gaan we nog een korte fietstocht maken met mijn zoon in het fietsstoeltje, één van zijn lievelingsbezigheden.

In mijn werk laat de lente zich voelen doordat ik nu meer te doen heb op het veld en in de serre. Zalig is het om in de eerste lentezon te gaan kijken welke planten de winter overleefd hebben (en dus vorstresistent zijn), te gaan selecteren welke Forsythia het mooist bloeit en bloemknoppen van de rozen te gaan oogsten om er nadien de chromosomen van te bekijken.

De lente betekent opstaan en vooral 's avonds thuiskomen als het al/nog licht is!

Het is ook de tijd om mijn kleerkast te herschikken. De dikke wintertruien mogen nu terug bovenaan in de kast. De leuke zomertruitjes liggen al binnen handbereik. Alleen mijn UGGs zal ik de komende 6 maand missen...

Tenslotte doet de lente denken aan onze kat die mogelijks zwanger is. De dierenarts kon het niet met zekerheid zeggen, maar wij vinden alleszins dat ze verdikt is en luier is dan anders.

Wat mijn kat kan, moet ik toch ook kunnen?... Hopelijk in de Lente!...

Schoenen en andere vrouwenkwesties

In het artikel 'Wat leren mannen van vrouwenblogs' van DSM (p37;  http://www.standaard.be/krant/beeld/index.aspx?oday=13&omonth=3&oyear=2011) staan een aantal clichés i.v.m. vrouwen en hun blogs. Dit artikel wordt, maar goed ook, zeer gecontesteerd, zoals onder andere te lezen op http://blog.zog.org/ (bericht op maandag 21 maart).  

Maar toch, ziehier, een typisch berichtje voor op een vrouwenblog...

De blauwe en grijze schoenen in het midden van de foto... vandaag gekocht!

Deze ochtend was ik een beetje down opgestaan. Ik had nog maar eens last van mijn iedereen-is-zwanger-of-heeft-net-een-kind-depressie, terwijl ik (ironisch genoeg) aan de pil zit ter voorbereiding van een nieuwe ICSI-cyclus. Bovendien zat er gisteren een uitnodiging voor het oudercontact in het heen-en-weer-schriftje van mijn zoon, wat wil zeggen dat zijn juf over iets specifiek wil praten, want als alles in orde was geweest dan zouden we niet uitgenodigd geweest zijn voor het oudercontact.

Dus, echt vrouwelijk, ik ben 2 paar schoenen gaan kopen... Depressie min of meer voorbij!

Een down gevoel wegwerken door te gaan shoppen is misschien wel zeer vrouwelijk. Maar, in tegenstelling tot veel andere vrouwen, heb ik slechts 15 paar schoenen. Akkoord, ik heb er nog wel een paar om te gaan sporten of in de tuin te werken. Maar die zouden bovenstaande foto enkel ontsieren:-)  Ook heb ik veel minder kleren, handtassen en juwelen dan de gemiddelde vrouw. Schoenen  en kleren zijn immers niet het belangrijkste wat mijn leven zin geeft. Ik probeer carrière te maken, probeer een kind op te voeden, probeer een man tevreden te houden, ga uit eten, maak plezier met vrienden, voel me nu te mager dan weer te dik, ... Dat zijn de dingen die mijn leven kruiden!

Los daarvan, heb ik nog wel een aantal typisch vrouwelijke dingen gedaan vandaag: stofzuigen, was sorteren, eten gemaakt, opgeruimd, voorgelezen uit het boekje 'Kleine beer is jarig', en nu zit ik onder een fleecedekentje naar 'Erin Brockovich' te kijken op VijfTV.

BusY-ness aan de Overheid

Eén  keer per jaar heb ik een formeel planning- en evaluatiegesprek. In overheidstermen: het PLOEG-moment. 

Elk jaar opnieuw ben ik op dit gesprek gewapend met mijn PLOEG-schrift waarin al mijn frustraties (werk-gerelateerde frustraties uiteraard), conflicten met collega's, dingen die ik denk die beter kunnen, ... staan neergeschreven. Elk jaar opnieuw komt het gesprek op compleet andere dingen, waardoor de zaken in mijn schrift niet aan bod komen. Elk jaar opnieuw een nieuwe frustratie bij om in mijn schrift neer te schrijven.

Dit jaar ging ik mij niet laten doen! Mijn doctoraat is al 2 jaar achter de rug, tijd dus om mij ook eens te laten gelden! En ja, hoor, dit jaar geen frustratie! Het was een geslaagd planning- en evaluatiegesprek. Ik kreeg positieve feedback op wat ik het voorbije jaar heb afgeleverd aan werk. Mijn baas stond open voor al mijn frustraties, noden, ideeën en beloofde werk te maken van een aantal zaken die ik had aangehaald. Meer nog, een aantal ideeën die ik had ter verbetering van de communicatie binnen ons team vond hij zelfs zeer goed. Mijn dag kon niet meer stuk. Dat is busIness!

Toevallig moest ik vandaag zelf op cursus 'PLOEG voor evaluatoren', zodat ik zelf deze planning- en evaluatiegesprekken kan voeren met mijn hiërarchische ondergeschikten (overheidsvakjargon). De dag begon al slecht. Een kraan op de treinsporen in Ternat zorgde voor 30 minuten vertraging van mijn trein naar Brussel. Ik was dus 10 minuten te laat in de les, terwijl de lesgever net gezegd had dat leidinggevenden altijd het goede voorbeeld moeten geven en afspraken strikt dienen na te komen. De rest van de dag moest ik allerhande rollenspellen spelen met andere leidinggevende ambtenaren. Morgen nog een dag. Dit in het idee dat ik nadien een betere leidinggevende ga zijn. Leuk, dat wel, maar voor de rest echte busYness als je het mij vraagt!

Koppig ventje

Wat is hij toch schattig, mijn zoon... 

Maar soms zóóóooo koppig! 

Zoals laatst op carnaval. De kinderen mochten allemaal verkleed naar school gaan. Toegegeven, ik ben ook geen grote voorstander van carnaval en verkleden. Logischerwijs wou ik dus ook geen geld uitgeven aan verkleedkleren. Maar gelukkig heeft mijn zoon een oma die zeer graag naait en prutst, zij ging wel een kostuum maken voor mijn lieve schat. Uren werk zijn er ingekropen! Maar de gedachte aan hoe leuk mijn zoon er ging uitzien de volgende dag in zijn bakkerskostuum, maakten het werk 'draagbaar'.

Helaas... Het is bij de gedachte gebleven... Mijn zoon wou voor geen geld van de wereld zijn bakkerskostuum aandoen: 'Neen, ik wil het niet!'. Ook op school zelf, wanneer hij zag dat al zijn klasgenootjes wel rare mutsen en vreemde jassen aanhadden was het nog steeds: 'Neen, ik wil niet!'. En zodoende was mijn zoon de enige niet-verkleedde van zijn klas. Oma zal nog eens heel de avond zitten naaien!

Of zoals vandaag nog, toen hij geen Dankuwel wou zeggen toe hij een koekje kreeg bij de bakker! Pedagogisch zoals ik ben, kreeg hij dit koekje enkel wanneer hij Dankuwel zei. Pertinente weigering van mijn zoon. Dus ik, consequent als ik ben, zelfs als de winkel vol andere mensen staat, heb het koekje dan maar zelf aangenomen, nadat ik Dankuwel had gezegd uiteraard! Veel tranen en een scène-om-U-tegen-te-zeggen waren het antwoord van mijn zoon, kwade blikken waren het resultaat van sommige andere mensen in de winkel! De gevolgen van pedagogie en consequent optreden...

Ooit krijg ik die koppigheid er wel uit! Of zijn erfelijke eigenschappen sterker dan pedagogie?!?

Klara!

Het is een ware babyboom in onze familie- en vriendenkring! 

De laatste 6 maanden gingen we al op bezoek bij: Sébastian (2e kindje van V&B), Aurélie (2e kindje van E&M), Alix (2e kindje van N&W), Noëmie (2e kindje van M&A), Milan (1ste kindje van B&F) en Corneel (1ste kindje van M&J). Allemaal schatten van baby's, hoe kan het ook anders!

Vandaag is Klara geboren. Deze geboorte is toch wel een tikkeltje speciaal,  ze is mijn eerste nichtje.  Klara is het 2e kindje van F&T (broer en schoonzus van mijn man). Ook voor mijn schoonmoeder is deze geboorte speciaal. Na zelf 3 zonen op de wereld te zetten en tot nu toe van haar 2 kleinzonen te genieten, kan ze nu eindelijk ook eens zorg dragen voor een meisje!

Mijn zoon heeft er dus een speelkameraadje bij! Kijk zelf maar hoe schattig ze is.

facebook

Vandaag ben ik gekapituleerd.... Ik heb een facebook-pagina aangemaakt! 

Ik wou wel eens weten hoe dit in elkaar zat. Gewoon even een pagina aanmaken, alles eens bekijken en dan mijn pagina weer deleten. Dat was het idee. Maar dan had ik plots, in een halve dag tijd, al 20 vrienden!

Ik vind dit leuk!! Leuker dan ik verwacht had.

Dus heb ik wat meer tijd gestoken in het opmaken van mijn profiel, wat foto's toegevoegd. Wel ervoor opletten dat ik mijn wederhelfts naam nergens vermeld, want die is een beetje paranoïa op dat vlak. Mijn vrienden daarentegen zijn duidelijk niet paranoïa! Ik kwam al één en ander te weten over mensen die ik al lang niet meer hoorde of zag. En wat is het tof om foto's te bekijken van de kroost van mijn vrienden....

Ik vind dit leuk!! Veel leuker dan ik verwacht had.

Bovendien had ik zelf al ineens iets facebook-waardig te melden: 'Ben vandaag tante geworden van Klara (dochter van F en T). Vier personen gaven al aan dit leuk te vinden, mezelf inclusief!

Uit de boot gevallen

Ik (na een voorval op het werk): 'Ik val altijd en overal uit de boot'

Mijn zoon: 'Oh, mama is uit de boot gevallen, in de zee, en het deed een beetje pijn. Ik zal er een kusje op geven.'

Over hoe je kind je frustratie(s) snel kunnen doen vergeten!...

Ook een geslaagd etentje donderdag met man-lief, een zalig weekend aan zee en een leuke namiddag in Lille (waarvoor dank aan F en AL!) maken dat ik morgen vol enthousiasme aan een nieuwe werkweek kan beginnen en mijn voornemen van vorig blogbericht kan waarmaken!

                                  Pavlov: Voor mijn zoon is naar zee gaan = pannenkoeken eten

Overpeinzingen vanuit mijn hotelkamer in Wageningen ....

Waar een werkreisje allemaal goed voor is....

Een blog beginnen... Ik denk er al een tijdje aan, maar iets in mij twijfelde steeds. Hebben andere mensen zaken met mijn privéleven en gedachten? Wie is er hoegenaamd geïnteresseerd in wat ik meemaak en denk?

Anderzijds is een blog ideaal om af en toe iets van je af te schrijven. En net daar heb ik de laatste tijd meer en meer nood aan.... Het begin van de blog 'Curieuzeneuzemosterdpot'!

In 2007 en 2008 lachte het geluk me toe: trouwen, een nieuw huis, een 1ste zoon, mijn doctoraat, vast werk, ... Helaas werd dit elan niet verdergezet in 2009 en al zeker niet in 2010: een miskraam, het 'vonnis' dat we niet meer natuurlijk zwanger kunnen worden, een 1ste mislukte ICSI-poging. Het is veel om te verwerken en de 'put' waar je telkens moet zien uit te kruipen wordt steeds dieper. En dit zeker in een periode waarin ongeveer alle zussen, schoonzussen, nichten en vriendinnen zwanger geraken van een 1ste, 2e of zelfs 3e kind en velen hiervan al bevallen zijn. En jà, ik ben blij voor jullie allemaal. En jà, ik kom met veel plezier jullie nieuwe kleine spruit bewonderen. Maar jà, het is telkens weer een steek in mijn hart. En jà, ik ben heel blij dat we al een zoon hebben en daar geniet ik elke dag van. Maar jà, een 2e kind willen we ook heel graag en mis ik ook elke dag. En jà, ik weet dat er je veel ergere dingen kunnen overkomen in je leven. Maar, hoe egoïstisch dit ook mag klinken, op dit moment heb ik daar weinig boodschap aan. Mijn verdriet is groter... Een soort calimero-fenomeen.

Maar terwijl ik hier op mijn hotelkamer in Wageningen zit te kijken naar zowaar Belgische TV, beloof ik mezelf ten stelligste dat ik me ga herpakken. Vanaf nu probeer ik gelukkig te zijn met wat ik heb in plaats van depressief te zijn over wat ik niet heb. Ik heb een super-man en een super-zoon, super-familie, super-vrienden en een leuk en afwisselend werk, een comfortabel huis en een zeer fijn sociaal leven. Waar zou ik dus in godsnaam om treuren?

Dus vanaf nu geen overdosis negatieve gedachten, stress, chocolade en maagpillen ( = een gevolg van de chocolade en stress) meer. Vanaf nu enkel nog een overdosis positieve gedachten, hormonen (anders komt dat 2e kind er natuurlijk nooit), reisjes en optimistische posts op deze pas geopende blog!