Versnelling

Het begon allemaal begin november met een kopventje. Op een ochtend hadden we wat tijd over en wou onze zoon een tekening maken voor zijn juf. Een pracht van een kopventje werd het. Gedetailleerd, het was een jongetje, dat kon je zien aan het piemeltje dat hij erop had getekend. Zo fier als een pauw gaf hij de tekening aan zijn juf.

Zijn juf vond het kopventje prachtig. Zo prachtig dat ze onze zoon een namiddag apart nam en hem nog 3 kopventjes liet tekenen. Om na te gaan of hij het wel zelf had getekend. Nadien mocht hij samen met de juf allerlei reken- en taalspelletjes spelen. Onze zoon imponeerde blijkbaar. ’s Avonds een briefje in de boekentas met de vraag of we eens naar school konden komen om te praten over onze zoon zijn cognitieve kennis, ‘en de moeilijke momenten bij verveling’. Lap, dacht ik, het zoveelste gesprek over mijn zoon die af en toe eens slaat.

Verschillende gesprekken hebben we sindsdien al gevoerd op school. Eerst met de juf apart. Nadien met verschillende partijen rond de tafel, de juf van de 1^ste kleuterklas, de juf van de 2^e kleuterklas, de zorgcoördinator, de directrice. Nogal overdonderend. Maar altijd kwam het op hetzelfde neer. Onze zoon zou beter een jaartje hoger zitten.

Sinds die gesprekken werd onze zoon onder een loep bekeken. Hij werd volledig ontrafeld en in stukjes gehaald. Er werd voorzichtig getest of hij klaar was voor de 2^e kleuterklas. Eerst af en toe eens een uurtje, dan een blok voor of na de speeltijd, en tegen de kerstvakantie halve dagen.

En, ja, hij is er klaar voor! Een nieuwe wereld is voor hem opengegaan in de 2^e kleuterklas. Hij kan er naar hartenlust knippen, taalspelletjes spelen, oefenen met de getallen, … De kindjes in de 2^e kleuterklas zijn enthousiast over hun nieuwe klasgenootje en betrekken hem overal bij. En onze zoon laat zich gewillig meetrekken. Dus na de kerstvakantie zal hij full-time in de 2^e kleuterklas zitten en niet meer moeten switchen tussen de 1^ste en de 2^e kleuterklas.

Het was geen gemakkelijke beslissing. En emotioneel heb ik het er wel wat moeilijk mee. Ik was zo blij dat onze zoon gewacht had met geboren worden tot januari, zo zou hij altijd de oudste van zijn klas zijn. Door hem nu een jaar te versnellen zal hij toch de jongste van zijn klas zijn. Mijn enig kindje wordt op slag een jaartje ouder gemaakt. En het gaat al zo snel. Maar goed, het is wat het is. Onze zoon is enthousiast dat hij een jaartje hoger mag. Dus zet ik mijn eigen emoties maar aan de kant.

Opstekertje

Uit de story:

‘Jeroen Meus en Stéphanie verwachten hun eerste baby. Al ging het niet altijd van een leien dakje. De twee namen zelfs hun toevlucht tot IVF. Vruchtbaarheidsproblemen mogen geen taboe zijn. We hebben die IVF-behandeling heel erg positief beleefd. Voor ons is het geen lijdensweg geweest, net omdat we positief bleven. Bij IVF is de ingesteldheid heel belangrijk. Natuurlijk zijn er teleurstellingen geweest als bleek dat een poging mislukt was of als je dacht dat het gelukt was en je achteraf toch slecht nieuws kreeg. We waren daar een dag niet goed van, om de volgende dag met nieuwe moed en geloof te beginnen. Ik heb geleerd dat je niet geleid mag worden door angsten of teleurstellingen, maar dat verlangen en ambitie de belangrijkste factoren zijn. Voor alle IVF-patiënten: gewoon blijven volhouden.’

Allez, dan, omdat Jeroen Meus het gezegd heeft…

Pegaso

Rotdag vandaag. Niet zo leuke omstandigheden op ’t werk. Afspraak met Dr. D. Laparoscopie in het vooruitzicht.

Eén lichtpuntje deze middag: snackbar Pegaso. Snackbars zijn bij uitstek horecagelegenheden waar je een mooie naam voor kunt verzinnen. Maar in het geval van Pegaso twijfel ik. Volgens Wikipedia kan Pegaso verwijzen naar een automerk uit Spanje, een duikmerk, een motorfietsmerk uit Italië of een mythisch figuur. Volgens manlief is het plagiaat van Pegase, het luxemerk van Thomas Cook. 

Luxueus was het er nochtans niet. Een uitgebreide kaart was er ook niet. Maar de croque Hawaï en de spaghetti die we aten waren lekker. En –test-aankoops-gewijs- prijs kwaliteit was het zeker ok. Maar het was vooral het volk dat er kwam en ging dat van deze plaats een lichtpuntje maakte. Pegaso ligt aan de GB/lunchgarden aan de nieuwe wandeling, onder 1 van de appartementsblokken die er staan. Ik moet er dus geen tekening bij maken welk soort mensen daar samen met ons zaten te eten. Een man met lang haar en een snor. Foute combinatie. Een oud madammeke op haar sloffen die de ene fluim na de andere ophoestte. Smakelijk. Een nozem met dreadlocks. Zweetgeur. En nog van dat. De uitbaatster sprak ze allemaal vrolijk toe met een sappig Gents accent. Zo’n uitbaatster van het type dat perfect weet of ze wel of niet nog een pint kan geven aan een klant die eigenlijk al teveel op heeft. 

Wij hielden het allemaal in de gaten. Het leverde ons leuke gesprekken op na de consultatie bij Dr. D.

Poging 3 definitief voorbij

Spannend deze morgen. Zou onze cryo teruggeplaatst worden of niet? Manlief –we hebben afgesproken dat hij de vervelende telefoons doet- belt naar het ziekenhuis. Sorry meneer, de cryo heeft het niet overleefd! Nou daar zit je dan, speciaal vroeger naar het werk gegaan. Briefing van een collega om eventueel de vergadering te leiden in mijn plaats. Stiekem een klein beetje hoop dat ik op en neer naar het ziekenhuis zou moeten rijden voor een terugplaatsing. Maar nee hoor, het is ons niet gegund. Bij deze is onze 3^e ICSI poging definitief voorbij!

Ik had me hier nochtans wel op voorbereid. Omdat ik heel goed wist dat de kans klein was. We hadden deze keer immers maar één embryootje dat kon ingevroren worden. Maar toch probeer ik altijd zo goed als kan positief te blijven. Elke kans is er één, niet? En die pak ik graag met beide handen aan! Maar nu zakt de moed me toch weer in de schoenen. Weer waren die tranen er vandaag. Met nog 3 pogingen in het vooruitzicht, en waarschijnlijk voorafgaand eerst een laparoscopie, zie ik het nu weer even niet meer zitten. Ik probeer me vast te houden aan de gedachte dat ik dus wel zwanger kan worden, getuige hiervan een schitterende zoon. Alleen vind ik het nu moeilijk om er nog in te geloven dat het ons uiteindelijk een gezonde baby zal brengen.

Steeds meer mensen uit onze omgeving zijn op de hoogte van onze kinderwens en icsi-avontuur. Ik ben er nog niet over uit of ik dat eigenlijk fijn vind. Het is wel gemakkelijker omdat je geen andere excuses hoeft te verzinnen waarom je sommige dingen wel of niet kunt doen, waarom je vaak naar de dokter moet en waarom je nu en dan eens niet aanspreekbaar bent. En de lieve reacties en berichtjes die ik af en toe krijg, zijn een opkikker. Maar toch… De mensen die me deze morgen kwamen vragen ‘En mag je gaan voor de terugplaatsing vandaag?’ kon ik wel schieten. Het was dus weer pokerface vandaag…

Ode aan mijn kuisvrouw

 Vele verhalen heb ik al gehoord van slechte kuisvrouwen, ik-zoek-een-kuisvrouw-wachtlijsten, werkonbekwame kuisvrouwen, …

Maar ik heb M, een schat van een kuisvrouw. M kuist perfect, kuist zelfs plekjes waar ik niet aan zou denken ze te kuisen (zoals de plintjes). M is vriendelijk en brengt af en toe een kleinigheidje mee voor mijn zoon. M is zo eentje uit de reclame voor poetsvrouwen.

M heeft maar 1 probleem, namelijk een zoon die in Singapore woont. Elk jaar gaat M op bezoek bij haar zoon en dan is ze 6 weken out. En natuurlijk vind ik dat leuk voor haar. Maar ik vind het ook een beetje erg voor mezelf. Want elk jaar van half november tot eind december moet ik zelf kuisen. 

En zo komt het dat ik vandaag een hele dag gekuist heb. Alles heb ik gedaan, zelfs de plintjes heb ik afgestoft. En ik heb er niet eens een rothumeur aan overgehouden! Maar ik zal toch blij zijn als M terug in het land is en haar jetlag verteerd heeft...

You've been streetviewed

Vroeger gebruikte ik streetview enkel wanneer ik op buitenlands congres moest. Alleen in een onbekende stad, niet echt mijn ding. Maar ik had alles meestal al zodanig goed bekeken in streetview, dat het leek alsof ik er al eerder was geweest. 

Maar nu kan ik dus ook mijn eigen huis eens bekijken in streetview. We zijn geïnteresseerd om een stukje grond achter ons huis bij te kopen. Dus ik dacht dat eens uit te pluizen op streetview. Maar niet dus. Alle straten in mijn gemeente zijn ge-google-streetviewed, behalve de mijne. Ik kan dus in mijn bikini rondlopen in mijn tuin met een gerust hart.

Ik geef het toe, ik heb ook eens een aantal adressen ingetypt in google maps en de huizen bekeken van een aantal collega's en kenissen. Mijn blog noemt niet voor niets curieuzeneuzemosterdpot. Het zou immers direct een andere sfeer creëren in een vergadering wetende dat een collega een tuin heeft vol tuinkabouters of andere kitsch.

Ik heb geen geheimen kunnen onthullen. Werkelijk geen enkel grappig detail. Enkel de kuisvrouw op de oprit bij mijn ouders. Maar ik wist al dat die daar de dinsdag komt kuisen.

Een sjaal met een gaatje

Zondagavond ging onze telefoon. De mama van C, een kindje uit de klas van mijn zoon. Naïef als ik ben, dacht ik meteen aan een leuk speelpartijtje voor mijn zoon.

Te naïef, zo bleek. De mama van C belde om te melden dat de gloednieuwe sjaal van C kapot was. En mijn zoon zou dat gedaan hebben. Mijn zoon zou moedwillig met een schaar in C zijn sjaal geknipt hebben. Wist ze wel zeker dat mijn zoon dit gedaan had, vroeg ik in een poging mijn eigen bloed in bescherming te nemen. Kinderen van-nog-geen-4 vertellen immers zo veel. Maar ja, ze was het zeker. Ze was ermee naar school geweest bij de directrice en de juf. En mijn zoon had bekend. Zware taal voor een stomme sjaal, dat vond ik ervan.

Natuurlijk zou ik de sjaal dan vergoeden. Maar de mama van C had een beter idee. Ze stelde voor dat mijn mama, die goed kan breien -mijn zoon kan het niet nalaten aan iedereen te verkondigen dat zijn oma zijn muts en sjaal gebreid heeft-, de sjaal van C zou herstellen. En mijn zoon zou dan de sjaal persoonlijk terug moeten geven aan C, sorry zeggen en op die manier zijn verantwoordelijkheid opnemen. Ja, inderdaad, een nog-geen-4-jarige die zijn verantwoordelijkheid moet opnemen. Stel je voor! Pfff...

Ik ging dan maar akkoord met haar voorstel. Stel je voor dat de sjaal 50 euro had gekost en ik die anders moest vergoeden. De sjaal ging een half uur nadien aan ons deur bezorgd worden. Exact 30 minuten later, de bel. Het ganse gezin van C aan ons deur. Ik maak me uit de voeten, manlief doet de deur open en neemt de fameuze sjaal in ontvangst. Een goedkoop geval. Inderdaad een klein gaatje erin, absoluut onmogelijk dat dit met een schaar erin gemaakt was. Ik vraag nog eens aan mijn zoon of hij in die sjaal geknipt had. Maar hij zei dat hij er een beetje met zijn vinger aan geprutst heeft. Mijn zoons woord tegen dat van C.

Vandaag zag ik mijn zoons juf. Ik wou nu wel eens de context van de sjaal-histoire van haar horen. Ik had het woord sjaal nog maar uitgesproken of de juf begon al te lachen. Blijkbaar had de mama van C al een hele pantomine gemaakt op school over die stomme sjaal. Volgens de juf was er ook helemaal geen schaar omtrent en moest de mama van C op haar plaats gezet worden en niet mijn zoon.

Mijn mama heeft de sjaal hersteld, deze zit nu in een plastiek zak in de boekentas van mijn zoon. De juf zal er voor zorgen dat de sjaal terug bij C geraakt. Het officieel overhandigen 'om zijn verantwoordelijkheid op te nemen' laten we wel achterwege.

Brief aan de Sint

Deze avond vroeg mijn zoon om een brief te schrijven naar de Sint. Hij dicteerde, ik schreef: 'Liefste Sint, ik ben altijd braaf. Daarom wil ik graag alles krijgen.' En met 'alles' bedoelt hij, alles wat hij uitgeknipt heeft uit de folder van Dreamland wat hij graag wil krijgen van de sint. Zijnde bijna de hele folder.

Het heeft even geduurd, maar mits goede argumenten heb ik hem er toch van kunnen overtuigen dat de Sint wel een selectie zal moeten maken.

Diepe put

Een kind. Zo'n immens verlangen, zo'n hartenwens die misschien niet meer in vervulling zal gaan. En ik praat dan nog vanuit een relatief luxe omstandigheid. Ik heb tenslotte al een zoon. En –het moet gezegd- het is een prachtig exemplaar. En dit heb ik vandaag dan ook veel mogen/moeten aanhoren: ‘Je hebt al een kind’ ‘Trek je op aan de zaken die je wel hebt’ ‘Blijf niet stilstaan bij wat je niet hebt’. 

En toch voel ik nog steeds rouw, verdriet om wat ik moet missen en misschien altijd zal moeten missen. Rouw omdat mijn lichaam mij hopeloos in de steek laat. Jaloezie, waarvan ik tot nu toe niet wist wat dat was, toch niet op dit vlak. Ik kan geen dikke buik en geen baby’s meer zien. En het wil nu juist dat ze overal opduiken. Iedereen loopt tegenwoordig precies te pronken met een dikke zwangere buik of een buggy met daarin een wolk van een baby. Soms wou ik dat ik samen met man- en zoonlief op een eilandje zat, zonder dikke buiken en schattige baby’s. 

Het ergste van de behandelingen is dat je leven precies stilstaat. Je gaat overdag naar je werk en ’s avonds is er de ivf. Soms denk ik dat ik een andere uitdaging moet zoeken, iets wat mijn gedachten verzet. Maar anderzijds vergen al die ivf-perikelen zoveel mentale energie, dat ik me afvraag of ik er op dit moment nog wel iets kan bijnemen. Twijfel en onzekerheid.

Ook eigen aan de behandelingen is dat je een volledige buitenstaander bent. Je kan niet anders dan alles te ondergaan. Ik zit op de behandeltafel, kijk naar de monitor, weet ondertussen zelf al of de eicellen al groot genoeg zijn of niet. Een beetje gêne soms ook. Dokter en verpleegsters die zich verdringen rond mijn half ontklede lichaam. Wat intiem zou moeten zijn, is nu open voor anderen en wordt ons uit handen genomen, en dat alles in de onzekerheid of het ooit allemaal zal beloond worden. Als de behandeling mislukt, komen alle emoties tegelijk op mij af: verdriet omdat het weer niet ging, woede omdat het weer voor niets was, angst dat het misschien nooit zal lukken. 

Gisteren en vandaag ben ik zo boos geweest, zo jaloers en zo verdrietig. Wil ik dit nog, kan ik dit nog aan? Maar ik wil echt zo graag nog zo’n lief schattig kindje dat naar me lacht. En daarom blijf ik doorgaan. Aan de andere kant weet ik wel dat ik heel veel geluk heb al een geweldige zoon te hebben. Daar zijn andere mensen dan weer jaloers op. Maar het is maar met wie je je vergelijkt. Juist doordat je al een kind hebt, is je omgeving gevuld met kinderrijke gezinnen en een voortdurende stroom van dikke buiken en geboortekaartjes. En heel veel vragen of je geen tweede kind meer wilt. 

Deze keer kwam de hamerklop precies harder dan daarvoor. De put waar ik weer moet zien uit te kruipen, wordt precies altijd maar dieper. Is dit omdat we nu aan de helft zitten van de ‘magische’ 6 terugbetaalde pogingen, 3 pogingen gedaan, nog 3 te gaan?

Oneerlijke natuur

18 november 2009: curettage na miskraam

24 november 2010: resultaat eerste ICSI poging negatief

13 november 2011: resultaat derde ICSI poging negatief

Wat heeft de maand november tegen ons? Oneerlijke natuur... Zelfs top-embryo's -zo noemde Dr. D onze embryo's- willen niet innestelen.

Voor onze derde poging hadden we nochtans veel opgegeven. We hebben er een citytrip naar Istanbul voor geannuleerd, uiteraard niet kosteloos. Ik wou alle afspraken met Dr. D vóór het werk doen, dus ik heb er heel wat nachtrust voor opgegeven. Ik heb ettelijke liters -enfin milliliters- bloed laten aftappen, ik werd namelijk bij Dr. D veel beter opgevolgd dan bij Dr. C. En ik heb ettelijke liters diesel verreden, want moest telkens op consultatie naar Aalter. Maar het doet er blijkbaar allemaal niet toe, het resultaat blijft even bedroevend.

Ik weet, ik heb nog 3 pogingen te gaan. En Dr. D weet echt wel heel goed waar hij mee bezig is. Maar ik heb echt geen geloof meer in de hele ICSI rotzooi. Elke keer hebben we genoeg eicellen, elke keer hebben we 3 tot 5 goede embryo's, elke keer loopt het mis bij de innesteling. En de innesteling is nu net hetgene waar de dokters het minst van kennen en dus amper iets aan kunnen sturen. Ondertussen zijn er in totaal al 8 top-embryo's teruggeplaatst. Maar geen één is willen blijven plakken.

Ik vrees dat ik me langzamerhand zal moeten stellen in een gezin met maar 1 kind. Vandaag dan maar de daad bij het woord gevoerd. Met tranen in mijn ogen heb ik het babybed en de verzorgingstafel afgebroken en ver weg opgeborgen. De babykamer is nu ingericht als een 2e kamer -speel-speelgoed-opbergkamer- voor onze zoon. Trots selecteerde hij de knutselwerkjes die hij op de kast wou zetten. Door mijn tranen heen, kon dit moment toch nog een glimlach op mijn gezicht toveren. 

Vanaf nu heb ik besloten, elke keer er nu nog een poging mislukt, iets weg te doen uit mijn droom ooit nog eens zwanger te zijn. Waarschijnlijk zal ik volgende keer mijn zwangerschapskleren weggooien. Ondertussen zijn die toch al compleet gedemodeerd. En hoogstwaarschijnlijk zal je me ergens in de zomer 2012, na de 6e mislukte ICSI poging, tegenkomen op een tweedehandsmarkt om alle babyspullen te verkopen. In de hoop tegen dan een leven met 1 kind aanvaard te hebben, maar vrees ervoor...

Oneerlijke natuur...

Boekenbeurs

Vorige week op de boekenbeurs hebben we ons echt laten gaan. Voor –om precies te zijn- 186 euro boeken gekocht. Veel voor onze zoon. Sinterklaas, kerstdag, nieuwjaar, zijn verjaardag, al die cadeau-events in één maand tijd.  En hij is nu eenmaal zot van boekjes.

Onder andere hebben we een prentenboek over Sinterklaas gekocht. Magnifiek mooi boek, vanalles over te vertellen. Er staat zo veel op elke pagina getekend, dat je elke dag een ander verhaal kan vertellen.

Wist je dat Sinterklaas in Spanje een riante villa met zwembad heeft? Wist je dat er een pietenschool bestaat waar de zwarte pieten leren hoe ze op daken moeten kruipen en door schoorstenen moeten zakken? Wist je dat er ook al een pietenschool bestaat voor kleuterpieten en een bejaardentehuis voor gepensioneerde pieten? En wist je dat eens de stoomboot in België is gearriveerd, de sint hier ook nog een mega villa ter beschikking heeft waar hij o.a. sollicitaties houdt voor hulpsinterklazen. Af en toe wordt er eentje afgekeurd. Mijn zoon is er weg van! Het is schattig om te zien hoe hij er mee bezig is en telkens zelf dingen 'ontdekt' over de sint.

Maar ook aan onszelf hebben we gedacht op de boekenbeurs. Naast een aantal intelligente aankopen, heb ik me echter ook bezondigd aan een echt Danielle-Steel-stationsromanneke. Wacht. Enkel en alleen omdat het maar 2 euro kostte en het 'Kinderzegen' getiteld is. Drie koppels trouwen op dezelfde dag en hebben alledrie maar 1 wens. Zo rap mogelijk aan kinderen beginnen. Uiteraard hebben ze alledrie problemen, gaande van mannelijke onvruchtbaarheid, vrouwelijke onvruchtbaarheid en te oud voor nog een kind. Je raadt direct dat ik me verbonden voelde met de personages in het boek, vandaar mijn niet-zo-intelligente-aankoop. Ik heb intussen het romanneke uit -die lezen nu eenmaal vlot, je moet er niet teveel bij nadenken- en het loopt voor elk koppel goed af.

Waarom gebeurt dit wel in het leven van onrealistisch-romantische-zielen in stomme stationssromannekes, maar nooit in het echte leven. Althans niet in het mijne? Het stationsromanneke had het omgekeerde effect, in plaats van me er eens goed door te voelen, voel ik me weer een beetje gedeprimeerder, op gezins-uitbreiding-vlak dan toch.