Het begon allemaal begin november met een kopventje. Op een ochtend hadden we wat tijd over en wou onze zoon een tekening maken voor zijn juf. Een pracht van een kopventje werd het. Gedetailleerd, het was een jongetje, dat kon je zien aan het piemeltje dat hij erop had getekend. Zo fier als een pauw gaf hij de tekening aan zijn juf.
Zijn juf vond het kopventje prachtig. Zo prachtig dat ze onze zoon een namiddag apart nam en hem nog 3 kopventjes liet tekenen. Om na te gaan of hij het wel zelf had getekend. Nadien mocht hij samen met de juf allerlei reken- en taalspelletjes spelen. Onze zoon imponeerde blijkbaar. ’s Avonds een briefje in de boekentas met de vraag of we eens naar school konden komen om te praten over onze zoon zijn cognitieve kennis, ‘en de moeilijke momenten bij verveling’. Lap, dacht ik, het zoveelste gesprek over mijn zoon die af en toe eens slaat.
Verschillende gesprekken hebben we sindsdien al gevoerd op school. Eerst met de juf apart. Nadien met verschillende partijen rond de tafel, de juf van de 1ste kleuterklas, de juf van de 2e kleuterklas, de zorgcoördinator, de directrice. Nogal overdonderend. Maar altijd kwam het op hetzelfde neer. Onze zoon zou beter een jaartje hoger zitten.
Sinds die gesprekken werd onze zoon onder een loep bekeken. Hij werd volledig ontrafeld en in stukjes gehaald. Er werd voorzichtig getest of hij klaar was voor de 2e kleuterklas. Eerst af en toe eens een uurtje, dan een blok voor of na de speeltijd, en tegen de kerstvakantie halve dagen.
En, ja, hij is er klaar voor! Een nieuwe wereld is voor hem opengegaan in de 2e kleuterklas. Hij kan er naar hartenlust knippen, taalspelletjes spelen, oefenen met de getallen, … De kindjes in de 2e kleuterklas zijn enthousiast over hun nieuwe klasgenootje en betrekken hem overal bij. En onze zoon laat zich gewillig meetrekken. Dus na de kerstvakantie zal hij full-time in de 2e kleuterklas zitten en niet meer moeten switchen tussen de 1ste en de 2e kleuterklas.
Het was geen gemakkelijke beslissing. En emotioneel heb ik het er wel wat moeilijk mee. Ik was zo blij dat onze zoon gewacht had met geboren worden tot januari, zo zou hij altijd de oudste van zijn klas zijn. Door hem nu een jaar te versnellen zal hij toch de jongste van zijn klas zijn. Mijn enig kindje wordt op slag een jaartje ouder gemaakt. En het gaat al zo snel. Maar goed, het is wat het is. Onze zoon is enthousiast dat hij een jaartje hoger mag. Dus zet ik mijn eigen emoties maar aan de kant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten