Spannend deze morgen. Zou onze cryo teruggeplaatst worden of niet? Manlief –we hebben afgesproken dat hij de vervelende telefoons doet- belt naar het ziekenhuis. Sorry meneer, de cryo heeft het niet overleefd! Nou daar zit je dan, speciaal vroeger naar het werk gegaan. Briefing van een collega om eventueel de vergadering te leiden in mijn plaats. Stiekem een klein beetje hoop dat ik op en neer naar het ziekenhuis zou moeten rijden voor een terugplaatsing. Maar nee hoor, het is ons niet gegund. Bij deze is onze 3e ICSI poging definitief voorbij!
Ik had me hier nochtans wel op voorbereid. Omdat ik heel goed wist dat de kans klein was. We hadden deze keer immers maar één embryootje dat kon ingevroren worden. Maar toch probeer ik altijd zo goed als kan positief te blijven. Elke kans is er één, niet? En die pak ik graag met beide handen aan! Maar nu zakt de moed me toch weer in de schoenen. Weer waren die tranen er vandaag. Met nog 3 pogingen in het vooruitzicht, en waarschijnlijk voorafgaand eerst een laparoscopie, zie ik het nu weer even niet meer zitten. Ik probeer me vast te houden aan de gedachte dat ik dus wel zwanger kan worden, getuige hiervan een schitterende zoon. Alleen vind ik het nu moeilijk om er nog in te geloven dat het ons uiteindelijk een gezonde baby zal brengen.
Steeds meer mensen uit onze omgeving zijn op de hoogte van onze kinderwens en icsi-avontuur. Ik ben er nog niet over uit of ik dat eigenlijk fijn vind. Het is wel gemakkelijker omdat je geen andere excuses hoeft te verzinnen waarom je sommige dingen wel of niet kunt doen, waarom je vaak naar de dokter moet en waarom je nu en dan eens niet aanspreekbaar bent. En de lieve reacties en berichtjes die ik af en toe krijg, zijn een opkikker. Maar toch… De mensen die me deze morgen kwamen vragen ‘En mag je gaan voor de terugplaatsing vandaag?’ kon ik wel schieten. Het was dus weer pokerface vandaag…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten