Verveling

Twee weken geleden zag ik nog de voordelen van mijn verplichte rusten. Nu echter slaat de verveling hardnekkig toe en vind ik er niets meer aan. Ik genoot ervan boeken te lezen, maar na 4 weken kan ik geen boek meer zien. Ik genoot ervan mij te laten dienen en mijn huishouden uit handen te geven, nu stoort het me dat niets gebeurt op de manier die ik gewend ben te doen. Afhankelijk zijn is duidelijk niet aan mij besteed, of toch hoogstens maar voor een week.

Ik krijg ook steeds meer last van het fenomeen 'nestdrang', maar kan deze niet 'bevredigen'. Frustrerend....

Manlief doet zijn best. Maar ziet het nut niet in van de lakens te verversen -ze zijn toch nog niet vuil- of van kasten die moeten herschikt worden -de baby's zijn er toch nog niet en nu is het toch perfect. 

En zodoende had ik dit weekend echt een baalweekend. In zoverre dat mijn zoon liever zou verhuizen naar een andere mama, wat mijn humeur uiteraard niet ten goede deed.

Maar gelukkig ben ik vandaag 36 weken zwanger, het doel is min of meer bereikt. Woensdag worden de gewichten van de baby's nog eens gecontroleerd. Als die ook ok zijn, mag ik stoppen met de weeremmende medicatie. Maar intussen is mijn buik zo dik geworden en doet mijn rug enorm zeer, dat ik zowieso tot niets meer in staat ben. Dus kasten herschikken zit er niet meer in...

Misschien moet ik maar beginnen breien of naaien?...

Koningin

Mijn ziekenhuisperiode zit er voorlopig op. Maar rusten is nog steeds aan de orde. Dus nu volg ik alle taferelen thuis vanuit mijn zetel - tuinstoel- terwijl ik me laat dienen als een koningin:-)

Ik hoop om van deze luxe nog zeker 2 weken te kunnen profiteren!

Morele voorbereiding

Een verblijf in de gang van de materniteit -al is dat dan zonder baby- bereid je wel enigszins voor op een nakende bevalling.

Als we toekwamen op het verloskwartier voor het eerste onderzoek, hoorden we al van ver een krijsende vrouw. Het gekrijs kwam blijkbaar vanuit de verloskamer. Ik werd er ineens aan herinnerd dat bevallen pijn, veel pijn, doet. En ik ga er zo 2 baby's moeten uitkrijgen binnen -hopelijk ten vroegste- 3 weken.

Op de gang van de materniteit zelf, in de buurt van mijn kamer, liggen 2 andere mama's met een pasgeboren kindje.

Rechtover mij ligt Jitske. Jitske krijgt immens veel bezoek. Per dag worden in die kamer verschillende flessen Cava ontkurkt en ontelbare hoeveelheden chips gegeten. Zusje Gitte vindt het maar niks. Ze is jaloers op alle cadeautjes die Jitske krijgt en begint telkens opnieuw te jengelen waneer Jitske eten krijgt van haar mama. Alleen de chips kunnen Gitte bekoren. Ik vraag me af hoe onze zoon zal reageren op zijn 2 speelkameraadjes in spe. Jaloers, zoals Gitte, of eerder lief en zorgzaam?

Naast mij ligt Richard. Richard wil niet eten bij zijn mama. Gevolg: dag en nacht gekrijs. Zelf heb ik oorstoppen om te slapen. Maar ik heb medelijden met de mama, die hier waarschijnlijk niet veel kan slapen en hoop dat het bij ons vlotter mag verlopen.

En dan is er nog de andere commotie rond de doopsuiker en kaartjes. De fotograaf moest komen om Jitske deftig op de foto te krijgen -was blijkbaar niet eenvoudig- en er stond een foute geboortedatum op de doopsuiker van Richard.

Ik lig hier, kijk ernaar en tel af... En intussen weet ik dat ik nog een tijdje hier zal moeten blijven. Dus dat aftellen zou wel eens heel lang kunnen duren...

Kamer met zicht op Gent

Het 'kalmkes aandoen' veranderde diezelfde nacht nog in 'opname ziekenhuis met diagnose dreigende vroeggeboorte'. Achtenveertig uur aan een baxter met weeënremmend middel, 2 spuitjes om de longrijping van de baby's te stimuleren en min of meer platte rust, waren mijn lot de voorbije 3 dagen.

Ik kan er echt maar 2 voordelen bij bedenken. Ik word zeer regelmatig aan de monitor gelegd en kan dan een half uurtje luisteren naar de hartslag van de baby's. Altijd geruststellend en grappig. Soms heeft er eentje de hik, soms hoor je ze letterlijk verschuiven of elkaar een stamp geven. En een tweede voordeel is dat ik nu op doktersbevel het ene boek na het andere kan lezen, terwijl ik op mijn wenken bediend word.

Maar dit gedurende 3 weken -zolang moet ik nog om de 36 weken te halen-, pff...

Afwachten of ik morgen naar huis mag om mijn platte rust in eigen zetel verder te zetten, zonder infuus in mijn arm...

Kalmkes aan

Het kalmkes aan doen. Moeilijk te interpreteren, vind ik dat. 

Het is nochtans wel de boodschap die ik daarnet meekreeg van Dr. B. De baby's zijn ok, eentje weegt iets meer dan het andere, maar daarover moeten we ons geen zorgen maken. Uiteraard maak ik me daar wel zorgen over -dat is nu eenmaal mijn natuur- maar ik veronderstel dat dat niet strookt met het-kalmkes-aan-doen. 

De reden van de boodschap 'het kalmkes aandoen': de doorgang onderaan is niet meer volledig toe-toe. En de bevalling zou toch nog zeker 2 weken moeten uitgesteld worden om de kritieke fase gepasseerd te zijn. En eigenlijk zou ik het ook nog wel iets langer willen uitstellen, zodat de kindjes niet meer in de couveuse moeten.

Maar ik mag wel nog deze week werken, als ik tenminste op mijn bureaustoel blijf zitten. Ik moet ook niet echt platliggen, maar toch vermijden om rond te lopen. Moeilijk interpreteerbaar dus.

Een namiddag naar de Ikea en een dagje zee, zoals ik deze week nog gepland had, zal ik dus maar laten zeker? En naar de speeltuin of zwembad gaan met een kind van 4 is waarschijnlijk dan ook niet meer aan te raden? Maar ik kan onze zoon toch ook niet verplichten om ganse dagen naast mij in de zetel te komen zitten? Ik moet er duidelijk nog aan wennen, aan het idee het kalmkes-aan-doen...