Gesprek met Dr. D

Voor alle duidelijkheid, alleen het ventje in de blauwe pyjama is van mij, de andere 2 zijn mijn neefje en nichtje. Het was een mooi tafereel. Ditzelfde tafereel maar dan met een broer en/of zus voor mijn zoon zou nog mooier zijn. Maar helaas...

Vandaag zijn we bij Dr. D geweest. We hadden een afspraak om 12.15u. Dr. D had echter blijkbaar een andere agenda waarin wij pas om 13.45u aan de beurt waren. Een ware beproeving voor mijn geduld. Dr. D zijn looks waren het wachten niet waard, maar het gesprek met hem was wel zeer goed. Deprimerend, dat wel, maar al mijn vragen zijn beantwoord. Het belangrijkste is dat het feit dat de voorgaande ICSI behandelingen nog niet gelukt zijn, volgens hem nog steeds te wijten is aan malchance, niet aan slechte embryo kwaliteit tengevolge van manliefs slechte zaadkwaliteit. Gemiddeld doen koppels er 3,4 pogingen over om zwanger te worden, dus we zijn nog op schema.

ICSI blijft dus ons lot, binnen een week of 2 kunnen we terug beginnen met het inspuiten van hormonen (lees: vergif). De ingevroren zaadcellen van manlief moeten we zelf transporteren van UZ naar JP. Werk aan de winkel dus. Maar eenvoudig zal het niet zijn. We zullen nog heel wat hamerkloppen moeten verwerken vooraleer het misschien-eventueel-hopelijk eens zal lukken...

Uniek geval

Hier zitten we weer. Alletwee een beetje depressief in de zetel. Manlief kreeg slecht nieuws van Dr. C, de kwaliteit van zijn zwemmers is er niets op verbeterd. De ingreep die hij in juni onderging, was voor niets. ICSI blijft ons lot.

'Ik zal nog eens je bloed trekken.'

'Hallo dokter, mijn bloed is al getrokken. Je hebt de uitslagen ervan voor je liggen'

'Je maakt best een afspraak met Dr. D. Jullie zullen verder moeten doen met ICSI.'

'Hallo dokter, we hebben al een afspraak met Dr. D.'

'Je zal wel een TESE moeten ondergaan'

'Hallo dokter, ik heb exact een jaar geleden al een TESE ondergaan.'

Dr. C wist het duidelijk ook niet meer. Manlief is een uniek geval. We zijn er vet mee. Hopelijk schrijven ze nu op zijn minst een wetenschappelijk artikel over ons 'uniek geval', dan hebben we er toch iets aan.  

Congres in eigen land

Ik ben een wervelwind. Ik ren door het leven. Soms loop ik mezelf voorbij. Zo voelt het in ieder geval de laatste tijd aan.

De laatste vier weken heb ik enorm veel moeten werken. Zoveel dat ik amper iets heb kunnen schrijven deze maand op mijn blog. Zoveel dat mijn zoon heel veel bij oma –die hem enorm verwend- is de laatste tijd en al zegt ‘mama, ik vind dat gemakkelijk als je er niet bent’. Die steekt…

Deze week ben ik op congres in Gent. En ik kan je zeggen, een congres in eigen land is veel lastiger dan één op verplaatsing. Als je in het buitenland bent voor congres, ben je niet in de mogelijkheid te werken, je zoon naar school te brengen en s’ avonds weer te gaan halen, de was in te steken… en voel je je daarover niet schuldig. Bij een congres in Gent woon je dezelfde lezingen bij van 9u tot 19u, moet je nadien evengoed aan netwerking doen, lees: gaan eten of gaan pintelieren.  Maar in plaats van nadien naar je hotelkamer te gaan en op ’t gemak op je bed te ploffen en een boek te lezen, kom ik nu thuis en moet ik nog de boekentas van mijn zoon nakijken, een was insteken, nog eens mijn mails beantwoorden, … Nee, geef mij maar congressen in het buitenland. En dat zeg ik niet omdat ik graag eens naar het buitenland ga op kosten van het werk.

En voor mijn presentatie was ik even zenuwachtig als anders. Want er zat ook hier wel 200 man in de zaal die ik moest toespreken. En ook een paar belangrijke meneren en madammen die ik wou overtuigen van mijn kunnen. Maar het kon niet mis gaan, ik ben een vlotte prater, ik wist wat ik ging zeggen, had gecheckt of mijn presentatie wel opende op de computer die voor de presentaties gebruikt werd en mijn broekrits stond niet open. En het ging gezwind, mijn grapje was geslaagd, ik sprak losjes en zonder stotteren, en ik moest niet hoesten –heb een enorme verkoudheid- in de micro. En –belangrijk- ik ben nadien niet van het podiumtrapje gevallen, iets wat al 2 mensen voor mij gepresteerd hadden.

Morgen is nog een drukke werkdag. Maar daarna is het weer wat rustiger, op het werk dan toch. En als beloning gun ik mezelf zaterdag een half dagje shoppen. Daar kijk ik nu eens naar uit zie!

Good old days

De laatste keer dat ik thuis in mijn vroegere bed geslapen heb, was op de avond voor mijn trouw, lekker traditioneel. Bijna 5 jaar geleden. Vrijdag was het weer zover. We hadden onszelf buitengesloten uit ons huis en konden gelukkig  bij mijn ouders blijven slapen, dat bespaarde ons de kosten van een hotelkamer.

Jezelf buitensluiten uit je eigen huis, een 5-stappenplan.

• Nodig je ouders uit voor een etentje op vrijdag, ter bedanking van een gans jaar goede zorgen voor onze zoon
• Breng manliefs auto –met afstandsbediening van de garagepoort er nog in- donderdag bij de garagist om de blutsen in de zijdeur te herstellen (manlief is een beetje lomp geweest of stond het paaltje echt in de weg?)
• Schuif donderdagavond voor het slapengaan de grendel aan de binnenkant van de voordeur dicht (ik ben nogal bang van inbrekers) en vergeet vrijdagochtend om de grendel aan de voordeur terug open te schuiven omdat je alletwee via de garage naar buiten gaat om te gaan werken
• Zet na het werk je eigen auto –ook met daarin een afstandsbediening van de garagepoort- in de garage; laat je poort open staan, je moet tenslotte straks terug naar buiten om te gaan eten op restaurant
• Maak je klaar om te gaan eten, ga beiden buiten via de garagepoort en duw in het voorbijgaan op het knopje in de garage waardoor de poort achter je dicht gaat

Nietsvermoedend stappen we in bij mijn ouders en rijden we naar het restaurant. Le Jardin Bleu is een voltreffer, zeer lekker eten, gezellig zitten, vriendelijke bediening. Minder leuk was het om nadien vast te stellen dat je niet in je huis binnen kunt. 

Terwijl we daar lagen in mijn vroegere kamer, ik in mijn oude bed, manlief in de schuif, moesten we denken aan de good old days, toen manlief en ik nog alletwee thuis woonden, maar toch al bij elkaar bleven slapen. Manlief sliep dan ook in de schuif en ik in mijn bed. Manlief kwam eerst nog een beetje gezellig bij mij liggen in bed, kreeg na een tijdje een stamp en moest dan naar de schuif verhuizen. Altijd tegen zijn zin. Maar ik kan nu eenmaal niet slapen zo dicht bijeen. Vrijdag verliep dit volgens het zelfde stramien, we zijn blijkbaar nog niet veel veranderd.  

Laat ze hangen

‘Laat ze hangen’. Met deze slogan roept Gaia de mannelijke bevolking op om nu vrijdag geen onderbroek aan te trekken. Dit alles om te protesteren tegen onverdoofde castratie bij varkens, een praktijk die zowel in België als in de andere landen van Europa sterk ter discussie staat. Met als voornaamste argument ‘dat castratie toch wel pijnlijk is’. Och,  Ocharme…  

Zelf kan het lot van varkens mij niet zoveel schelen, ik eet ook niet zo graag varkensvlees. Maar als je deze castratie openbaar afkeurt, kies dan op zijn minst intelligentere argumenten. Het doet een beetje pijn, tja… Een ander argument zou kunnen zijn dat het immuunsysteem verandert na castratie waardoor de varkens meer infecties oplopen of dat de varkens gedragsveranderingen vertonen nadien. 

Mannelijke biggen worden gecastreerd om te voorkomen dat er berengeur vrijkomt bij het verhitten van het vlees. Ik heb op ’t werk –naast planten wordt er bij ons ook op dieren gewerkt- deze berengeur geroken. Hoe ze deze geur in een flesje opgevangen hebben is mij compleet onduidelijk. Maar in ieder geval, berengeur stinkt. En niet een beetje. 

Een ander experiment waar we konden aan meedoen op ’t werk is het proeven van varkensvlees van wel en niet gecastreerde varkens. Wie wou, kon op 3 verschillende tijdstippen telkens 4 stukjes varkensvlees meenemen naar huis om die avond klaar te maken. We wisten niet welk stukje van een gecastreerd of een niet-gecastreerd varken afkomstig was. De stukjes vlees moesten alle 4 op dezelfde manier klaargemaakt worden, geproefd worden door de kok en een 2^e proever en een evaluatieblad moest ingevuld worden. Conclusie: Berengeur werd niet geroken bij gelijk welk stukje varkensvlees en bij gelijk welke bereidingswijze. Dus waarom zouden de biggen dan gecastreerd moeten worden?

Dus dat Gaia protesteert. Bon, niet volledig zonder reden. Maar wat is dat nu voor protestactie zo onder de gordel. Mannen die willen deelnemen kunnen hun deelname officieel maken op facebook. Ik ben gelukkig geen bericht tegengekomen van iemand die ik ken. Stel je voor dat mijn baas ingetekend had voor de actie en ik vrijdag aldoor zou moeten denken dat die waarschijnlijk geen onderbroek aanheeft. Gaat er trouwens iemand controleren wie wel of niet een onderbroek aanheeft? Ik ga het misschien voor de lol wel hier en daar eens vragen aan mannelijke vrienden of ze een onderbroek aanhebben, maar ik ga het algelijk niet controleren. 

Ik ga ook niet, uit solidariteit, de onderbroeken van manlief verstoppen. Dus dames, mijn wederhelft zal vrijdag een onderbroek aanhebben. En durf het niet te controleren!

Eerste schooldag

De eerste schooldag van zoonlief... en ik zit nog steeds in Manchester. Om mijn schuldgevoel een beetje goed te maken, heb ik toch maar eens gebeld naar mijn zoon om te horen hoe het was geweest. Een telefoongesprek met een 3,5 jarige, daar kan je natuurlijk niet superveel van verwachten...

'Mama! Ik ben bij juf Mireille geweest vandaag!'

'En hoe was het?'

'Goed'

'Wat heb je gedaan in de klas?'

'Gespeeld'

'Wie zit er nog allemaal in je klasje?'

'Robbe.'

'Wie nog?'

'Xana'

'En Dries?'

'Ja, maar Dries wou naar huis.'

'Ga je morgen terug naar school?'

'Jaja!'

Veel was het niet, maar hij klonk zeer enthousiast en dit is toch het belangrijkste. Mijn schuldgevoel is iets gebeterd, maar toch zit het nog bij me op die congres-auditorium-banken. Vrijdag na het congres heb ik gelukkig nog wat tijd om mijn schuldgevoel af te kopen met één of ander Engels speelgoedstuk.

En ondertussen wordt ik hier verder ondergedompeld in de wondere wereld van de chromosomen. De ene lezing is al meer in mijn vakgebied dan de andere. Maar er was ook een -niet in mijn vakgebied zijnde- sessie over chromosomen en fertiliteit die bijna nog meer mijn interesse kon wekken. Niet echt hoopgevende lezingen over chromosomale fouten in ICSI-embryo's. Ik heb in ieder geval vele vragen genoteerd om Dr. D. mee te bestoken bij onze volgende afspraak.