Ouderschapsverlof

Vandaag -officieel maandag- is mijn één-maand-ouderschapsverlof van start gegaan! Voor alle duidelijkheid: ouderschapsverlof is een soort verlof dat je neemt met de belofte fulltime voor je kind te zorgen en in ruil krijg je van de overheid een schamele vergoeding en ja, zelfs een aanmoedigingspremie erbovenop. De vergoeding en de premie samen zijn nog niet de helft van mijn voltijds loon. Dit in de welwetendheid dat ik meer geld uitgeef als ik thuis ben dan als ik ga werken, en met al de solden-aankopen die ik vorige maand deed... Slik...

Ook een maand fulltime mama zijn is voor mij misschien wel een grotere uitdaging dan 20 deadlines halen in 4 weken. Maar het leuke is dat je een volledige maand geen baas hebt en dat 'meneer de overheid' niet komt kijken of je wel continue met je kind aan het spelen bent. 

Soit, ik heb er 100% zin in! Twee maand geleden al had ik allerlei plannen gemaakt om te doen in augustus. Zo ging ik heel wat huishoudelijke taakjes doen, zoals de kleer-, badkamer- en keukenkasten uitkuisen. Ik ging de Buxussen snoeien en nog wat andere tuinwerken. En daarnaast had ik ook allerlei uitstapjes gepland met mijn zoon. Zeer ambitieus dus... 

Manlief was echter zo attent me erop te wijzen dat ik eigenlijk maar 2 weken -de andere 2 weken zijn we op reis- echt thuis zou zijn. Dus ik ben slim geweest, de huishoudelijke taakjes die ik mezelf opgelegd had, heb ik in juli allemaal al gedaan op weekavonden. De tuinwerken doen we dit weekend. De 2 weken dat ik thuis ben -te beginnen vanaf maandag-, kan ik dus volproppen met leuke dingen. Dus ja, ik heb er 100% zin in!    

Slecht nieuws... weeral

Weeral slecht nieuws op ivf-terrein. Onze laatste kans bij Dr. C is verspeeld. Het cryo-embryo -we hadden het Olga genoemd- is niet ingenesteld. Weeral niet.

Ik had er nochthans wel moed op deze keer. Olga kon teruggeplaatst worden in een natuurlijke cyclus. Eens een maand zonder een overdosis hormonen. Enkel 2 pregnyl-spuitjes. Dit was de eerste keer dat het niet volledig kunstmatig aanvoelde. Olga zag er ook prima uit net voor de terugplaatsing, 11-cellig, slechts 5% fragmentatie. Maar blijkbaar doet het er allemaal niet toe.

Hoe moet het nu verder? Mag ik er nog steeds op hopen dat ik ooit nog een 2e kind zal hebben? Het is immers bijzonder moeilijk om te hopen in iets dat telkens maar mislukt. Ondertussen hebben we al 5 terugplaatsingen gehad, 7 embryo's zijn al verspeeld. Waarom? Eerlijk, ik ben de wanhoop nabij.

In september hebben we een afspraak met Dr. D. Hopelijk kan die mij opnieuw overtuigen om positief te blijven in deze medische mallemolen. Tegen dan zullen we ook weten of de kwaliteit van manlief's zwemmers effectief verbeterd is. Op aanraden van Dr. D ging mijn wederhelft namelijk nog maar eens naar een mannendokter, één die zeer ervaren zou zijn op vlak van mannelijke infertiliteit. En waar de 3 dokters die hij daarvoor raadpleegde allemaal zegden dat er niets aan te doen was, zei deze 4e dat er wel degelijk een probleem aantoonbaar is, een probleem dat overigens perfect behandelbaar bleek. Kunnen jullie begrijpen dat we ons aan-het-lijntje-gehouden voelden? Kunnen jullie begrijpen dat ik zo mijn twijfels heb bij (sommige) dokters?

Maar goed, manlief is dan wel geopereerd, het is nog geen garantie dat zijn zwemmers het nu beter zullen doen. Dat zullen we in september te weten komen. In augustus houden we het noodgedwongen dan maar eens rustig op ivf-vlak. 

Slecht weer

Ik wil niet zagen, maar nu ik vind het echt wel genoeg! Ik kan geen regen niet meer zien. Onze zoon zou moeten kunnen ravotten op het strand, in de zee, op de speeltuin, in het zwembadje. Maar neen, al 10 dagen lang is het zoeken naar wat-te-doen-bij-slecht-weer-activiteiten om onze zoon te animeren. Ik ben al getransformeerd tot een echte knutselmama! Ook oma en opa aan zee moeten hun best doen om alternatieven te vinden voor spelen-op-het-strand. Lang leve kinderboerderijen, Boudewijnpark, bakkerijmuseum...

In augustus heb ik een maand ouderschapsverlof. Het is maar te hopen dat de regen het dan voor bekeken houdt. Zoniet vrees ik dat ik een 2e ronde van de alternatieve-activiteiten zal moeten beginnen...

Stil in huis

Het is hier stil in ons huis. Onze zoon is deze week gaan logeren bij oma en opa aan zee.

Ik moet zeggen, het is wel een beetje wennen aan die stilte. Het was wennen daarnet op 't werk om eens ongestoord te kunnen werken tot 18.30u. Het was wennen om eens niet nerveus op mijn horloge te moeten kijken, te laten vallen waarmee ik bezig ben en mijn zoon op tijd te gaan afhalen. Het was wennen om niet direct melk op te moeten warmen in de hoop daarmee mijn vermoeide zoon te kalmeren. Het was wennen om eens niet 25 keer te moeten zeggen 'eet eens flink je boterhammen' of 'zet je eens op je poep op je stoel'. Het was wennen eens niet naar 'Nellie en Cezar' te moeten kijken.

Neen, vanavond konden we gewoon eens rustig in de zetel kunnen zitten. Naar het 19u journaal kijken. Informeel kaaskroketten eten in de zetel met de TV aan. En dan eens bellen naar onze zoon en vaststellen dat die zich zeer goed amuseert aan zee!

We hadden kunnen naar de Gentse Feesten gaan, maar daar was het te slecht weer voor. We hadden op restaurant kunnen gaan, maar veel restaurants zijn gesloten op maandag. We hadden onverwacht bij vrienden op bezoek kunnen gaan, maar die hebben natuurlijk wel allemaal een kind dat ze op tijd in bed moeten krijgen. Neen, vanavond genieten we gewoon van de stilte in huis.

Kansberekening

En -op zijn Piet Huysentruyts- wat hebben we vandaag geleerd? Op internet vond ik vandaag dat er een app ontworpen is om je slagingspercentages bij een ivf-behandeling te berekenen. Ik kon er ook zelf berekenen wat mijn persoonlijke slagingspercentages zijn via de Online Calculator. Na het invullen van een aantal gegevens, zoals mijn leeftijd, aantal ivf-pogingen, reden van onvruchtbaarheid, ... kwam mijn percentage eruit gerold: 26.3%.    

De wetenschapper in mij kwam boven. Is deze kansberekening degelijk onderbouwd? Ik stuitte op een studie, gepubliceerd in PLOS Medicine, die data gebruikte van 144.000 ivf-cycli. Verschillende factoren werden opgemeten en de invloed daarvan op het succes van een ivf behandeling werd statistisch berekend. Het zag er allemaal vrij onderbouwd uit, wat maakt dat ik mijn persoonlijk uitgerekend slagingspercentage redelijk realistisch vind. 

Zelfs bij een 3e poging en tot een leeftijd van 34 jaar, blijft mijn slagingspercentage ongewijzigd op 26.3% staan. Daarna gaat het drastisch achteruit. Maar zover zijn we nog niet. Stilletjes hoop ik dat bij een volgende cryo-poging onze uit-poging-2-resterende-2-embryo'tjes ontdooien en succesvol kunnen teruggeplaatst worden. En dat we ooit eens een foto'tje kunnen nemen zoals hieronder, maar dan met een broer of zus voor onze zoon i.p.v. zijn nichtje...

Straf verhaal

Een aantal jaar geleden kocht mijn collega L een huis. Mooie villa met zwembad. Omdat L er niet onmiddellijk zelf zou gaan wonen, zocht L een geschikte huurder. Verschillende kandidaten reageerden op de annonce. Na een grondige screening koos L er M uit. M kon een deftige loonfiche voorleggen, is zelfstandige, straalde vertrouwen uit, heeft vrouw en 3 dochters. Niets op aan te merken dus.

Maar wat kan schijn bedriegen! M ontpopte zich van perfecte huurder tot wanbetaler en vernieler. Al snel werd de huur meer-niet-dan-wel betaald. De tuin werd een wildernis, het zwembad een vuile poel, binnenin een rommelig en vernield nest. Mijn collega L kon het niet meer aanzien en stapte naar een advocaat. M moest en zou de inmiddels-maanden-achterstallige huur betalen en huurder-af worden gemaakt. Desnoods met gerechtelijke dwang. L wist toen nog niet welke ellende allemaal nog ging volgen. 

Hoe verder in de gerechtelijke molen, hoe meer dat duidelijk werd dat M een ware bedrieger is. Via allerlei obscure bedrijfjes lichtte hij al ontelbare mensen op. Rekeningen -en ik spreek hier niet over 500 euro- worden pertinent niet betaald. Geen van zijn bezittingen -onder andere verschillende dure auto's- staan op zijn naam geschreven, deurwaarders kunnen dus niets aanslaan. Met het niet betalen van huishuur deed hij al meerdere mensen serieuze financiële schade aan.

Ons gerecht is er één waarbij verhuurders bijna geen rechten hebben, de huurders -zelfs degene met hoogstwaarschijnlijk een strafblad van hier tot in Tokyo- hebben het voor het zeggen. En zo komt het dat M nog steeds de sleutel heeft van het huis van L, er nog steeds gedomicilieerd staat. Dit ondanks dat de rechtbank uitgesproken had dat M ten laatste op 1 juli uit het huis moest. En ondertussen doet M rustig verder aan de vernieling van Ls huis. En L kan niets anders dan lijdzaam toezien.

Aan alle verhuurders van een huis, pas op voor M. Want die is nu mogelijks op zoek naar een andere woonstek...

Petite Anglaise ... een leven, een liefde, een weblog

Gelijk naar waar je op zoek bent op internet, bij elk zoekwoord dat je intikt op google, kom je wel op één of andere blog terecht. Het aantal mensen dat een blog bijhoudt is volgens mij fenomenaal hoog. Eén van de bekendste bloggers is de Engelse Catherine Sanderson, die in Frankrijk woont en in 2004 de blog 'Petite Anglaise' opstartte. Haar aanvankelijk anonieme blog over haar leven in Parijs, de liefdes in haar leven, haar Franse man Mr frog en dochtertje Tadpole, werd al gauw uitgeroepen tot 'Weblog of the Day' in The Guardian. In navolging van de chicklit, hebben we hier te maken met de bloglit.

In 2007 verscheen haar roman 'Petite anglaise: een leven, een liefde, een weblog'. En dit boek ben ik nu toevallig aan het lezen! Het is een boek van het lichtere genre, ik ben er me van bewust. Maar ik ben er in begonnen op congres, onder het motto 'na een hele dag lezingen volgen, netwerken en zelf een lezing geven, mag het 's avonds wat lichter en ontspannender zijn'. En nu ik begonnen ben in het boek, kan ik hem net zo goed uitlezen. Wat overigens niet tegen mijn goesting is:-)

De thematiek is typisch vrouwelijk: (moeilijke) relaties, moederschap, gebrek aan tijd voor jezelf, van alles wat. Maar het gaat ook over het leven in Parijs, zonder het te idealiseren. Het nieuwe en boeiende van haar wonen in Frankrijk, dreigt te eindigen in het 'metro-boulot-dodo' scenario. Petite Anglaise leert via haar blog een nieuwe liefde kennen, maar deze relatie eindigt ook weer op haar blog. Een beetje een romantische-komedie-thema. Leest vlot.

Gezien ik zelf ook een poging doe om een blog te onderhouden, is dit boek ook wel een feest van herkenning. Het creëren van de eerste webpagina en de trots na het publiceren van een -wat je zelf vindt- goede bijdrage, om maar iets te noemen. Ook het opduiken van een soort publicatiedruk, je wil per week toch 2 à 3 berichten kunnen schrijven. Soms werkt het bijhouden van een blog ook therapeutisch, in mijn geval werkt het bijvoorbeeld soms wel om ivf teleurstellingen eens van me af te kunnen schrijven.

Petite Anglaise wordt heel populair en het bijhouden van haar blog neemt een grote plek in haar leven in. Ze begint een affaire met één van de mannen die haar blog lezen. Wat je ook kan lezen op haar blog -niet in het boek- is dat Catherine Sanderson ontslagen werd toen haar baas ontdekte dat ze een blog bijhield. Zo ver ga ik het allemaal niet laten komen. Ik zal me beperken tot het af en toe schrijven van een blogberichtje en hopen dat deze af en toe door iemand gelezen worden...

Congres-stress

Om het wetenschappelijk onderzoek vooruit te helpen moet er af en toe eens gepraat kunnen worden met buitenlandse collega's, geluisterd worden naar lezingen over wat ze in andere onderzoeksgroepen zoal uitspoken en moeten er samenwerkingsverbanden gesmeed worden. Dit heet dan een 'congres'. 

Ik ben vaak aanwezig op deze congres-onderonsjes. En ben dan altijd wel een beetje gestresseerd. Zeker als ik zelf een lezing moet geven over wat ik zoal uitspook in het labo. Zo ook vandaag ben ik een beetje gestresseerd want straks vertrek ik voor 3 dagen naar Valencia voor een congres. Met inclusief een lezing op maandag.   

Waarom stress, vraag je je allicht af? Een tripje naar het buitenland is toch altijd fijn? Ik kan je zeggen, het is niet leuk om koffiepauzes van een half uur te vullen met naar het toilet gaan of te doen alsof je een belangrijk telefoongesprek voert, alleen maar om niet te laten merken dat je niemand kent, en dus eigenlijk niet zo belangrijk bent in het onderzoekswereldje. En dan de congreslunches en -diners. GSM'en is dan uit den boze terwijl je staat te sukkelen met een bord, een glas en je handtas. Hoe moet je dan je tijd vullen? Vroeger -en nu soms nog- vond ik deze momenten vreselijk. 

Maar ik merk wel dat mijn congrestechnieken al veel verbeterd zijn. Mijn lezingen worden er niet slechter op -al zeg ik het zelf. En ik heb het al beter onder de knie hoe je, ook al heb je de lezing niet volledig begrepen, naar een collega-onderzoeker kan gaan en je interesse tonen in zijn of haar onderzoek. De koffiepauze is voorbij voor je het doorhebt! Ook zit ik nu al langer in het wereldje, waardoor ik toch al wat meer mensen begin te kennen, en ook al eens over de kinders kan praten in een koffiepauze. Onderzoekers zijn tenslotte ook maar mensen, die hun kinders missen als ze op congres moeten. 

Stress heb ik ook voor de reis zelf. Alleen op 't vliegtuig, terwijl ik vliegen haat. Alleen mijn hotel zoeken, terwijl ik op reis met manlief altijd de afhankelijkheid zelve ben. En toch ook een beetje ongerust omdat de kans groot is dat mijn zoon morgen en dinsdag kleren zal aanhebben die totaal niet bij elkaar passen:-)

Maar goed. In Valencia is het 30°C. Mijn lezing is goed voorbereid. En eens ik daar ben en mijn hotel gevonden heb, zie ik ook niet wat mijn zoon aanheeft van kleren. Dus de stress zal wel vlug plaatsmaken voor een gevoel van het-is-toch-fijn-dat-ik-af-en-toe-eens-weg-mag-voor-het-werk!