Om het wetenschappelijk onderzoek vooruit te helpen moet er af en toe eens gepraat kunnen worden met buitenlandse collega's, geluisterd worden naar lezingen over wat ze in andere onderzoeksgroepen zoal uitspoken en moeten er samenwerkingsverbanden gesmeed worden. Dit heet dan een 'congres'.
Ik ben vaak aanwezig op deze congres-onderonsjes. En ben dan altijd wel een beetje gestresseerd. Zeker als ik zelf een lezing moet geven over wat ik zoal uitspook in het labo. Zo ook vandaag ben ik een beetje gestresseerd want straks vertrek ik voor 3 dagen naar Valencia voor een congres. Met inclusief een lezing op maandag.
Waarom stress, vraag je je allicht af? Een tripje naar het buitenland is toch altijd fijn? Ik kan je zeggen, het is niet leuk om koffiepauzes van een half uur te vullen met naar het toilet gaan of te doen alsof je een belangrijk telefoongesprek voert, alleen maar om niet te laten merken dat je niemand kent, en dus eigenlijk niet zo belangrijk bent in het onderzoekswereldje. En dan de congreslunches en -diners. GSM'en is dan uit den boze terwijl je staat te sukkelen met een bord, een glas en je handtas. Hoe moet je dan je tijd vullen? Vroeger -en nu soms nog- vond ik deze momenten vreselijk.
Maar ik merk wel dat mijn congrestechnieken al veel verbeterd zijn. Mijn lezingen worden er niet slechter op -al zeg ik het zelf. En ik heb het al beter onder de knie hoe je, ook al heb je de lezing niet volledig begrepen, naar een collega-onderzoeker kan gaan en je interesse tonen in zijn of haar onderzoek. De koffiepauze is voorbij voor je het doorhebt! Ook zit ik nu al langer in het wereldje, waardoor ik toch al wat meer mensen begin te kennen, en ook al eens over de kinders kan praten in een koffiepauze. Onderzoekers zijn tenslotte ook maar mensen, die hun kinders missen als ze op congres moeten.
Stress heb ik ook voor de reis zelf. Alleen op 't vliegtuig, terwijl ik vliegen haat. Alleen mijn hotel zoeken, terwijl ik op reis met manlief altijd de afhankelijkheid zelve ben. En toch ook een beetje ongerust omdat de kans groot is dat mijn zoon morgen en dinsdag kleren zal aanhebben die totaal niet bij elkaar passen:-)
Maar goed. In Valencia is het 30°C. Mijn lezing is goed voorbereid. En eens ik daar ben en mijn hotel gevonden heb, zie ik ook niet wat mijn zoon aanheeft van kleren. Dus de stress zal wel vlug plaatsmaken voor een gevoel van het-is-toch-fijn-dat-ik-af-en-toe-eens-weg-mag-voor-het-werk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten