Vruchteloos

Soms voel ik me wanhopig en moet ik echt vechten om niet jaloers te zijn op vriendinnen die wel baby's hebben, en ik haat mezelf daarom. Maar toch, en ik zeg dit heel overtuigd, toch ben ik vastbesloten om me door dit alles niet te laten obsederen. Maar het is godverdomme niet altijd evident. Het zelf onvruchtbaar zijn en proberen te bestaan in een wereld vol zwangere buiken en kleine kinderen is gewoon moeilijk. Er zullen best vrouwen zijn die hier geen probleem mee hebben. Maar bij mij werkt het zo niet.

Gisteren heb ik nog eens mijn onder-binnenkant laten zien aan Dr. C. We hebben ondertussen alweer 12 dagen hormonen ingespoten. Elke dag opnieuw de spuit prepareren. Elke dag opnieuw die ellendige prik in mijn buik. Elke dag opnieuw een klein blauw plekje erbij.

Natuurlijk, niet te vergeten, het foliumzuur dat al vier eeuwen en een dag mijn vaste bestelling is bij de apotheek om de hoek. Ik geef eerlijk toe dat ik niet steeds bij dezelfde apotheek ga, om niet als een zielige probeerder over te komen. Of om niet de pillenslikker van de buurt te worden.

Negen eicellen zitten in de pipeline. Nog 4 dagen extra spuiten. Please... laat de eicellen mooi verder rijpen. Please... laat moeder natuur van mij ook nog eens een moeder maken!

Back to reality

Terug aan het werk na een reis. Ik ken weinig dingen die ik vervelender vind. 

Sinds we terug zijn van Spanje, heb ik nog geen moment stilgezeten. Ik heb héél veel paaseieren geraapt, heb onze tuin terug toonbaar gemaakt, heb gewassen en opgeplooid (de strijk die heb ik uitbesteed). Verder heb ik al opnieuw kunnen ervaren hoe stipt de treinen hier rijden en als ik vandaag mijn mailbox opende, kreeg ik ineens 120 mails binnen.

Maar het kunnen kennismaken met ons nieuw nichtje Leonie, maakt het allemaal zeer draaglijker. Ik kan dan ook niet nalaten om haar op deze blog ook eens voor te stellen.

Suite met zeezicht

Onze laatste 4 nachten van onze vakantie spenderen we in het Iberostar Playa Andalucia hotel, in de buurt van Cadiz. Gelegen aan een prachtig strand. Ideaal om de vakantie mee af te sluiten, ware het niet dat door het slechtere weer een echte 'baksessie' uitbleef. Maar genoeg alternatieven in de buurt: kastelen bouwen op het strand, Jerez en Cadiz bezoeken en een rondleiding in een sherry-bodega.

Bij aankomst bleek het hotel een meevaller, met aangename architectuur en een superieure ligging aan een breed zandstrand. Groot was onze verbazing toen we de kamerdeur openden. Blijkbaar hadden we de beste suite van het hotel toegewezen gekregen, plaats voor een hele familie en frontaal zicht op het strand.

We stonden pas terug met onze voeten op de grond toen we 's avonds in het restaurant (lees: schoolrefter) binnenkwamen. Het bleek een reusachtige hal waar garçons, plaatselijke lomperikken in pinguinkostuum gestoken, rondhuppelden door veel te dicht opeengepakte tafels. Aan die tafels zaten tevergeefs opgetutte dames in ernstige competitie voor het beste coiffure. Fabiola kon hier een punt aan zuigen! Diezelfde dames verdringen elkaar bij het buffet met dieetproducten, competitie te voeren voor het gezondste bordje. Ik sta ondertussen aan het vleesbuffet aan te schuiven, tel hun vetkwabben en denk er het mijne van. 

Overigens is het buffet ronduit spectaculair, maar men is er hier niet in geslaagd om ons een aangename diner-ervaring te bieden. Wat een verschil op dat vlak met de B&B's en de parador waar we eerder deze reis verbleven.

El puto guiri

Zondag waren we nog in Baeza en Ubeda, 2 zeer mooie renaissance stadjes, waar palmzondag een echte hoogdag is. Iedereen liep op zijn paasbest te paraderen in de straten terwijl boetedoeners en schrijnen in processie passeerden.

Gisteren en vandaag waren dan weer hoogdagen voor manlief. 

Met gisteren een bezoek aan Cordoba. Hier heeft mijn wederhelft 10 jaar geleden, 6 maand als erasmusstudent doorgebracht. het weerzien bracht herinneringen boven, veel is er veranderd maar veel is ook hetzelfde gebleven. We sloten dat dag af met een shoppingbonanza in El Corte Ingles, de plaatselijke Inno, op zoek naar het perfecte cadeau voor Leonie.

Vandaag een kort bezoek aan Sevilla. Veel hebben we echter niet gezien van de stad, want de ex-kotgenoten van manlief hebben ons de hele namiddag op sleeptouw genomen, lees: van bar naar bar. Pépé had zijn lief meegebracht, Miguel zijn moeder, een echte Spaanse furie. Voor mij was het Sevilliaanse Spaans vrijwel onverstaanbaar. Maar mijn man genoot ervan nog eens een hele namiddag Spaans te spreken en werd weer even terug 'El puto guiri' (het buitenlands hoerenjong) van 10 jaar geleden.

Zelfs een Spaanse dokter spreekt geen Engels

Vandaag lieten we cortijo la haza achter ons. We hebben hier 4 nachten gelogeerd in een schitterend kader, midden in de olijfgaarden, gelegen bij het stuwmeer van Iznajar. Vanalles te doen in de omgeving. La haza wordt uitgebaat door Bernadette en Patriek, die een schitterende kok bleek te zijn. De B&B doet een beetje pietepeuterig aan en opnieuw Nutella-choco en speculoospasta aan het ontbijt. Lekker Belgisch in Spanje:-) Maar alles bij elkaar ook weer een echte aanrader. 

We begonnen de dag vandaag echter iets minder goed. Onze zoon liep al 2 dagen snip-verkouden met telkens aan het eind van de dag wat koorts. Vannacht was de koorts fel gestegen. We waren er toch niet meer gerust in. Dus wij naar de dokter. Ongelofelijk hoe weinig Engels er in Spanje gesproken wordt! Zelfs de dokter, die hopelijk toch lang genoeg gestudeerd heeft, sprak geen woord Engels. Manlief heeft dan wel een grondige kennis van het Spaans, medische termen zijn toch nog net iets moeilijker.  Maar nu weten we het: 'tos' = hoest (we hebben het moeten voordoen); 'fievre' = koorts; 'garganto' = keel en 'mal a las orejitas' = oorpijn. Met alle medicatie die hij nu heeft, zal onze zoon wel snel genezen zijn.

Vandaag dus een beetje een rustigere dag, een bezoek aan Priego de Cordoba: een sympathiek Andalusisch dorpje, weg van het toeristische circuit. Nadien doorgereden naar Jaen, waar we logeren in een parador, castillio de Santa Catalina. Een excess dat we ons met plezier eens permitteren voor 2 nachten.

Over appelsienen en citroenen

De stortvloed van berichten over pasgeboren zuigelingen houdt niet op. Gisteren kregen we het nieuws dat Kara geboren is. Proficiat aan A&L en grote zus Margot!

Wij hebben hier in Spanje voorlopig onze handen meer dan vol aan het entertainen van ons enig kind... Gisteren een bezoek gebracht aan Iznajar, een echt Spaans dorp zoals een Spaans dorp moet zijn. Luid kwebbelende Spaanse diva's, hagelwitte huizen met potsierlijke portieken. Zelfs ons enig kind leek erdoor geboeid. Al moeten we toegeven dat het zwembad nadien hem nog meer plezierde. De lol was pas over toen hij in al zijn enthousiasme in het water viel, en gered moest worden door zijn heldhaftige papa. Gefronste blikken van omstaanders en gefezel-over-slechte-ouders waren ons deel.

Het entertainment vandaag bestond uit een rondrit langs El Torcal en El Chorro. Onze zoon wordt al groot, maar een wandeling van 1.7 km over een rotsachtig pad, nam ruim 2 uur in beslag. Gezien de omstandigheden niet slecht voor een peuter van 3 jaar.

Op reis is het niet al rozegeur en maneschijn. Ik ben er in geslaagd om 200 m voor de finish (= El Chorro) een theatrale crisette ten berde te brengen over de te bochtige weg. Denk hierbij: uitstappen uit de auto, roepen, tieren, niet meer willen instappen en tevoet verder gaan. Gelukkig voor mij bleek het terras met ijsjes net achter de hoek te liggen:-) Maar ik heb een excuus: in mijn IVF-schema ben ik net gestopt met de pil, op weg naar de 1ste hormoonspuit voor poging 2, terug humeurwisselingen dus...

Ondertussen in Spanje...

Deze morgen, terwijl wij zaten te ontbijten, beviel mijn schoonzus van een prachtige (daar zijn we zeker van) dochter Leonie! Het zal jammergenoeg nog even duren, tot op onze terugkomst op 23/4, vooraleer we de kleinste familie-aanwinst kunnen gaan bewonderen. Hopelijk is ze tegen dan haar vers-baby-gehalte nog niet teveel verloren...

Vandaag lieten we B&B cortijo valavero achter ons, op weg naar Granada. Onderweg passeerden we de Alpujarras. Hier wilden we eigenlijk de dag voordien naar toe gaan. Maar we waren Lujar nog niet uit of het werd al duidelijk dat de vele bochten in de weg de boel gingen verzieken. Letterlijk dan... Plannen werden gewijzigd. Dan maar naar de kust, net zo leuk met een kind. Waarschijnlijk waren de Alpujarras toch maar een toeristenval:-)

Over toeristen gesproken, vandaag dus naar het Alhambra in Granada. Deze wereldtopper is z'n reputatie meer dan waard. De tuinen zijn een echte sensatie, de kastelen ronduit indrukwekkend. Maar echt wel zeer druk, denk: joelende schoolkinderen met krijsende leerkrachten, inert-bewegende-bejaarden, ... Nog meer stalen zenuwen hadden we nodig om onze eigen peuter in bedwang te houden. Lang leve ijsjes en appelsapjes!

Logeren bij Belgen

Zalig is het hier! We zitten aan (man en zoon in) het zwembad van cortijo valavero. Deze B&B is gelegen in de provincie Granada, midden in de Sierra de Lujar, de zuidelijke uitloper van de Sierra Nevada. De privacy, luxe en het uitzicht die je hier allemaal hebt, kan geen één Thomas Cook hotel, neen, zelfs geen Pegase hotel, evenaren.

Wat je er wel moet bijnemen, is het kleffe-van-Belgen-ondereen en het ontbijt met Nutella en Lotus-speculoos. Ondanks dat Nutella mijn absolute favoriet is, daarvoor zijn we natuurlijk niet naar Andalucia gekomen. We zijn naar hier gekomen voor het weer, het Spaanse gevoel, de cultuur, natuur, de mooie steden en de nostalgie-van-erasmus-10-jaar-geleden. 

'Logeren bij Belgen' heeft wel het grote voordeel dat de sympathieke uitbaters, in dit geval Vanessa, Gorge en Marcel, je in je eigen taal en met de nodige nuance, wegwijs kunnen maken in de streek. Zo kan je in je vakantietijd, die altijd veel te kort is, toch de mooiste bezienswaardigheden aandoen. Een namiddag in Nerja (aan de kust) gisteren en een wandeling naar Lujar vandaag, hebben ons alvast in Spaanse sferen gebracht. Nog 12 dagen vakantie hebben we voor de boeg.

Over hoe je niet altijd krijgt wat je graag zou willen....

Dit belooft een lang blogbericht te worden...

April 2009, onze zoon wordt bijna 1,5 jaar, we krijgen stilaan zin in een 2e kindje. Zo gezegd, zo gedaan, we stoppen met de pil en gaan ervoor. De positieve zwangerschapstest kwam er in september 2009! Euforie...! We lopen op roze wolkjes tot 2 maand later op een echo bij de gynaecoloog bleek dat het hartje niet meer klopt. Onze wereld stort in. Even toch, want we zijn beiden realistisch, als er een chromosomale fout opgetreden was in het vruchtje, is het beter dat de natuur beslist het te aborteren, nee toch?

Een week later krijg ik een curettage. Een maand later gaan we er terug voor, vol goede moed dat het deze keer wel goed gaat gaan, het is nu december 2009. Vanaf nu heeft 'het bedrijven van de liefde' (om een literaire term te gebruiken) opnieuw meer diepgang, er kan immers weer nieuw leven ontstaan, hopelijk deze keer zonder chromosomale fouten. Het is een opwindende gedachte dat het terug zomaar ineens raak kan zijn. De wens om zwanger te raken houdt me ook deze keer weer behoorlijk in de greep. Dat het de eerste 4 maand nog niet zover is, kan je nog verdragen, je moet tenslotte realistisch blijven. Na 6 maand wordt je toch wel een beetje ongerust...

Mei 2010, we gaan naar de dokter. Eerst het zaad van man-lief laten testen. Eenvoudige test, wel een beetje denigrerend, dat klinisch potje. Maar bon, een formaliteit, daar waren we van overtuigd, we hebben immers al een zoon en een miskraam gehad. Niks formaliteit dus, zaadkwaliteit en -kwantiteit zijn slechter dan slecht. Gelukkig, de weinige onderzoeken die ze op mij gedaan hebben, wijzen gelukkig uit dat met mij alles in orde is daar vanbinnen. We worden overspoeld door een verpletterend gevoel van zelfmedelijden. Maandenlang tegen beter weten in hopen dat het gelukt was. Na iedere mooie vrijpartij ervan overtuigd zijn dat ik bevrucht was. Wat een schijnvertoning! Maar bovenal, we begrijpen er niets van. Wat is er gebeurd dat mijn man zijn zaadkwaliteit plots zo achteruit is gegaan?

Uren hebben we erover gepraat. Ik heb manlief kunnen overtuigen dat ik niet boos op hem ben, hij kan er immers niets aan doen. Zelfs de dokters, en geloof me we hebben er veel geadviseerd, weten niet wat de oorzaak is. Onbegrepen infertiliteit. Maar hoe je het ook draait of keert, als de man verminderd vruchtbaar is, is de vrouw de sigaar. Ik wist toen nog niet zoveel af van onvruchtbaarheid, maar wat ik wel wist, was dat er geen technieken bestaan om de mannelijke vruchtbaarheid op te krikken, behalve dan gezond eten, geen koffie, geen alcohol, extra vitamines, ... Maar dit hadden we allemaal al geprobeerd.

Om grip te krijgen op deze nieuwe situatie, willen we meer over het onderwerp te weten komen. Het eerste woord dat we in Google intikken is 'onvruchtbaarheid'. 156.000 pagina's. Onder het motto 'gedeeld leed is half leed' beginnen we te lezen. Nooit hebben we ons gerealiseerd dat er zoveel mensen kampen met vruchtbaarheidsproblemen. Ook niet dat er best veel mogelijkheden zijn om toch nog zwanger te geraken. We stuiten op forums waar koppels hun verhalen en emoties met elkaar delen. We lezen over het verdriet en de pijn wanneer een behandeling niet lukt. We voelen medeleven en warmte voor de forum-leden. Maar toch lijkt het alsof dit onderwerp niet op ons van toepassing is. Helaas, nog niet...

Onwennig en zenuwachtig zitten we in de wachtkamer van de (in)fertiliteitsarts, Dr. C. (eind juli 2010). Vreemd idee, nu staan we echt aan het begin van het onvruchtbaarheidscircuit, een totaal andere wereld. Gewone IVF is geen optie. Het zal ICSI worden, waarbij 1 zaadcel wordt geselecteerd onder de microscoop en met een zeer fijne naald in een eicel wordt geïnjecteerd. De embryo's die daaruit ontstaan, worden dan teruggeplaatst in mijn baarmoeder op het gepaste moment. De wetenschapper in mij vindt dit allemaal zeer boeiend, de rest in mij is er niet gerust in...

Het eerste probleem dat moet overwonnen worden, is dat er eerst een voorraad goede zaadcellen in de diepvries moet zitten, als een soort back-up voor het geval dat er niet voldoende goede zwemmertjes in een vers 'staal' zitten. Pas dan kunnen we aan ICSI beginnen denken. Dus, manlief moet onder het mes in september 2010. Korte operatie, redelijk wat pijn achteraf. Maar vooral die 24u wachten op de uitslag waren moordend. Midden in een vergadering op het werk, kwam het nieuws. Zaadcellen zitten in de vloeibare stikstof. Let's go for ICSI!

20 oktober 2010: Mijn eerste hormoonspuit. Gelukkig hebben we een nogal medisch aangelegde familie, schoonzus was zo lief de eerste 2 spuiten te zetten, zodat mijn ventje kon kijken en leren. De derde dag was het aan hem. Er schuilt een beetje een masochist in mijn man, heb ik ontdekt, hij vond het spuiten zetten helemaal niet erg:-). Op een week tijd staat mijn buik vol met prikjes, ik ben precies een junkie. Maar het komt goed, de eerste keer is het vast en zeker raak. Wat waren we toen nog naïef en enthousiast...

• Decapeptyl: zorgt ervoor dat mijn lichaam geen natuurlijke eisprong meer aanmaakt; frequentie: 1x per dag, gedurende 7 dagen; bijwerkingen: opvliegers, stemmingswisselingen, hoofdpijn, moeheid, huisuitslag, misselijkheid, duizeligheid. Vergif dus...Gelukkig heb ik niet teveel last van de bijwerkingen.
• Menopur: bevordert de groei van de follikels; frequentie: 1x per dag, gedurende 12 dagen; bijwerkingen: hoofdpijn, cysten, reacties op de plaats van de injectie, misselijkheid, buikpijn, gewichtstoename. Opnieuw vergif dus... Gelukkig heb ik ook hier niet teveel last van de bijwerkingen.

Na 18 dagen hormonen inspuiten volgt de eicel pick-up. Onder verdoving, ik heb wel al genoeg afgezien de voorbije 3 weken. Pick-up valt goed mee, duurt maar een goeie 15 minuten, in totaal ben ik 30 minuten in slaap. Resultaat: een goede 'oogst' van 15 eicellen, waarvan er 13 konden gebruikt worden voor een bevruchting! En nu weer een dag wachten totdat we weten hoeveel embryo's er hieruit ontstaan zijn.

ICSI is een onzeker en spannend traject. Mijn gezonde lichaam wordt vol hormonen gepompt, ik onderga nare en pijnlijke onderzoeken en we zweven zo'n beetje de hele behandeling ergens tussen hoop en wanhoop. Terwijl we niet weten of de behandeling succesvol gaat zijn. De dag nadien om 12u bellen we naar het ivf-labo en mijn hart bonst bijna mijn borstkas uit. Verdict: 6 embryo's, 4 van goede kwaliteit. Iets onder het gemiddelde, maar toch 4 potentiële kinderen. Aan 1 hebben we genoeg... Please...

Twee dagen later krijgen we een terugplaatsing van 1 embryo'tje. Normaal gesproken lig je tijdens de bevruchting romantisch in bed of op de keukentafel, op het strand, in het bos, of... In elkaar verstrengeld, elkaar liefdevol aankijkend. In mijn geval zat Dr. C. tussen mijn benen om ons embryo terug te plaatsen. Geassisteerd door een verpleegkundige. Toch ben ik blij dat we het al zo ver gered hebben. Ik voel iets kouds in mijn binnenste glijden, Dr. C. desinfecteert mijn entrée, ik ben er intussen al aan gewend. Dr. C. klopt op het schuifje. Het schuifje gaat open. De persoon achter de schuif, spreekt mijn naam en geboortedatum uit. Oef, het is het juiste embryo! Ons embryo wordt binnen enkele seconden teruggeplaatst. Dankzij jarenlange research en inspanning van wetenschappers, krijgen wij een kans om zwanger te raken.

We tellen de dagen en hopen, hopen ontzettend dat het raak is. Wanneer je zwanger bent, weet je waarom je de drank laat staan. Maar wij weten helemaal nog niet of we zwanger zijn, en toch leef ik al een beetje zoals een zwangere. Geloof me, 14 dagen duren ontzettend lang als je aan het hopen bent.

24 november 2010: De teleurstelling... Een negatieve bloedtest maakt een einde aan de hoop. Ons verdriet hangt onuitgesproken in de lucht. We zijn machteloos, radeloos. Het enige tastbare op dit moment is de diepgewortelde pijn in ons hart. 'Gaat het wel ooit eens lukken?' Eén lichtpuntje: we hebben nog 3 embryo's in het cryovat. Deze kunnen ze terugplaatsen in een natuurlijke cyclus, zonder dat je hormonen moet inspuiten. Mijn lichaam krijgt dus voorlopig wat rust.

Dr. C. zit opnieuw tussen mijn benen om onze eerste cryo-embryootje terug te plaatsen. Dit kan niet anders dan lukken, het is immers een sterk embryo dat het ontdooiproces al overleefd heeft. Helaas, na 14 dagen bang afwachten, weer een negatieve bloedtest. Ook dit embryootje wou niet innestelen. Opnieuw is ons verdriet enorm... We zijn nu eind januari 2011.

Een maand later krijgen we een nieuwe terugplaatsing van een cryo-embryootje. Een beetje geforceerd want we vertrekken op skivakantie en willen de terugplaatsing nog doen net voor we vertrekken. Vanaf nu bepalen wij immers de agenda, niet de dokters! Bijna liep het slecht af, toen we 's ochtends belden naar het ivf-labo om de status van onze embryo's te horen, en de mevrouw aan telefoon compleet uit de lucht viel. De fax was niet binnengekomen, onze embryo's waren niet ontdooid. Een fax, hoe middeleeuws! Maar goed, de noodprocedure werd ingezet, onze 2 resterende embryo's werden onmiddellijk ontdooid en al na 2 uur (i.p.v. 12 uur) teruggeplaatst. De kans op innesteling van een cryo-embryo is slechts 10%. Maar toch vertrokken we op skivakantie in het idee dat er wel eens een tweeling kon groeien in mijn buik... Maar een negatieve bloedtest maakte ook weer een einde aan deze mooie gedachte...

Lees dit alles in de wetenschap dat ongeveer al onze vrienden, nichten, schoonzussen, ... zwanger zijn of net een baby hebben gekregen, en je begrijpt hopelijk direct dat ik er af en toe eens afwezig en moe bijloop...

Maar goed, vandaag zijn we opnieuw bij Dr. C. geweest. Klaar voor een nieuwe poging! Deze keer is mijn hoofd meer gebogen dan de eerste keer. Ik voel me nederiger, meer afwachtend. Ik ging er teveel van uit dat het de eerste keer raak zou zijn. Het is zo'n geschenk wanneer het zou lukken, er is niets vanzelfsprekend aan. We zien wel... En beginnen terug te hopen...

Hoofdbrekers en kopzorgen

Zeg niet zomaar hoofdpijn tegen migraine. Migraine legt je leven lam en haalt je levenskwaliteit grondig achteruit. De verlammende hoofdpijn kan zomaar ineens optreden. De wetenschap stelt wel dat in 40% van de gevallen de migraine uitgelokt wordt. Bepaalde etenswaren, dranken, situaties, omgevingsfactoren en emotionele stress kunnen triggers zijn.

Mijn migraine is beginnen opkomen zaterdag in de Ikea. Na een middagje shoppen in Gent, wilden mijn ma, zus en ik nog even langsgaan naar de Ikea. Opbergdozen en fotokaders gaan kopen, waar kan je dan beter zijn dan in de Zweedse interieurwinkel. Ikea... Goed idee!

De stress begon al aan het ingewikkelde knooppunt 'Expo'. Hoeveel keer moet je hier in godsnaam de betreffende winkel passeren, vooraleer je op de parking kan? Eindelijk zijn we op de parking. Mijn ma had blaren op haar voeten van het middagje shoppen, dus we moesten dicht bij de ingang staan. En als je ma speciale wensen heeft, dan volg je die maar beter op. Opnieuw stress dus voor het vinden van de beste parkeerplaats. Binnen loop je door de showroom. Overal zie je van die stoelen en lampen, die je in een huiskamer ziet staan, en waarvan je zonder twijfel weet dat ze van de Ikea vandaan komen. Welke kleur of vorm de zetel ook heeft, je weet het gewoon! Nadien ga je naar de 'peut' afdeling. Hier moet je constant op je hoede zijn, dat je enkel die dingen koopt die je nodig hebt. Alles is er zo goedkoop, dat je je snel zou laten gaan. Maar wij kunnen ons inhouden, we kopen enkel waarvoor we kwamen, opbergdozen en fotokaders. Ons fortuin hebben we immers al achtergelaten in de vele klerenwinkels in Gent. 

Mijn migraine heeft zich dan verder doorgezet de zondag, tijdens ons 2e babybezoek op die dag. Met emotionele stress als trigger? Of was het eerder het 2e glas schuimwijn die mijn migraine verergerde? Maar ondanks de emotionele stress die babybezoeken altijd teweeg brengen bij mij, wens ik Annabel en Corneel uiteraard een fantastisch leven toe!

Emotionele stress had ik ook daarnet op het oudercontact van mijn zoon. Een 2-tal weken geleden zat er in het heen-en-weer-schriftje van mijn zoon een briefje met de harde mededeling 'Gelieve aan te duiden wanneer u op het oudercontact aanwezig kan zijn'. Nu moet je weten dat dit tussentijds oudercontact enkel is voor kinderen waar er een 'probleem' mee is. En dat dit briefje op een vrijdag in het schriftje zat, waardoor ik dus niet de dag nadien al meteen aan de juf uitleg kon gaan vragen. Daar sta je dan... De gedachte die je hebt over je eigen kind 'mijn kind is de perfectie zelve', wordt aan diggelen geslaan door de juf van de peuterklas! Maar goed, het bleek allemaal nogal mee te vallen. Onze zoon is cognitief zeer goed bezig, heeft een fantastisch geheugen, doet flink mee in de turnles, zingt uit volle borst de liedjes mee die hem aangeleerd worden en doet niets liever dan met zijn handen in de verf zitten. Enkel zijn sociale vaardigheden staan nog een beetje achter, hij legt nog moeilijk contact en doet soms andere kinderen pijn. Maar moet je je dan niet een beetje verweren als iemand je speelgoed afpakt? En waren Einstein en Mendel dan zo sociaal?

De duur van een onbehandelde migraine-aanval ligt tussen de 4 en 72 uur. Ik zit nu aan 52 uur, nog maximaal 20 uur te gaan dus, ik zit al ver over de helft. Hopelijk morgen geen nieuwe triggers meer, dan ben ik tegen morgenavond hoofdpijn-vrij!

Aprilvis-dag zonder aprilvissen

Vandaag was ik extra op mijn hoede. Elke mail die ik kreeg, werd eerst grondig geanalyseerd op waarheid. Pas als ik zeker was dat het geen grap was, formuleerde ik een antwoord. Ook mijn broodje deze middag heb ik eerst goed geïnspecteerd voordat ik een hap nam. En wanneer iemand iets vertelde, keek ik goed naar de non-verbale taal, om te zien of hij/zij toch niet een klein beetje moeite moest doen om zich serieus te houden.

Ik weet het, klinkt allemaal belachelijk, maar ik ben nu eenmaal een gemakkelijk slachtoffer voor smakeloze grappen. Dus ik moet een beetje op mijn hoede zijn op dagen zoals vandaag!

Maar mijn collega's waren niet in form. Er was slechts één mail waar ik enigszins aan twijfelde. In de desbetreffende mail werd de vraag gesteld of ik wou fungeren in een thuispanel om varkensvlees te proeven en te beoordelen. Op drie verschillende dagen zou ik telkens 4 stukjes varkensvlees moeten ophalen, 's avonds klaarmaken en nadien een enquête erover invullen. 

Aangezien het om varkensvlees ging en niet om 4 stukjes vis, heb ik de mail geloofd en mij ingeschreven in het thuispanel. Benieuwd of ik op 29 april mijn eerste 4 stukjes vlees ga ontvangen...

Voor de rest, bittere ernst vandaag...

Vooreerst, Annabel is geboren! Welkom kleine meid op deze wereld en proficiat aan je mama, papa en grote zus!

Bitter ernstig was ook de dierenarts die bevestigde dat onze poes zwanger is. Wat moet ik in godsnaam met 3 (of 4) kleine katjes? Was dit maar een aprilvis...