Grootouderfeest

Onze zoon doet het goed in de 2e kleuterklas. Hij is vol lof over de nieuwe, moeilijkere oefeningen die hij moet maken, mag onder elke oefening zelf zijn naam schrijven, moet 'moetjes' en mag 'magjes' doen -uiteraard zijn de 'magjes' leuker- en mag toch nog altijd af en toe met de auto's spelen. 

Hij kent al alle kindjes van zijn nieuwe klas bij naam, sommige namen horen we meer dan anderen. Verjaardagsfeestjes zijn nog niet voor direct, voor ons is het al genoeg te weten dat hij sociaal ook wat aan het openbloeien is.

Maar één grote verandering aan een jaartje hoger ligt hem minder, namelijk de moeilijkere choreografie van de dansjes die hij moest opvoeren op het grootouderfeest. Volgens zijn grootouders blonk hij zeker niet uit in kunde op dat vlak. Maar er zijn natuurlijk een aantal verzachtende omstandigheden. Het optreden dat ze moesten doen was een heuse musical van Jip en Janneke, niet zomaar een dansje, maar dansen en zingen tegelijk. We moeten er niet onnozel over doen, genetisch is hij niet voorbestemd om een grote danser, laat staan zanger, te worden. Bovendien was hij de 4 dagen voor het grootouderfeest ziek en had dus amper kunnen oefenen. Maar toch... Op zo'n momenten is het wel duidelijk dat hij nu de jongste van zijn klas is...

Diane Keaton en Jack Nicholson achterna

‘Something’s gotta give’. Een film die ik enorm associeer met op het vliegtuig zitten. Het lijkt immers dat elke keer ik het vliegtuig neem en ik krijg de kans een film te bekijken, ik Jack Nicholson als gezelschap krijg. Keanu reeves speelt in dezelfde film. Dus niet onaangenaam om zo de vliegtuigtrip door te komen.

De plot: Harry Sanborn (Jack Nicholson) is een onverbeterlijke rokkenjager. Tijdens een romantisch weekendje met zijn nieuwe jonge vlam, krijgt Harry plots een hartaanval. En dat juist in het strandhuis van de moeder zijn jonge vriendin. Gevolg: Harry belandt in de bekwame, maar onwillige handen van de vrouw des huizes, Erica Barry (Diane Keaton), een succesrijke, gescheiden toneelschrijfster uit New York. Gaandeweg veroorzaakt Erica bij Harry bijkomende hartstoornissen' van romantische aard. Maar wanneer Harry aan het twijfelen slaat, neemt zijn dokter, een charmante dertiger (Keanu Reeves), het initiatief en begint Erica het hof te maken. En Harry, die het leven altijd vlotjes naar z'n pijpen liet dansen, ziet zichzelf plots uitgerangeerd'. 

Maar het komt allemaal goed. En wel in Parijs in restaurant ‘Le Grand Colbert’. 

Dit weekend stond er een weekendje Parijs op het programma. Manlief en ik zijn tenslotte 5 jaar getrouwd, een weekendje weg is dan wel op zijn plaats, niet? We reden vrijdag op tijd door zodat we nog op tijd zijn om te gaan eten in Parijs. Manlief heeft een restaurant gereserveerd. Ik ga zoals gewoonlijk gewoon mee. 

Daar zaten we dan. Diner in ‘Le Grand Colbert’. Manlief had het goed geregeld! Niet op de plaats waar Diane Keaton en Jack Nicholson zaten. Maar wel gezellig op een ander plaatsje. Recht tegenover een Japans koppel, waarvan de vrouw precies niet gelukkig was met wat er allemaal op haar bord kwam. Wanneer ik er plots ook nog eens een cadeau in mijn handen kreeg, kon mijn avond niet meer stuk. 

Vijf jaar huwelijk is een houten huwelijk. De bijhorende kleur is blauw, de bloem een madeliefje en de edelsteen saffier. Maar ik, ik kreeg echte parels cadeau!

De volgende keer ik de film ‘Something’s gotta give’ zie, zal ik niet enkel aan vliegtuigtrips denken, maar ook aan een gezellig etentje in ‘Le Grand Colbert’.

'Jip en Janneke' de mjoezikul

Jip staat in de tuin. Voor de heg. In de heg zit een gaatje. Hij kijkt door het gaatje en ziet een klein meisje: Janneke. Hij wil door het gaatje naar haar toe aan de andere kant. En dan zit ie klem.

Zo begint het favoriete voorleesboek van mijn zoon. Zelf vind ik de verhaaltjes nogal vervelend om voor te lezen. Zeer kort en meestal moet ik er precies zelf nog een einde aanbreien. Maar goed, kleuters van 4 zijn er fan van. Dus daar doen we het voor.

En zoonlief had al meteen geluk. Het eerste thema dat behandeld wordt in de 2e kleuterklas was, jawel, Jip en Janneke. Sinds de kerstvakantie is het nog meer Jip en Janneke dan daarvoor. Elke avond vraag ik ‘hoe was het op school’ en krijg ik als antwoord ‘leuk, ik heb een Jip gemaakt!’.

Groot was zoonlief zijn enthousiasme dan ook toen hij samen met mama en oma mee mocht naar de musical van Jip en Janneke. Niet dat hij enig idee had wat een musical is. Maar dat gaf niet.  

Eerst al de zaal zelf maakte enorme indruk. Mama, die mensen daar zitten zo hoog. De musical begint op de zelfde manier als het boek. Het is een waardig eerbetoon aan het olijke duo. De roetzwarte figuurtjes zoals die altijd werden getekend door Fiep Westendorp werden getransformeerd tot poppen. Ze maken van alles mee, beleven avonturen, en zijn lekker stout. De musical, die 80 minuten duurt, is net zoals de boeken een aaneenschakeling van korte verhaaltjes, geschikt voor kinderen vanaf vier jaar. Alleen een plaspauze had wel gemogen, zeker als je in het midden van een rij in het midden van de zaal zit en een zoon hebt die slechts 30 seconden tijd laat tussen het voelen ik moet naar het toilet en het plassen zelf.

Nieuwjaarskussen

Januari is niet mijn favoriete maand, toch niet op bepaalde vlakken. De 31ste december is gepasseerd en daarom gaat iedereen aan het kussen en zo ook tijdens de eerstvolgende ontmoeting op de werkvloer, vandaag dus. En dat fenomeen maakt geen onderscheid tussen welriekende personen en minder welriekende personen, knappe verschijningen en de iets minder-gegadigden, lieve sympathieke collega’s of betweterige exemplaren. En dat gekus gaat natuurlijk gepaard met de nodige oneliners, ik bespaar ze u maar u zult wel begrijpen wat ik bedoel. En ongetwijfeld moet ik ook niet vertellen wat de meeste mensen mij gewenst hebben.   

En na het kussen gaat het professionele leventje weer zijn gangetje, er wordt weer vergaderd en ge-egotript alsof er nooit gekust is geweest.

Maar het kan altijd erger, af en toe hoor ik van vrienden in andere bedrijven waar de nieuwjaarskussen vervangen worden door de reguliere handdruk, iedere morgen en iedere middag als er weer eens iemand binnenwaait die je 24 uur niet gezien hebt, vermoeiend toch.

Afschaffen die handel als je het mij vraagt.

Gelukkig nieuwjaar!

Het was niet alleen Nieuwjaar dat moest gevierd worden vandaag. Mijn zoon mocht extra vieren, want hij werd vier jaar. En gevierd hebben we! Met lekker eten, dat is nu eenmaal eenvoudig als je op Nieuwjaar verjaart en op 2 plaatsen de voeten onder tafel mag gaan steken. We hebben ook speciale verjaardagstaart gegeten, ijsjes met vuurwerk geserveerd gekregen en kadootjes uitgepakt.

Maar toch was het allemaal niet zo heel erg van harte, kleine jongetjes die vier jaar worden, dat is ook een beetje triest.

Je weet dat een kind krijgen niet allemaal is zoals in de film. Het kind eruit krijgen om te beginnen, dat doet pijn. Het kind slaapt in het begin niet de ganse nacht, heeft al eens buikpijn en kan luid wenen. Eens ze kunnen kruipen en lopen, heb je geen 5 minuten rust meer. Het zijn niet altijd lieverdjes, willen constant hun goesting. Opvoeden is niet altijd eenvoudig. Maar daar was ik allemaal op voorbereid.

Maar dat een kind zo rap groeit, daar was ik niet op voorbereid. Voor je het weet gaat hij naar school, is hij tuut-vrij, is hij pamper-vrij. Ik vrees de dag dat hij zegt ‘mama, ik wil niet meer op je schoot zitten, ik ben daar al te groot voor’.

Ik word er zowaar een beetje nostalgisch en licht-dramatisch van…