Iedereen goedgezind!

5 jaar!

Vijf jaar is hij geworden gisteren. Onze zoon begint stilaan te ‘ontkleuteren’. De nieuwjaarstaart werd versierd met 5 kaarsjes, op het dessert ’s avonds prijkte een –in zijn ogen- prachtig vuurwerk en hij mocht een dubbele hoeveelheid cadeautjes opendoen.

Dit jaar wil hij ook een kinderfeestje voor de kindjes van zijn klas. Tegenwoordig beginnen ze daar al mee in de kleuterklas. En ik doe gedwee mee. Ik heb mijn hersenen gepijnigd met de vraag ‘hoe hou ik 3 uur lang vijf- en zes- jarigen op een leuke manier bezig zonder dat ik nadien doodval, rekening houdend dat er hier ook nog een tweeling van 4 maand aanwezig is?’. Zou een voorstelling van Pierke Pierlala aanslaan?

En alsof 2 feestjes nog niet genoeg zijn, wordt zijn verjaardag ook nog eens uitgebreid gevierd in de klas. Al van een week op voorhand komt de verjaardagskoffer mee naar huis. Hierin zit een map waarin ze kunnen kiezen hoe hun feestje er moet uitzien in de klas. Mijn zoon weet goed hoe zijn feestje moet verlopen. Wil je graag dansen? Neen. Wil je graag zoenen? Neen. Wil je iets lekkers meenemen van thuis? Ja (werk dus aan de winkel voor mezelf). Wil je graag iets van speelgoed meenemen van thuis? Ja, auto’s (hoe kan het ook anders). Wat wil je op je kroon? Auto’s (we hebben een thema!). 

Wil je graag foto’s tonen van thuis? Ja. En hier komen we aan de 2^e map in de verjaardagskoffer, het vriendjesboek. De kinderen kunnen nog niet schrijven of lezen, maar moeten wel al iets schrijven van zichzelf in het vriendjesboek. Wanneer ik er eens doorblader en lees wat de vorige jarigen zoal te vertellen hebben, bots ik op een opbod aan leuke hobby’s, verre reizen, grappige foto’s van broers en zussen, …Ook hier doe ik maar gedwee mee en plak een aantal leuke foto's van mijn zoon samen met zijn zussen, neefje en nichtjes in het vriendjesboek.

Veel werk voor de mama's, een zoon die 5 jaar wordt! Hopelijk geniet hij van al die feestjes...

Gelukkig nieuwjaar!

Over alle leeftijden heen hoor je ‘Ik hou niet van dat opgefokte gedoe op oudejaar’. Maar toch vieren de meesten weer mee, net als vorig jaar en het jaar daarvoor. Alleen de formule verandert met de jaren. Als 20-er hok en kook je samen en trek je daarna zingend de stad in. Als 30-er met baby’s, peuters en/of kleuters stel je je huis, inclusief logeerkamer, open voor vrienden en familie. Dit jaar was gelukkig niet mijn beurt om mijn huis open te stellen. 

De cava sprankelde, de kinderchampagne bruiste, borrelnootjes en hapjes gingen erin als koek. Lekker eten, rode wijn, praten over vanalles en nog wat, flauwe lollen tappen. Niks geen opgefokt gedoe!  

Maar terwijl de bejaarden de dag nadien al voor het krieken van de dag fris uitgeslapen in de weer waren, strompelden wij, de 30-ers met baby’s, peuters en/of kleuters, tegen het krieken van de dag uit ons bed. Nog minder uitgeslapen dan anders. Ik voelde me vandaag als een zeezieke zombie op een zwalpend schip. Manlief zag er niet veel beter uit. Ik zou er geld voor gegeven hebben deze eerste dag van het nieuwe jaar over te slaan. Maar helaas, sommige tradities zijn onuitroeibaar. Maar ook hier verandert de formule. Vroeger namen mijn ouders mij op 1 januari op sleeptouw om nieuwjaarsbrieven om te ruilen voor een applausje en een enveloppe met geld. Nu moeten manlief en ik onze zoon van hot naar her loodsen voor die plichtplegingen. We oefenden thuis nog eens met zijn brief voor 'liefste mama en papa'. Tegen de middag en ’s avonds trokken we met de resterende brieven achtereenvolgens naar zijn meter en peter. En dit jaar voor het eerst kreeg ik een nieuwjaarsbrief van mijn nog ongeboren metekindje! Super verrassing!