Eindelijk!

Lang geleden dat ik nog iets schreef over de reden waarom ik ooit deze blog ben begonnen: ivf. Daar heb ik alle redenen toe. Ik wou namelijk iets verzwijgen. Ik wou verzwijgen DAT HET EINDELIJK GELUKT IS!

Yep, we zijn zwanger! En alsof we daar nog niet blij genoeg mee zijn, we zijn zwanger van een tweeling! Drie jaar heb ik gedroomd van dit moment, gedroomd van het moment dat ik kon aankondigen dat we terug zwanger zijn. En nu het zover is, kan ik het nog altijd zelf bijna niet geloven.

Op 30 december hadden we onze pick-up. Op 2 januari de terugplaatsing. Dr. D liet toen vallen dat ik zijn eerste zwangere van 2012 kon zijn. Dan terug 14 dagen wachten. Ellendig. Maar het was precies anders deze keer. We hadden meer embryo’s en tijdens de wachtdagen voelde het anders aan. En dan 14 dagen later proficiat, jullie mogen een fleske champagne kraken, maar zelf mag je er maar een kleintje drinken! 

Tien dagen later, 6 weken zwanger, eerste echo. Alletwee de teruggeplaatste embryootjes zijn blijven plakken. De kans op een tweeling is 70%.

Ik ben zeer onzeker. Maar dan steekt de misselijkheid de kop op. Dat is een goed teken, niet? Waar ik bij de zwangerschap van zoonlief nooit last heb gehad van misselijkheid of futloosheid, ben ik nu misselijk van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en heb ik voor niets energie. In het begin ben ik er blij om, zie het als een goed teken. Na 3 dagen ben ik het al kotsbeu. Ik kijk uit naar de echo op 8 weken, kwestie dat ik zeker ben dat ik niet voor niets zo mottig rondloop de ganse dag. 

Twee weken later, 8 weken zwanger, tweede echo. Manlief gaat mee deze keer. Alle twee de embryootjes zitten er nog. Het ene een klein beetje groter dan het andere, maar alletwee met een mooie hartslag. Het geluid van die hartslag, zalig! Eindelijk! Even ben ik ongerust over het feit dat het ene embryootje een beetje kleiner is, maar de dokter is er nogal gerust op. Dus ik dan ook maar. Vanaf nu hebben we 99% om in september zeker 1 baby gezond en wel op de wereld te zetten en 97% om er 2 op de wereld te zetten. We hebben ooit in slechtere statistieken gezeten!

Dr. D schrijft me ook iets voor tegen de misselijkheid. En hele opluchting wanneer die pilletjes hun werk beginnen doen. Futloos was ik nog steeds maar de misselijkheid werd beter in de 9^e week zwangerschap. Op zijn minst een paar uur per dag voel ik me niet misselijk en kan terug beter eten. Gelukkig. Alhoewel, de misselijkheid was wel een teken dat het nog steeds goed zit en nu voel ik die minder… Ach, het is ook nooit goed. Ik zal maar gerust zijn als de baby’s geboren zijn, er is altijd wel iets waar ik mij ongerust over maak. 

Vier weken later, 12 weken zwanger, derde echo. Vanaf nu is het niet meer bij Dr. D, maar bij Dr. B. Geen ivf dokter meer, maar een ‘gewone’ gynaecoloog. Eindelijk ben ik terug een normaal geval! Ik was super zenuwachtig. Maar volledig ongegrond, zo bleek al snel. Alles is in orde! Twee baby’tjes van 6 cm in mijn buik. Genieten!