Geitenboer

Zoonlief gaat geitenboer worden. Dit na een uitstapje met zijn klas aan de geitenboerderij in Lokeren.

Hij weet er echt alles van. Tot de namen van geitjes op de geitenboerderij toe. Mama, een geitje heeft 2 spenen aan haar uier en daar moet je dan zo aan trekken en dan komt er melk uit. Met de juiste gebaren en al erbij. Zijn verhalen waren hilarisch. 

Maar ik hoop toch dat hij later een ander beroep kiest. Al was het maar omwille van de geitengeur die tot in zijn ondergoed aanwezig was na 1 dag op de boerderij.

Eindelijk!

Lang geleden dat ik nog iets schreef over de reden waarom ik ooit deze blog ben begonnen: ivf. Daar heb ik alle redenen toe. Ik wou namelijk iets verzwijgen. Ik wou verzwijgen DAT HET EINDELIJK GELUKT IS!

Yep, we zijn zwanger! En alsof we daar nog niet blij genoeg mee zijn, we zijn zwanger van een tweeling! Drie jaar heb ik gedroomd van dit moment, gedroomd van het moment dat ik kon aankondigen dat we terug zwanger zijn. En nu het zover is, kan ik het nog altijd zelf bijna niet geloven.

Op 30 december hadden we onze pick-up. Op 2 januari de terugplaatsing. Dr. D liet toen vallen dat ik zijn eerste zwangere van 2012 kon zijn. Dan terug 14 dagen wachten. Ellendig. Maar het was precies anders deze keer. We hadden meer embryo’s en tijdens de wachtdagen voelde het anders aan. En dan 14 dagen later proficiat, jullie mogen een fleske champagne kraken, maar zelf mag je er maar een kleintje drinken! 

Tien dagen later, 6 weken zwanger, eerste echo. Alletwee de teruggeplaatste embryootjes zijn blijven plakken. De kans op een tweeling is 70%.

Ik ben zeer onzeker. Maar dan steekt de misselijkheid de kop op. Dat is een goed teken, niet? Waar ik bij de zwangerschap van zoonlief nooit last heb gehad van misselijkheid of futloosheid, ben ik nu misselijk van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en heb ik voor niets energie. In het begin ben ik er blij om, zie het als een goed teken. Na 3 dagen ben ik het al kotsbeu. Ik kijk uit naar de echo op 8 weken, kwestie dat ik zeker ben dat ik niet voor niets zo mottig rondloop de ganse dag. 

Twee weken later, 8 weken zwanger, tweede echo. Manlief gaat mee deze keer. Alle twee de embryootjes zitten er nog. Het ene een klein beetje groter dan het andere, maar alletwee met een mooie hartslag. Het geluid van die hartslag, zalig! Eindelijk! Even ben ik ongerust over het feit dat het ene embryootje een beetje kleiner is, maar de dokter is er nogal gerust op. Dus ik dan ook maar. Vanaf nu hebben we 99% om in september zeker 1 baby gezond en wel op de wereld te zetten en 97% om er 2 op de wereld te zetten. We hebben ooit in slechtere statistieken gezeten!

Dr. D schrijft me ook iets voor tegen de misselijkheid. En hele opluchting wanneer die pilletjes hun werk beginnen doen. Futloos was ik nog steeds maar de misselijkheid werd beter in de 9^e week zwangerschap. Op zijn minst een paar uur per dag voel ik me niet misselijk en kan terug beter eten. Gelukkig. Alhoewel, de misselijkheid was wel een teken dat het nog steeds goed zit en nu voel ik die minder… Ach, het is ook nooit goed. Ik zal maar gerust zijn als de baby’s geboren zijn, er is altijd wel iets waar ik mij ongerust over maak. 

Vier weken later, 12 weken zwanger, derde echo. Vanaf nu is het niet meer bij Dr. D, maar bij Dr. B. Geen ivf dokter meer, maar een ‘gewone’ gynaecoloog. Eindelijk ben ik terug een normaal geval! Ik was super zenuwachtig. Maar volledig ongegrond, zo bleek al snel. Alles is in orde! Twee baby’tjes van 6 cm in mijn buik. Genieten!

Op de latten

De laatste vijf dagen heb ik de mondaine discretie van Klosters opgezocht. Ja, inderdaad, het skigebied waar ook prins Charles en zijn Camilla komen skiën. Al zijn we die niet tegengekomen.

Het was zalig om nog eens in Zwitserland te gaan skiën. De degelijkheid, properheid en punktlichkeit in dat land was ik een beetje vergeten. Maar dit werd meteen terug in mijn herinnering gebracht wanneer we op woensdagnamiddag al een halve dag wilden gaan skiën. We konden een namiddagpas kopen ofwel vanaf 11.30u ofwel vanaf 13u. Wij kwamen aan het loket om 12.45u. En wat dacht je, we moesten wachten tot 13u stipt om een pas te kopen, letterlijk geen seconde vroeger.

Wat ik ook vergeten was van Zwitserland was het sprookjesachtige van de Rhaetische Bahn. Het rode bergtreintje dat van station naar station rijdt, in ons geval van Davos naar Klosters, doorheen de prachtige landschappen. Af en toe laat dit treintje een typisch fluitsignaal horen. Kindergarden flashbacks.

Klosters is duidelijk de moeite waard als skigebied. En door de economische crisis en de sterke Zwitserse frank, was het heel kalm op de pistes en in het hotel. Een meevaller.

We waren er in super compagnie. Waarvoor dank aan E & K. Het dineren ’s avonds was supergezellig. Het ski tempo was ideaal. De mannen stonden vroeg op en stonden om 8u al op de piste. De vrouwen stonden later op, ontbeten op ’t gemak en gingen dan ook naar boven. Perfecte rolverdeling.

Shoppingboemel

Gaan winkelen met een kind van 4. Plezant maar verdorie vermoeiend!

Maar het moest. Zoonlief had dringend een aangepaste garderobe nodig. Zijn broeken werden te kort, idem voor de mouwen van zijn hemden en truien. En ook een nieuwe zomerjas was aan de orde.  

Plechtig beloofde hij dat hij flink ging stappen van de ene winkel naar de andere en dat hij braaf ging passen. In ruil voor een pannenkoek nadien. Onze zoon weet wat hij lekker vindt en zou daarvoor alles doen!  

Na twee winkels kreeg hij een pannenkoek. We hadden een toiletpauze nodig. In de derde winkel vergat hij uiteraard zijn belofte. Daar waren namelijk geen blokken om mee te spelen of een ballenbad om in te kruipen. En die pannenkoek die had hij toch al gehad. In zijn ondergoed liep hij doorheen de hele winkel. De winkelbediendes vonden het wel charmant. Maar mijn geduld werd zwaar op de proef gesteld. En dan moesten we nog naar een vierde winkel.

Gaan winkelen met een kind van 4, verdorie vermoeiend. Bijna zo erg als met manlief gaan shoppen.