Versnelling

Het begon allemaal begin november met een kopventje. Op een ochtend hadden we wat tijd over en wou onze zoon een tekening maken voor zijn juf. Een pracht van een kopventje werd het. Gedetailleerd, het was een jongetje, dat kon je zien aan het piemeltje dat hij erop had getekend. Zo fier als een pauw gaf hij de tekening aan zijn juf.

Zijn juf vond het kopventje prachtig. Zo prachtig dat ze onze zoon een namiddag apart nam en hem nog 3 kopventjes liet tekenen. Om na te gaan of hij het wel zelf had getekend. Nadien mocht hij samen met de juf allerlei reken- en taalspelletjes spelen. Onze zoon imponeerde blijkbaar. ’s Avonds een briefje in de boekentas met de vraag of we eens naar school konden komen om te praten over onze zoon zijn cognitieve kennis, ‘en de moeilijke momenten bij verveling’. Lap, dacht ik, het zoveelste gesprek over mijn zoon die af en toe eens slaat.

Verschillende gesprekken hebben we sindsdien al gevoerd op school. Eerst met de juf apart. Nadien met verschillende partijen rond de tafel, de juf van de 1^ste kleuterklas, de juf van de 2^e kleuterklas, de zorgcoördinator, de directrice. Nogal overdonderend. Maar altijd kwam het op hetzelfde neer. Onze zoon zou beter een jaartje hoger zitten.

Sinds die gesprekken werd onze zoon onder een loep bekeken. Hij werd volledig ontrafeld en in stukjes gehaald. Er werd voorzichtig getest of hij klaar was voor de 2^e kleuterklas. Eerst af en toe eens een uurtje, dan een blok voor of na de speeltijd, en tegen de kerstvakantie halve dagen.

En, ja, hij is er klaar voor! Een nieuwe wereld is voor hem opengegaan in de 2^e kleuterklas. Hij kan er naar hartenlust knippen, taalspelletjes spelen, oefenen met de getallen, … De kindjes in de 2^e kleuterklas zijn enthousiast over hun nieuwe klasgenootje en betrekken hem overal bij. En onze zoon laat zich gewillig meetrekken. Dus na de kerstvakantie zal hij full-time in de 2^e kleuterklas zitten en niet meer moeten switchen tussen de 1^ste en de 2^e kleuterklas.

Het was geen gemakkelijke beslissing. En emotioneel heb ik het er wel wat moeilijk mee. Ik was zo blij dat onze zoon gewacht had met geboren worden tot januari, zo zou hij altijd de oudste van zijn klas zijn. Door hem nu een jaar te versnellen zal hij toch de jongste van zijn klas zijn. Mijn enig kindje wordt op slag een jaartje ouder gemaakt. En het gaat al zo snel. Maar goed, het is wat het is. Onze zoon is enthousiast dat hij een jaartje hoger mag. Dus zet ik mijn eigen emoties maar aan de kant.

Opstekertje

Uit de story:

‘Jeroen Meus en Stéphanie verwachten hun eerste baby. Al ging het niet altijd van een leien dakje. De twee namen zelfs hun toevlucht tot IVF. Vruchtbaarheidsproblemen mogen geen taboe zijn. We hebben die IVF-behandeling heel erg positief beleefd. Voor ons is het geen lijdensweg geweest, net omdat we positief bleven. Bij IVF is de ingesteldheid heel belangrijk. Natuurlijk zijn er teleurstellingen geweest als bleek dat een poging mislukt was of als je dacht dat het gelukt was en je achteraf toch slecht nieuws kreeg. We waren daar een dag niet goed van, om de volgende dag met nieuwe moed en geloof te beginnen. Ik heb geleerd dat je niet geleid mag worden door angsten of teleurstellingen, maar dat verlangen en ambitie de belangrijkste factoren zijn. Voor alle IVF-patiënten: gewoon blijven volhouden.’

Allez, dan, omdat Jeroen Meus het gezegd heeft…

Pegaso

Rotdag vandaag. Niet zo leuke omstandigheden op ’t werk. Afspraak met Dr. D. Laparoscopie in het vooruitzicht.

Eén lichtpuntje deze middag: snackbar Pegaso. Snackbars zijn bij uitstek horecagelegenheden waar je een mooie naam voor kunt verzinnen. Maar in het geval van Pegaso twijfel ik. Volgens Wikipedia kan Pegaso verwijzen naar een automerk uit Spanje, een duikmerk, een motorfietsmerk uit Italië of een mythisch figuur. Volgens manlief is het plagiaat van Pegase, het luxemerk van Thomas Cook. 

Luxueus was het er nochtans niet. Een uitgebreide kaart was er ook niet. Maar de croque Hawaï en de spaghetti die we aten waren lekker. En –test-aankoops-gewijs- prijs kwaliteit was het zeker ok. Maar het was vooral het volk dat er kwam en ging dat van deze plaats een lichtpuntje maakte. Pegaso ligt aan de GB/lunchgarden aan de nieuwe wandeling, onder 1 van de appartementsblokken die er staan. Ik moet er dus geen tekening bij maken welk soort mensen daar samen met ons zaten te eten. Een man met lang haar en een snor. Foute combinatie. Een oud madammeke op haar sloffen die de ene fluim na de andere ophoestte. Smakelijk. Een nozem met dreadlocks. Zweetgeur. En nog van dat. De uitbaatster sprak ze allemaal vrolijk toe met een sappig Gents accent. Zo’n uitbaatster van het type dat perfect weet of ze wel of niet nog een pint kan geven aan een klant die eigenlijk al teveel op heeft. 

Wij hielden het allemaal in de gaten. Het leverde ons leuke gesprekken op na de consultatie bij Dr. D.

Poging 3 definitief voorbij

Spannend deze morgen. Zou onze cryo teruggeplaatst worden of niet? Manlief –we hebben afgesproken dat hij de vervelende telefoons doet- belt naar het ziekenhuis. Sorry meneer, de cryo heeft het niet overleefd! Nou daar zit je dan, speciaal vroeger naar het werk gegaan. Briefing van een collega om eventueel de vergadering te leiden in mijn plaats. Stiekem een klein beetje hoop dat ik op en neer naar het ziekenhuis zou moeten rijden voor een terugplaatsing. Maar nee hoor, het is ons niet gegund. Bij deze is onze 3^e ICSI poging definitief voorbij!

Ik had me hier nochtans wel op voorbereid. Omdat ik heel goed wist dat de kans klein was. We hadden deze keer immers maar één embryootje dat kon ingevroren worden. Maar toch probeer ik altijd zo goed als kan positief te blijven. Elke kans is er één, niet? En die pak ik graag met beide handen aan! Maar nu zakt de moed me toch weer in de schoenen. Weer waren die tranen er vandaag. Met nog 3 pogingen in het vooruitzicht, en waarschijnlijk voorafgaand eerst een laparoscopie, zie ik het nu weer even niet meer zitten. Ik probeer me vast te houden aan de gedachte dat ik dus wel zwanger kan worden, getuige hiervan een schitterende zoon. Alleen vind ik het nu moeilijk om er nog in te geloven dat het ons uiteindelijk een gezonde baby zal brengen.

Steeds meer mensen uit onze omgeving zijn op de hoogte van onze kinderwens en icsi-avontuur. Ik ben er nog niet over uit of ik dat eigenlijk fijn vind. Het is wel gemakkelijker omdat je geen andere excuses hoeft te verzinnen waarom je sommige dingen wel of niet kunt doen, waarom je vaak naar de dokter moet en waarom je nu en dan eens niet aanspreekbaar bent. En de lieve reacties en berichtjes die ik af en toe krijg, zijn een opkikker. Maar toch… De mensen die me deze morgen kwamen vragen ‘En mag je gaan voor de terugplaatsing vandaag?’ kon ik wel schieten. Het was dus weer pokerface vandaag…

Ode aan mijn kuisvrouw

 Vele verhalen heb ik al gehoord van slechte kuisvrouwen, ik-zoek-een-kuisvrouw-wachtlijsten, werkonbekwame kuisvrouwen, …

Maar ik heb M, een schat van een kuisvrouw. M kuist perfect, kuist zelfs plekjes waar ik niet aan zou denken ze te kuisen (zoals de plintjes). M is vriendelijk en brengt af en toe een kleinigheidje mee voor mijn zoon. M is zo eentje uit de reclame voor poetsvrouwen.

M heeft maar 1 probleem, namelijk een zoon die in Singapore woont. Elk jaar gaat M op bezoek bij haar zoon en dan is ze 6 weken out. En natuurlijk vind ik dat leuk voor haar. Maar ik vind het ook een beetje erg voor mezelf. Want elk jaar van half november tot eind december moet ik zelf kuisen. 

En zo komt het dat ik vandaag een hele dag gekuist heb. Alles heb ik gedaan, zelfs de plintjes heb ik afgestoft. En ik heb er niet eens een rothumeur aan overgehouden! Maar ik zal toch blij zijn als M terug in het land is en haar jetlag verteerd heeft...