Borrelnootjes

 Het is herfst en het weer is beter dan het deze zomer was. De terrasjes wenken dan ook verleidelijk. Niks leuker dan iets te zitten drinken en ondertussen naar de voorbijgangers kijken en -nog leuker- ze te becommentariëren. In de meeste cafés krijg je bij je glas bier, cola of wat dan ook een glazen kommetje knabbeldingen. Niets dat zoveel commentaar oplevert als nootjes. Niet opgegeten nootjes worden gerecupereerd en er zouden urinesporen te vinden zijn op die nootjes omdat mannen hun handen niet zouden wassen na het plassen.

Ik heb in deze niet de minste vorm van smetvrees, ben niet bang van op de loer liggende bacteriën in dit kommetje nootjes. Maar zondag was ik nu echt wel gedegouteerd in café Kaai 24. 

Na een gezellige wandeling langs de schelde -zoonlief op de fiets-, steken we met de veerboot over naar Sint Amands aan de Schelde. Zoonlief -en eigenlijk de mama ook- wou een ijsje. En café Kaai 24 had nu toch wel toevallig nog een tafeltje vrij in de zon. We bestellen, 2 ijsjes, 2 cola's en een ice-tea. We krijgen er gratis en voor niets een kommetje borrelnootjes bij. We vallen het kommetje nootjes aan, schransen... totdat... we een versteende uitgekauwde kauwgom vinden tussen onze nootjes... Eikes! De bewijzen van de slechte hygiëne inzake borrelnootjes zwart op wit!

Manlief heeft de nootjes verder opgegeten, hij was er nu toch aan begonnen. Maar ik heb het toch maar gehouden bij mijn ijsje, na een grondige inspectie uiteraard!

Multiple choice

Wie van jullie heeft ooit moeten nadenken over wat te doen met overtollige embryo's? Euh... Wij dus wel. 

Nu we veranderd zijn van dokter moeten er opnieuw contracten ingevuld worden. Wat willen we dat er gebeurt met eventuele overtollige embryo's? Multiple choice gewijs, heb je 3 mogelijkheden: laten vernietigen, schenken aan wetenschappelijk onderzoek of afgeven voor donatie. Stof tot nadenken...

Laten vernietigen lijkt ons nogal drastisch. We moeten tenslotte heel veel moeite doen om een embryo te verkrijgen. Om dat dan zomaar te laten vernietigen, dat vinden we te cru voor onszelf. Wetenschappelijk onderzoek, tja wat kan ik daar op tegen hebben, gezien mijn eigen professionele bezigheden. Afstaan voor donatie is natuurlijk ook heel nobel. Als je in de wereld van ifv zit en ziet hoeveel verdriet sommige kinderloze koppels hebben, sta je daar meer voor open. Maar stel je voor dat onze zoon later met een meisje thuiskomt dat sprekend om hem lijkt of stel je voor dat ik in de veldstraat een jong meisje kruis dat sprekend op mij lijkt...

En het multiple choice invulblad gaat verder. Wat willen we doen met onze eventuele overtollige embryo's wanneer we zouden scheiden, wanneer één van ons overlijdt of wanneer één van ons 2 om de één of andere reden niet meer kan beslissen. We staan normaal nooit stil bij deze rampscenario's, laat staan bij wat we in die situaties met onze overtollige embryo's gaan doen.

IVF is dus meer dan alleen spuiten zetten, pick-up ondergaan, ellendig lang wachten op het resultaat van de terugplaatsing van een embryo, ... Het is ook nadenken over zaken waar een natuurlijk-zwanger-wordend-koppel niet moet over nadenken. Maar goed, voorlopig gaan we niet voor de overtollige embryo's. Laat ons onze embryo's maar eerst zelf aanslaan.

Tijd voor wat antireclame

Je gaat met vriendinnen iets eten. Je wil eens iets nieuws uitproberen. Volta. bijvoorbeeld. Recent opgestart, alom geprezen. Kan niet tegenvallen.

Wel dus! ...

Het apéritief was ok, al herinner ik mij niet meer -ook geen goede reclame natuurlijk- welk hapje we daarbij kregen. Een voorgerecht gingen we niet nemen, 's avonds zo veel eten doe ik slechte-maag-gewijs beter niet. De keuze voor het hoofdgerecht werd ons zeer makkelijk gemaakt. Er stonden maar 4 gerechten op de kaart, waarvan één -dat dat we alledrie wilden bestellen- niet voorradig was. 

Het hoofdgerecht -kabeljauw- was schandalig weinig. En geen aardappelen of aardappel-alternatief. D, die net haar zwangerschap aangekondigd had en daardoor steeds veel honger had, zag na het hoofdgerecht nog altijd scheel van de honger.

We gingen dus nog voor een dessert. Quenelles van vanilleijs met crumble van speculoos en een zalf van rozijnen. We hoopten op mega-quenelles. We kregen 2 piepkleine quenellekes. Nog steeds honger...

We bestelden nog een koffie. Misschien was er wel voor elk een doosje pralines bij? Inderdaad, voor elk 3 pralines, kleintjes!

Maar voor de rest, gezellig kader, leuke inrichting -behalve als je op de vestiaire kijkt want daar wordt je zeeziek van- en super sfeer. Al hebben we voor dat laatste natuurlijk vooral zelf gezorgd!

Tweedehands

Dat mijn gemeente er één is vol jonge gezinnen, mocht vandaag blijken op de 2e handsbeurs voor baby- en kinderspullen. Tot op heden had ik niet bepaald behoefte aan tweedehands, verkeerdelijk ervan uitgaande dat tweedehands afgedragen en afgeleefd is.

Maar omdat mijn ma een buggy wou kopen voor als mijn nichtje bij haar komt, ben ik eens meegegaan. Ik was wel benieuwd wat er daar allemaal te koop was en wat voor soort volk daar naar toe komt. Ik was positief verrast. De 2e handsbeurs was groot, de spullen die verkocht werden in zeer goede staat en onder het volk een aantal vriendinnen en juffen van op mijn zoons school. 

Het was duidelijk dat het koopgedrag van gezinnen gewijzigd is. De mensen die daar waren, kopen enkel wat ze nodig hebben. Niemand vond het erg om gebruikte spullen van andere gezinnen over te kopen, zolang de kwaliteit goed is. En de verkopers die vinden het vooral leuk dat hun materiaal op deze manier een nieuwe bestemming krijgt en niet zomaar weggegooid wordt.

En zelf heb ik me laten verleiden tot een grote brandweerwagen, een mega-doos playmobiel en een sprookjesboek met daarin de sprookjes van Andersson. Dit alles aan 70 euro en allemaal alsof er amper mee gespeeld is. De playmobiel-boerderij hebben we deze avond volledig opgesteld en zo uitvoerig gecontroleerd op ontbrekende stukjes. Kwestie dat Sinterklaas geen onvolledige doos playmobiel  brengt op 6 december (ik kan dit hier schrijven, mijn zoon kan toch nog niet lezen).

Stoute meneer

Een zalig weekendje in de voerstreek had gisteren een iets minder leuke afloop. In Visé (bij Luik) stonden we te wachten aan het rood licht. De zon zat laag, ik geef toe het was moeilijk om te kijken. Plots een klop. En een zoon die begint te schreien. Lap, er was iemand tegen onze achterbumper gereden.

We stapten uit. Een onverschillig en afwezig figuur stapt uit de andere wagen. Zijn auto had meer schade dan de onze. We spraken af om aan te kant te gaan staan om de papieren in te vullen voor de verzekering. We leerden vlug zijn nummerplaat van buiten, voor het geval hij zou doorrijden. 

Maar hij reed niet door. In alle stilte vulden we op de nabijgelegen parking de papieren in. Het onverschillig figuur in de andere auto bleek Olivier te noemen. En dit is alles wat we weten –dat en zijn nummerplaat dat we van buiten geleerd hadden-, want met de beste wil van de wereld, de rest van wat hij invulde op het formulier is onleesbaar. 

Olivier had de grootste moeite om zich kalm te houden, leek licht ontvlambaar, maar zei geen woord. Onze zoon was ‘kwaad op de stoute meneer van de Citroën’ en ‘hij zou de stoute meneer moeten slaan en in de hoek zetten’. Maar gezien de licht ontvlambare toestand van Olivier heb ik onze zoon maar laten uitrazen 10 meter verder.

Doen ze dat dan zo in de Walen? Iemand aanrijden, er onverschillig bijstaan, de papieren invullen met een handschrift dat niemand kan lezen en zonder iets te zeggen weer verder rijden. Ik weet al op wie ik ga stemmen bij de volgende verkiezingen.

Stoute meneer, het minste wat je had kunnen zeggen was ‘excusez-moi'.