Er
waren tijden dat die verandering naar wintertijd een beetje een feest was, een
uurtje langer slapen, of een uurtje langer blijven plakken. Maar dat waren dan
toch de tijden voor ik een nageslacht op de wereld zette. Want wintertijd
betekent nu dat onze zoon niet om zeven uur maar om zes uur wakker is. En ook
een baby van 8 weken –en ik heb er zo 2- is lastig van de verandering. Hoera,
en dit op een zondag, met zowel voor als na de middag bezoek, en die
minstens tot 20 uur 's avonds vollenbak zal duren. En hoera, ook vandaag waren
mijn kinderen duidelijk nog niet aangepast aan het winteruur.
Om
zes uur gewekt worden door de kindervreugde van mijn zoon, nadat je tussen half
vijf en half zes in de weer bent geweest met het voeden van 2 baby’s, is
pijnlijk. Zeker in het besef dat je niet eens rustig in de zetel zal kunnen
zitten voor acht uur ’s avonds. Komt daarbij dat ik net vandaag ook mijn
nichtje van 18 maand op bezoek had, dat mijn tweeling-dochters met problemen
zaten die ik niet kon doorgronden -laat staan verhelpen- en daardoor dus vaak
synchroon weenden –zeg maar krijsten- en dat mijn zoon 101 dringende
waarom-vragen beantwoord wilde hebben.
Pedagogische
principes werden vandaag dus aan de kant geschoven, de televisie kon het leed
wat verzachten, oud speelgoed werd van achter uit de kast gehaald. En wat was
ik blij als zoonlief deze namiddag bij een vriendje mocht gaan spelen.
Heel
de dag lonkte de zetel zeer uitdagend. En nu eindelijk kan ik me uitstrekken op
de sofa. Doodmoe. Maar de glimlach die mijn jongste tweeling-dochter me
schenkt, maakt ook deze moeilijke dag weer goed.
